Plinius en JM Reynaud

Twee werelddelen, toch een hechte combinatie

Dit maal eens luistersessie die heel anders van opzet is. Het leek ons leuk, om voor u lezers een door een importeur samengestelde set te beluisteren. Misschien dat wij in de toekomst nog vaker dit concept toepassen, mede afhankelijk van uw reacties. De spits werd in ieder geval afgebeten door importeur Han van Diest die werkt onder de naam Die-is’t! Audio. Hij leverde ons een tweetal complete sets bestaande uit versterkers en luidsprekers, aangevuld met een cd-speler en de nodige bekabeling.

De laatste weken werd mijn woonkamer dan ook voornamelijk opgesierd door producten van Die-is’t! Audio. Twee paar luidsprekers van de Franse fabrikant Jean-Marie Reynaud, een geïntegreerde versterker van Plinius, een gescheiden voor- en eindversterker van Plinius en een cd-speler van Atoll. Dit alles kon met elkaar verbonden worden door kabels afkomstig van dezelfde fabrikant als die van de Madrigal kabels, eigen import ook van Die-is’t! Audio. Plinius en JM Reynaud zijn merken die in Nederland (nog) vrij onbekend zijn maar in het buitenland een grote staat van dienst hebben en regelmatig in de Duitse, Franse en Amerikaanse bladen zijn besproken.

Jean-Marie Reynaud

Jean-Marie Reynaud is een Franse luidsprekerfabrikant. Tot pakweg 10 jaar geleden was JMR leverbaar op de Nederlandse markt, toen de toenmalige importeur stopte met het naar Nederland brengen van dit merk. Zoals u weet komen vele goede merken en producten uit Frankrijk en dat vindt ook Han van Diest. Hij heeft de draad weer opgepakt en heeft JMR in Nederland teruggebracht. JMR kent vele modellen uiteenlopend van monitors tot vloerstaande modellen, met prijzen varierend tussen 773 Euro voor de Twin mkII en 13.000 Euro voor de Odyssée (prijzen per paar). Daarnaast levert JMR luidsprekers voor een home cinema opstelling.

De luidsprekers die bij mij afgeleverd werden zijnTrenté’s met een prijskaartje van 2183 Euro en de duurdere Offrande welke 4136 Euro per paar moet opbrengen. Zowel de Trenté als de Offrande zijn monitors. De Trenté in mijn geval matzwart van kleur. De luidspreker is niet echt groot (B 20cm, D 26cm, H 49cm), de laatste 10 cm van de hoogte worden ingenomen door een tweeter die een eigen losse cilindervormige behuizing heeft en vooraan op de luidspreker is geplaatst. De hoeken van de Trenté zijn afgerond, de afwerking is netjes en het geheel maakt een verzorgde indruk. De Trenté is een tweeweg luidspreker, het laag wordt ondersteund door een transmissielijn die aan de voorzijde van de luidspreker uitmondt in een poort. Het hoog verzorgt een 1.1 inch polyamide tweeter van met een conus van 15 micron dik. De Trenté is geschikt voor bi-wiring.

De Offrande is een zelfde type luidspreker, namelijk ook een tweeweg systeem met een transmissielijn. De luidspreker wordt geleverd met een bijpassende stand. De Offrandre is ook wat groter (B 23cm, D 44 cm, H 40cm) en inclusief stand komt de Offrande tot een hoogte van één meter. De luidspreker is opgebouwd van stroken hout van ongeveer 3 cm breed. Deze stroken staan alle vertikaal met afgeschuinde hoeken. De stroken zijn 1.2 inch dik en zijn aan de binnenzijde op een dusdanige manier met elkaar verbonden dat er een bijzondere stevige kastconstructie is ontstaan. De stands hebben dezelfde structuur als de luidsprekers en vormen zo een mooi geheel met de luidsprekers. De kleur van het hout is naturel (kersen is leverbaar). Aan de voorkant is een zwart front voorzien dat de gehele voorzijde van de luidspreker bedekt. Zowel aan de voor- als achterzijde van de luidspreker is een goudkleurige plaat gemonteerd. Indien men het doek eraf laat heeft de luidspreker daardoor een bijzonder en enigszins sexy uiterlijk, de één vindt het mooi en de ander vindt het lelijk. Kwestie van smaak. Overigens de units die gebruikt worden in de Offrande komen uit de Audax fabrieken en worden daar naar specificaties en wens van JMR gefabriceerd.

Plinius en JM Reynaud

Plinius

Door de omstandigheid dat Han van Diest veel elektronica van verschillende merken tot zijn beschikking heeft is hij in staat een goede match met de JMR luidsprekers te maken. Het is zijn ervaring dat Plinius versterkers erg goed combineren met de JMR luidsprekers. Plinius is een uit Nieuw-Zeeland afkomstige fabrikant. Het leveringspakket omvat een aantal goede, betaalbare geïntegreerde versterkers en een aantal echte high-end versterkers waar je wat langer voor moet sparen.

De goedkoopste in deze lijn en door mij geteste geïntegreerde versterker is de Plinius 8100 waar een prijskaartje van 2045 Euro aanhangt, niet echt goedkoop maar voor een liefhebber na een poosje sparen zeker te doen. De 8100 is een simpel uitziende versterker met aan de linkerzijde de aan- en uitschakelaar en aan de rechterzijde drie draaiknoppen. Eén knop voor de bron bij opnemen, één knop voor de bron om naar te luisteren en een volume regelaar. Tevens wordt bij de 8100 een afstandbediening geleverd, hiermee kan men alleen het volume aanpassen, maar dat is eigenlijk ook de belangrijkste taak van een afstandbediening. De 8100 is een lijnversterker, heeft u een draaitafel dan moet u een losse phono-versterker kopen of de wat duurdere en zwaardere 8200 bestellen. Verder zitten er op de 8100 voldoende aansluitmogelijkheden zoals CD, AUX, TUNER, VCR, TAPE 1 en 2 (in en out) en een pre-out om een eindversterker of een sub-woofer aan te sluiten. Alle in- en uitgangen zijn verguld en van een goede kwaliteit. De versterker is niet groot (B45cm, D37cm, H11.5cm) en zo op het eerste gezicht zou je het niet zeggen dat de 8100 toch nog zo zwaar is, maar liefst 8.7kg. De 8100 heeft een vermogen van 100 watt per kanaal bij 8 ohm en bij 4 ohm wordt dat 160 watt, een beest met power in huis

Van een andere orde zijn de SA serie losse voor- en eindcombinaties, daar moet iedereen toch wel wat langer voor sparen. De prijskaartjes beginnen hier met 2955 Euro voor de CD-LAD voorversterker en 3182 Euro voor de SA50 MKIII eindversterker, niet echt onbetaalbaar. Deze serie eindigt met de M16 voorversterker met phono voor 4550 Euro en de SA 250 MKIV die 9900 Euro kost. Al met al prijzen waar je het één en ander van mag verwachten. Van deze SA serie kreeg ik de CD-LAD in combinatie met de SA50 MKIII langdurig ter beschikking. Dat de CD-LAD voorversterker zijn prijs heeft is terug te vinden in de aansluitmogelijkheden, niet dat die zo uitgebreid zijn maar hij biedt wel de mogelijkheid om gebalanceerd te spelen. De CD-LAD is een lijnversterker en heeft 3 ingangen. Alleen op de cd-input zit zowel een single-ended als een gebalanceerde input. Ook tussen de voor- en eindversterker kunnen gebalanceerde kabels gehangen worden. Uiteraard kun je op de CD-LAD ook twee mono-blokken gebalanceerd aansluiten. Alle aansluitterminals zijn verguld. De CD-LAD die ik ter beschikking had was zilverkleurig met een front van geanodiseerd aluminium. Op dat front zitten aan de linkerzijde vier toetsen, voor faseschakeling, het menu, een mute knop en de bronkeuze. In het midden zit een display dat desgewenst uitgezet kan worden. Aan de rechterzijde verder een grote volumeregelaar. De CD-LAD heeft dezelfde afmeting als de 8100 en weegt maar 700 gram minder. Bij de CD-LAD wordt een grote, zware afstandbediening geleverd. Met deze afstandsbediening zijn alle functies van de CD-LAD te bedienen.

Plinius en JM Reynaud

Toen de JMR Offrande samen met de CD-LAD en de SA50 MKIII in de woonkamer opgesteld was, zei mijn vriendin als eerste: “wat is die mooi”. Ik vroeg wat zij bedoelde en dacht eigenlijk dat het de luidsprekers waren. Maar dit was een verkeerde gedachte gang, zij wees direct naar de grote en imposante SA50 MKIII eindversterker die op de vloer een plekje had gevonden.

Het front van deze SA50 MKIII is eveneens van zilverkleurig geanodiseerd aluminium, twee grote handvatten aan de voorzijde en grote koelribben aan de zijkanten completeren het geheel. In het midden onderaan zit een blauw/paarskleurige led, daaronder een grote zwarte aan-uitschakelaar met links daarvan een mute-switch en rechts een switch om de versterker naar Class A te schakelen. En dat is dan meteen een bijzondere eigenschap van deze versterker, hij is schakelbaar van Class A/B naar Class A. Indien volledig werkend in Class A wordt de versterker goed warm en zijn de koelribben en ventilatie openingen boven op de versterker hard nodig. Zorg er altijd voor dat de versterker vrij staat om oververhitting te voorkomen. Bovendien draait de elektriciteitsmeter wat sneller in het rond, maar ach dat wordt weer gecompenseerd met het minder stoken met de centrale verwarming. Wat gehoormatig het verschil tussen beide schakelingen is komt verderop in de luistertest naar voren. De SA50 MKIII is niet bepaald een kleine versterker (B 50cm, D48cm, H16cm) en hij weegt een slordige 26 kg. Een versterker die je niet snel over het hoofd ziet. Ook hier weer vergulde aansluitterminals op de achterzijde. De versterker levert in stereo 2 x 50 watt per kanaal bij 8 ohm en 2 x 100 watt bij 4 ohm. Als je de SA-50 versterker als mono-blok schakelt perst hij er zelfs 200 watt uit bij 8 ohm. De Plinius versterkers, ongeacht of het de losse voor- of eindversterker betreft of dat je de geïntegreerde versterker neemt, staan bekend als een zeer stabiele versterker die probleemloos ieder type luidspreker aan kunnen sturen. Waar ik erg blij mee ben is het feit dat je bij deze versterkers geen halsbrekende toeren uit hoeft te halen met het aansluiten van dikke kabels, omdat de aanwezige aansluitterminals voldoende plaats bieden. Dat geldt ook voor de verderop besproken geïntegreerde Plinius 8100 versterker.

Atoll

De test van de cd-speler is een verhaal apart. Het was de bedoeling om ook de cd-speler mee te laten lopen in de set, ware het niet dat loopwerk van collega-auteur Rene van Es het plotseling begaf. Hij stond op het punt voor HVT een aantal digitale interlinks te testen tussen loopwerk en d/a converter. Daar er niet direct een ander loopwerk voorhanden was en hij niet wist dat de reparatie tijd zo kort zou zijn, is de cd-speler als een speer verhuist naar Rene. Een uitgebreide test van deze cd-speler, de Atoll CD-80 is nu elders op de site te lezen.

Testopstelling

Een hele nieuwe set in één keer beluisteren is moeilijk, omdat je niet weet wat de sterke en zwakke punten van de afzonderlijke apparaten zijn. Daarom heb ik, om een goed beeld te krijgen, ieder apparaat afzonderlijk in mijn eigen set ingeslepen en een tijdje mee laten spelen. Op die manier leer ik ongeveer wat de apparaten in mijn ruimte presteren. Daarna is eerst de duurste set opgesteld om vervolgens na verloop van tijd iedere keer één apparaat te vervangen door een goedkoper exemplaar uit de serie van JMR of Plinius. Na wat experimenteren en schuiven vond ik de Offrandes het beste tot hun recht te komen als ze op een afstand van ongeveer 65 cm van de muur stonden en daarbij licht ingedraaid.

Plinius en JM Reynaud

Luisteren

De gehele set van de JMR/Plinius combinatie is een lust voor het oog en een genot om naar te luisteren. De afgelopen tijd heb ik dan ook veelvuldig tussen mijn luisterplaats en de plaats waar de set opgesteld stond heen en weer gelopen om zoveel mogelijk cd’s in het loopwerk los te laten. De losse voor- en eindversterker in combinatie met de Offrandes kenmerkt zich door autoriteit in de onderste regionen (zeker als je bedenkt dat de Offrande monitorluidspreker afmetingen heeft), openheid in het middengebied, een schone hoogweergave en rust. Het geluidsbeeld wordt daarbij stabiel, groots en ruimtelijk neergezet. Een sterk punt van deze combinatie is het weergeven van de menselijke stem. Maakt niet uit of het over de zwoel en warm klinkende stem van Cassandra Wilson gaat, de koele heldere stem van Alanis Moristte of de altijd hees klinkende Bryan Adams, het klinkt allemaal vol, krachtig, dynamisch en transparant.

Ik begon met de cd’s Rendez Vous en Travelin’ Miles van Cassandra Wilson. De instrumenten zijn duidelijk in de ruimte geplaatst en de percussie sectie wordt over een redelijke breedte achterin weergegeven. Dat doet de Offrande zonder een moment aan detail te verliezen, hetgeen zeker goed te horen is met het nummer It Might’ As Well be Spring. De brushes hoor je duidelijk niet alleen strijkende maar ook de draaiende bewegingen maken. Het laag werd goed en strak weergegeven, ik kon het plukken aan de snaren van de bassist eenvoudig volgen. De stem van Cassandra kan bij sommige luidsprekers nog wel eens hard en scherp overkomen, zo niet bij de Offrandes. In het nummer Time After Time van Miles Daves, waar zij zingt, hoorde ik de emotie die Cassandra in haar stem gebruikt naar voren komen. Ieder zuchtje en iedere aanzet van haar stem hoor je aankomen en langzaam weer uitsterven. Ook onze vriendin Patricia Barber kan met haar stem zoveel goeds en moois doen, luister maar eens naar de cd Café Blue. Een crime voor sommige luidsprekers en versterkers, maar niet voor de JMR/Plinius. Haar stem staat als een huis en wordt weergegeven met een hoog kippenvelgehalte. Zelfs bij de nummers (2) Mourning Grace en (9) Too Rich For My Blood blijft haar stem vast omlijnd en zakt niet in of wordt ergens scherp, schel of iel. Daarbij is ieder afzonderlijk instrument goed te volgen en wordt eveneens fraai in de ruimte geplaatst.

Dan belanden we in het cd rek bij Unplugged van Bryan Adams. De zaalambiance, het applaus van het publiek, de stem van Bryan, alles lijkt eenvoudig en makkelijk zo open weergegeven, zonder ook maar een sprankje hardheid. Bekend van Bryan is de hese stem, met de Offrandes hoorde ik de heesheid diep vanuit zijn keel. Alsof hij op slechts enkele meters van mij verwijdert aan het zingen was. Een zelfde gelijkenis van openheid en levendigheid bemerk je met Unplugged van Alanis Morissette. Alanis kan haar stem op een natuurlijke scherpe, bijtende en venijnige emotionele manier aanzetten, het werd met volle overtuiging en realisme neergezet. Weer is iedere ademhaling en elk zuchtje tussen het schitterende gitaarspel van Alanis door te horen. Ik nam zelfs het verschil in hoogte tussen de gitaar en de stem van Alanis waar. De inmiddels bekende en door mij veel gebruikte cd Bright Red/Thightrope van Laurie Anderson zet een fabelachtig mooi beeld neer. De aanzet van haar stem beginnend vanuit het midden tussen de luidsprekers in het nummer Same Time Tomorrow staat als een huis, om dan vervolgens haar stem over mij heen tot boven mij langzaam te horen uitsterven. Een ieder die deze cd kent, weet dat je op de achtergrond diverse piepjes afkomstig van een VCR kunt waarnemen. Met deze set constateerde ik dat deze piepjes van achteruit kwamen en daar op hun vaste plaats blijven staan.

Heerlijk om ook enkele opnames uit de oude jazz doos te draaien van o.a. Oscar Peterson, Duke Ellington, Ray Brown en andere coryfeeën. Deze oude opnames, veelal in een nieuw al dan niet 20 bit jasje gestoken, klinken op de JMR’s lekker intiem en swingend. Lekker ’s-avonds, de gordijnen dicht, het licht gedimd (of uit) en de kaarsen aangestoken. Je vergeet de tijd en de oude jazzmusici nemen je 40 jaar mee terug. Met deze cd’s hoor je weer hoe transparant en gedetailleerd de muziek kan worden weergegeven. De set maakt muziek en is swingend en levendig. Het schept een sfeervol beeld over het enthousiasme waarmee de muzikanten vroeger met elkaar gespeeld moeten hebben.
De cd’s van Duke Ellington die ik heb gedraaid, zowel in kleine bezetting o.a. met Coleman Hawkins, als met een orkest, pakten mij vast en dwongen me te luisteren. De goede kwaliteit van deze set komt dan naar voren, ik merkte dat ik gaande weg tijdens het draaien van cd’s niet meer naar de elektronica zat te luisteren, maar naar de muziek zelf. Vergeten dat je bezig bent om te recenseren. Op één van de nummers zingt drummer Sam Woodyard enthousiast mee vanachter zijn drumstel. In het nummer Mood Indigo suist de lucht door de tenor-sax van Cole heen om vervolgens, als een ontkurking van een geschudde fles champagne, naar buiten te bruisen. Elke vorm van scherpte. cq. hardheid ontbreekt op de JMR’s. De trombone van Lawrence Brown wordt op deze set werkelijk je oren in geblazen, maar met een natuurlijke klank. Ik heb langdurig hard kunnen draaien zonder luistermoe te worden. Een blazerssectie die in een up-tempo nummer op volledige oorlogssterkte speelt vermoeit niet en ik werd als het ware uitgedaagd uit de volumeknop steeds verder naar rechts te draaien. Daarbij bleef het beeld overeind en ik kon ieder instrument afzonderlijk volgen en plaatsen.
Prachtig hoe het subtiele en aanstekelijke pianospel van zowel een Ellington als een Peterson krachtig en overtuigend door de JMR/Plinius combinatie wordt herkend. De aanslagen, hoe zacht en gevoelig of hoe hard ook, deze combinatie weet ze vol overgave naar de mij te vertalen. Cd na cd verdween ongemerkt in de lade en zat ik regelmatig tot diep in de nacht ademloos te genieten. Op de vraag of deze monitors ook het laag aankunnen antwoord ik met één woord: ja. Draai de HDCD-sampler van Refence Recording maar eens. De pauken en troms komen gewoon de kamer binnen gieren, strak en gedetailleerd.

Het snarenwerk van de bassist Ray Brown is op zijn cd’s goed volgen. Het laag verzandt niet in een brei van een monotoon laaggedreun, maar is strak en levendig. De set als geheel bleef in de breedteafbeelding wat achter, de muziek werd voornamelijk tussen de luidsprekers geplaatst. Het heeft misschien te maken met het feit dat deze set op alle andere fronten zo goed scoort, dat dit aspect opvalt. Het is zeker niet zo dat het geluid niet buiten de luidsprekers treedt maar in vergelijk met het dieptebeeld, detaillering en feeling voor muzikale sfeer laten ze aan de buitenzijde wat minder horen. Ik heb getracht hier een oplossing voor te vinden door de luidsprekers recht naar voren te plaatsen, doch dit geeft in mijn luisterruimte geen verbetering, ik heb ze snel teruggeschoven omdat telkens de diepteafbeelding afnam. Het is wel zo dat je de luidsprekers “niet hoort en ziet” het geluid komt goed los van de luidsprekers. Om dat effect extra waar te nemen draaide ik o.a. de cd’s Amused To Death van Roger Waters en later The Weavers. De Roger Waters cd is in Q-sound opgenomen en bevat allerlei speciale opname-effecten die je ver buiten de luidsprekers waarneemt. Zoals een barrenslede voortgetrokken door paarden die van links naar rechts rijden, een Ferrari die ver van rechts aankomt om vervolgens een stukje links buiten de luidsprekers te stoppen. Met The Weavers merk je dat de zaalambiance, het klappen en het gekuch van het publiek wederom wat meer binnen de luidsprekers afgebeeld wordt. Een cd ik al veel gedraaid heb en hier eigenlijk niet wilde noemen, omdat je er op de VAD mee doodgegooid werd, is Hope van Hugh Masekela. De muziek op deze cd is zo realistisch, de aanzwellende drums in het nummer Stimela, de stem en trompet van Hugh, allemaal zo tastbaar en indrukwekkend. De armoede en ellende van de mensen hoorde je in bepaalde nummers uit de luidsprekers komen. De emotie die de gehele set weergeeft pakt je en niet alleen bij Hugh Masekela Heel veel cd’s heb ik met open mond beluisterd.

Tijdens vrijwel de gehele luisterperiode heb ik met de Class A instelling gespeeld, omdat dat toch het fraaist. Het geluid is meer vloeiend, luchtig en geeft meer betrokkenheid met de muziek. Je hoort meer lucht om de instrumenten en elk instrument apart staat als een huis. Daarbij zorgt deze instelling voor meer detail met stemmen en instrumenten. De A/B instelling gebruik je als je niet serieus aan het luisteren bent, maar wanneer de muziek voornamelijk als achtergrondmuziek moet dienen. Nadat ik geruime tijd met de top set gedraaid had werd het tijd werd de goedkopere serie van stal te halen en mee te laten draaien. Begonnen is om de voor- en eindversterker plaats te laten maken voor de geïntegreerde 8100. De goedkopere 8100 kon heel goed mee met de Offrandes. Ik hoorde aan de druk in het laag dat de 8100 wat meer vermogen had, maar je hoort niet de vloeiendheid en gedetailleerdheid als de losse combinatie. Maar de 8100 slaat zeker geen slecht figuur naast de drie maal duurdere voor- en eindversterker. Datzelfde geldt voor de combinatie van de Trenté’s met de losse voor- en eindversterker. De detaillering, ruimte en betrokkenheid is allemaal net een fractie minder. Maar ja, voor dat beetje extra moet je dan ook meer betalen. Ik kan met deze combinaties simpel aantonen dat als je een betaalbaar, doch kwalitatief goed apparaat aanschaft, dat lang mee kan groeien in je set. Koop je er later een in verhouding duurder en kwalitatief beter apparaat voor in de plaats, dan sluit dat er nog steeds op aan. Niet meteen een scheef en uit z’n verband getrokken geheel, het blijft een set waarmee je weer lange tijd vooruit kunt.

Plinius en JM Reynaud

De uiteindelijke combinatie 8100/Trenté is een eveneens een hele fijne set om naar te luisteren en een die nog goed betaalbaar is ook. Het geheel vermoeit niet, net als bij de duurdere set, en nodigt steeds uit tot harder draaien zonder dat de muziek vast loopt. Al die tijd blijven instrumenten van elkaar gescheiden en blijft het karakter van elk instrument behouden. Doch ook bij zacht spelen staat het beeld recht overeind en zakt het niet in. Dat is een hele prestatie voor de relatief kleine Trenté, die daar het leeuwendeel van het werk verricht. De 8100/Trenté hebben samen het laag goed onder controle en dat loopt relatief ver door zonder te vervallen in een boemerige brei van geluid.
Een ander sterk punt van deze combinatie is het middengebied en de stemmen, ik merk dat de stemmen de natuurlijkheid weten te bewaren. Ik heb ter vergelijking steeds dezelfde cd’s gedraaid als op de andere sets. De 8100/Trenté geeft diezelfde open- en gedetailleerdheid terug als de duurdere broertjes. Staat muzikaliteit voorop en wilt u niet meer dan pak weg 4500 Euro uitgeven voor een versterker/luidspreker combinatie, dan is deze laatste opstelling een interessante keus die veel eigenschappen kent van de duurdere set. U bespaart met een geïntegreerde versterker ook nog op een goede (daarom vaak kostbare) interlink.

Op het laatste moment kreeg ik de beschikking over een heel regiment kabels van het Amerikaanse merk NBS. De afkorting staat voor Nothing But Signal. De kabels behoren tot de top in kabelland, zowel qua prestatie als prijs en dat was te horen ook. Ik ga hier in een volgende test uitgebreid op in, maar wil toch wel even verklappen dat als je deze kabels aansluit er een wereld voor je opengaat. Afhankelijk van de kabel die je ertussen hangt gaat de set nog een stapje verder en wordt het totale beeld gepolijst. Of er nu een netsnoer, een interlink, of een luidsprekerkabel tussen gehangen wordt, met iedere nieuw geïntroduceerde NBS kabel wordt het geheel naar een hoger niveau getild. Dit geldt tenslotte niet alleen bij de dure opstelling maar zeker ook bij de goedkopere keuze, wat weer eens aantoont dat ook de goedkopere produkten goed mee kunnen en duurdere kabels vaak waard zijn.

Conclusie

Het voert te ver om alle technische specificaties van de luidsprekers en versterkers te vermelden.
De bedoeling van mijn testen is om u als lezer een beeld te geven waar de apparaten subjectief toe in staat zijn. Het gaat er in eerste instantie om hoe een apparaat in een bepaalde luisterruimte en onder verschillende omstandigheden klinkt. En wat de specifieke eigenschappen van de apparaten zijn. Ik heb met heel veel muziekaal plezier naar de produkten van Die-is’t! Audio geluisterd. In muzikaliteit blinken Jean-Marie Reynaud luidsprekers en Plinius versterkers zeker uit. Het is gebleken dat de individuele apparaten meegroeien naarmate de versterking, luidsprekers of kabels beter worden. U zult niet snel tot het plafond komen en jarenlang van de aangeschafte apparatuur kunnen genieten.
Tevens matchen de merken goed met andere merken, ik heb de apparaten zonder problemen met mijn eigen versterker en luidsprekers verwisseld. Dit geeft geen enkel probleem en ook hier toonden de Jean-Marie Reynaud luidsprekers en de Plinius versterkers aan de luisteraar tot een muziekaal hoogtepunt te kunnen brengen. Regelmatig heb ik bij het beluisteren dicht tegen het kippenvelniveau aangezeten en dat zegt toch wel wat over de kwaliteiten van de sets, met name de duurdere SA serie blinkt echt uit. Bent u intussen geprikkeld en geïnteresseerd in de apparaten dan kunt u ten alle tijden, voor nadere technische specificaties, contact opnemen met importeur Han van Diest.