Canton Vento Reference 7 DC

Canton werd opgericht in 1972. Ooit was dit bekende Duitse bedrijf gesitueerd in een oude dorpsschool in Niederlauken maar tegenwoordig vindt de productie van alle Canton producten plaats in een moderne hightech fabriek in Weilrod. Voor de vier grondleggers van Canton was het uitgangspunt bij het ontwerpen van nieuwe weergevers altijd: een goede verhouding tussen innovatieve technologie en een interieurvriendelijk uiterlijk, een motto wat men tot op de dag van vandaag nog steeds nastreeft.

De naam Canton komt voort uit een samentrekking tussen het Latijnse woord `cantate` en het Duitse woord `Ton`. Een huiskamer deed vele jaren dienst als hun luisterruimte omdat de weergevers uiteindelijk in een dergelijke omgeving zouden moeten presteren, aldus de heren achter Canton. Vanaf 1989 beschikt men daar over een eigen `dode kamer` zodat nieuwe ontwerpen en technologieen zonder akoestische invloeden kunnen worden getest en gemeten.

In 1995 werd door Canton de `digitale luidspreker` geïntroduceerd waarmee de European Audio Award werd verkregen. Op het gebied van Surround-weergave heeft dit bedrijf onder andere naam weten te maken met naar THX specificaties ontwikkelde systemen.


Vento Reference 7 DC

De Vento Reference 7`s werden afgeleverd in twee behoorlijk grote en flink zware dozen. De verpakking van deze weergevers is duidelijk met veel zorg ontworpen en samengesteld. De klankkasten hebben van boven bekeken een `boegvorm`. Deze vorm helpt bij het voorkomen van staande golven in de kast en wordt onder andere ook bij KEF en Wharfedale toegepast. Het recensiepaar was keurig afgewerkt en gefineerd in kersenhout met een rode lak, wat goed paste bij de vormgeving. Kersenhout is van zichzelf vrij licht en heeft een interessante nerftekening zodat het in verschillende kleuren kan worden gelakt (net als notenhout) maar ook kan fungeren als alternatief voor meer zeldzame houtsoorten zoals rosewood. Daardoor kunnen luidsprekers in een klassiek donker fineer worden afgewerkt terwijl de met uitsterving bedreigde houtsoorten beter worden beschermd.

Met hun gewicht van 29,6 kilo waren de Canton`s niet de gemakkelijkste dingen om mee rond te lopen maar daar stond wel een zeer goede verankering met de vloer tegenover. Canton levert de Reference 7 DC`s compleet met een set spikes die zijn voorzien van afgeronde punten (waarschijnlijk om parket te beschermen) en een setje zelfklevende voetjes. De mooi afgewerkte spikes werden toegepast voor deze recensie omdat deze jongens behoorlijk wat energie kunnen uitstoten en wat extra ontkoppeling dan nooit weg is.

Het gaat hier in feite om een 3-weg systeem met twee in tandem werkende laagunits die zijn voorzien van een aluminium conus met een diameter van 18 centimeter. Daarboven is een midrange-unit gemonteerd die ook van een even grote aluminium conus maar een kleinere spreekspoel is voorzien. De conussen zijn niet voorzien van conventionele `stofkappen` maar hebben een complete holle koepelvorm wat zorgt voor een gelijkmatiger afstraalgedrag en een betere warmteafvoer (de conussen fungeren als koellichamen). De hoogfrequent-unit heeft een 25 millimeter aluminiummangaan dome met een grille waarachter een soort akoestische lens is gemonteerd. Deze lens wordt "Transmission Frontplate" genoemd en is met behulp van computeranalyse vormgegeven om een betere akoestische overgang naar de midrange-unit én een beter afstraalpatroon te verkrijgen.

De klankkast is vervaardigd uit 21 millimeter dik MDF en is verstevigd met `8-voudig laminaat`. De interne bekabeling heet Black Science, wat een product is van de fabrikant Fast Audio. De `DC` achter de Reference naam betekent `Displacement Control` en deze technologie voorkomt dat de conus van de laagunit bij grote uitslagen ongecontroleerd gaat uitwijken. Verder zijn de conus-units voorzien van zogeheten `Wave Rib` rollsurrounds die zorgen voor een beter lineair gedrag en helpen bij het verlagen van ongewenste vibraties. Aan de achterzijde bevinden zich vier stevige en vergulde connectoren die zijn voorzien van 4mm banaanbussen.

De Vento Reference 7 DC`s worden af fabriek geleverd met gemonteerde voetplaten die met afstandbussen met de kast zijn verbonden. De basreflexpoort bevindt zich namelijk aan de onderzijde en kan zijn energie via de ontstane opening dicht bij de grond kwijt. Het frequentiebereik loopt van maar liefst 22 Hertz tot 40 kilohertz en de cross-overpunten liggen op 220 Hertz en 3 kilohertz. Het rendement levert bij 1 Watt aansturing en gemeten op 1 meter afstand een akoestische druk op van 88,5 dB, wat deze weergevers goed geschikt zou maken voor bijvoorbeeld laagvermogen buizenversterkers. De nominale impedantie wordt niet als zodanig opgegeven maar wel een marge van 4 tot 8 ohm. De afmetingen tellen 105 bij 22,5 bij 33,5 centimeter (H X B X D). De Vento Reference 7 DC is leverbaar in Kersen (rode lak) of zilver-tint pianolak.

Luisteren

De Canton`s werden door middel van single-wire QED Profile 4X4 kabels met de Exposure versterker verbonden. De pluspool werd direct met de HF connector- en de minpool direct met de LF connector verbonden waarbij de LF en HF brugjes uit goede kwaliteit kabel bestonden. De Vento Reference 7 DC weergevers lieten al snel weten dat ze aardig wat ruimte nodig hadden om goed tot hun recht te komen. Ze werden uiteindelijk op zo`n 70 centimeter van de achterwand en ruim 2,5 meter uit elkaar opgesteld.

Als eerste ging de CD Riverside van Luka Bloom in de Marantz om de track `Delirious` te beluisteren. De lach in het begin kwam op rollende wijze naar voren en het gitaarspel klonk impulsief maar strak. De knallende uithalen werden gearticuleerd en `punchy` weergegeven en zijn enthousiaste zang kwam op heldere en slanke wijze naar voren, zonder dat er sprake was van geknepenheid. Het geheel kwam schoon, open en energiek naar voren maar werd nooit `hard`.

Van Ben Harper`s CD Diamonds On The inside werd de prachtige track `Picture Of Jesus` beluisterd waar deze unieke singer-songwriter samen met de Afrikaanse a-capellagroep Ladysmith Black Mambazo zingt. De lead-zanger van L.B.M. werd met opmerkelijk veel présence neergezet en de zware basklanken van zijn collega`s werden met echte `body` en zelfs flinke geluidsdruk weergegeven. De bewogen zangstijl van Ben Harper kwam goed uit de verf maar klonk wel vrij droog. De verschillende keelklanken en tongklikken kwamen goed gedefinieerd naar voren en Ben Harper zelf werd op solide wijze afgebeeld. Het geheel werd zowel behoorlijk breed als hoog afgebeeld wat de indruk van de aanwezigheid van een groep zangers versterkte.

De Canton’s bleken aardig wat fysieke aanwezigheid aan muziek te kunnen meegeven en om dit aspect verder aan de tand te kunnen voelen werd er naar vinyl overgeschakeld om een plastische en energieke LP te beluisteren, te weten Heretics And Privateers van John Kay. De Gyger II diamant van de MC 15 werd in de lead-in groef van de humoristische en indrukwekkende track `Don`t Waste My Time` gezet. De Steelgitaar werd op krachtige en tonaal rijke wijze weergegeven waarbij het snarenspel goed te volgen was en impulsief naar voren kwam. De grote drum werd groot afgebeeld en kreeg een behoorlijke fysieke impact mee zodat er heel even werd gedacht aan boze buren. Maar veel tijd om te denken was er niet want de bas deed er nog een schepje bovenop en werd met een sonore klank maar wat overdonderende energie neergezet. De 26 vierkante meter ruimte kon deze energie duidelijk niet goed verwerken en het leek erop dat zelfs de 2,8 meter luisterafstand wat aan de korte kant was. De indrukwekkende Canton weergevers hadden ineens behoefte aan een aantal kubieke meters die simpelweg niet voorhanden was. Overigens geeft de kamer in kwestie een heel redelijke demping in het laag, maar het moet gezegd dat er hier nog geen weergevers met het frequentiebereik van deze jongens de revue zijn gepasseerd zodat er wel mag worden geconcludeerd dat het probleem meer bij de ruimte dan bij de weergevers lag. Met het volume op een wat lager niveau en de weergevers iets verder uit elkaar bleek deze track toch heel goed te genieten. John Kay`s doorleefde stem kwam uitstekend uit de verf en het geheel kwam met autoriteit en veel `gewicht` naar voren. Je zou kunnen zeggen dat deze Duitse pronkstukken `ballen` hebben!

Het werd tijd voor wat vrouwelijke zang -en licht akoestische muziek- en dus werd het duet `I`ll Fly Away` van Allison Krauss en Gilian Welch van de LP O Brother, Where Art Thou? gedraaid. De snaarplukken en `strums` op de mandoline`s werden duidelijk gedefinieerd neergezet en kwamen tonaal goed uit de verf waarbij vooral de hogere tonen mooi rond en soepel klonken. De twee stemmen werden op opmerkelijk uitgewogen wijze weergegeven waarbij de individuele karakters uitstekend gedifferentieerd naar voren kwamen. Het geheel werd met een groot en open stereobeeld weergegeven waardoor er een gevoel van rust en overzichtelijkheid ontstond.


Conclusie

De Canton Vento Reference 7 DC`s (en ik dacht dat de BBC complexe namen aan hun monitoren gaf) wisten bij akoestische muziek steeds een tonaal uitgewogen en bijzonder goed gearticuleerde weergave neer te zetten. Bij zwaarder werk kon het laag af en toe simpelweg teveel aandacht gaan eisen, althans in de gebruikte luisterruimte. Het laag werd overigens met veel `drive` en controle weergegeven zodat de ritmische `timing` van hoog niveau was. Deze weergevers prefereren een behoorlijke onderlinge afstand plus luisterafstand maar bieden ook een zeer duidelijke weergave, gekoppeld aan een stijlvol uiterlijk.