Villa Amalia
Velen zullen ooit wel eens met de gedachte spelen, maar echt volledig breken met het leven dat je opgebouwd hebt en helemaal opnieuw beginnen, dat doet bijna geen mens. In films is dat anders. In de onlangs besproken Nothing Personal heeft Anne het al gedaan in de eerste scène, voor ze naar Ierland vertrekt. Concertpianiste Ann Hidden heeft er in Villa Amalia van Benoît Jacquot bijna de hele film voor nodig om alles af te breken.
Ann heeft duidelijk meer om mee af te rekenen dan die overspelige echtgenoot. Wat dat is, daar wordt slechts mondjesmaat iets van getoond. Er is ooit een broertje gestorven en vader verdween net zo drastisch uit het gezin van de jonge Ann. Dat niet alles duidelijk gemaakt wordt is een van de belangrijkste charmes van deze film. Een andere is het fenomenale spel van Isabelle Huppert, die als weinigen in staat is met een enkele blik een bijzonder ingewikkeld personage tot leven te brengen. Dit keer weer met het zelfde beroep als in Haneke’s La pianiste.
Voeg daar nog bij schitterende, strak gekaderde beelden van stad en natuurschoon en de sfeerverhogende soundtrack en we hebben een fascinerende film die ondanks zinnenstrelende kwaliteiten een mysterieuze, ongemakkelijke kartelrand houdt.
Aanvullende informatie:
Frankrijk, 2009
Speelduur: 91 minuten
Regie: Benoît Jacquot
Scenario: Julien Boivent en Benoît Jacquot
Productie: Edouard Weil
Camera: Caroline Champetier
Montage: Luc Barnier
Art direction: Katia Wyszkop
Muziek: Bruno Coulais
Met: Isabelle Huppert, Jean-Hugues Anglade, Xavier Beauvois
Beeld: 16:9 anamorf
Geluid: DD 5.1
Uitgave: de Filmfreak
Website: http://www.villaamalia-lefilm.com/