Anna betrekt een nieuwe woning met haar zoontje Anders. Ze gedraagt zich nerveus en overmatig bezorgd. Er zijn duidelijk erge dingen gebeurd. Ze lijken op de vlucht voor een agressieve vader, die vreselijke dingen met Anders gedaan heeft. De gevolgen van traumatische ervaringen op de menselijke geest worden knap getoond door hoofdrolspeelster Noomi Rapace (van de Millennium films).

Anna krijgt bezoek van bijzonder onvriendelijke mensen van de kinderbescherming, die er op staan dat Anders in zijn eigen kamer slaapt en terug naar school gaat. Het kost Anna vreselijk veel moeite Anders naar school te laten gaan – altijd kan haar echtgenoot opduiken. Liefst blijft ze voor de school op wacht staan.

Om Anders in zijn eigen bed te kunnen laten slapen koopt ze een babyfoon. Het levert haar meteen de aandacht op van de eenzame verkoper Helge, die afscheid moet nemen van de zieke moeder waar hij altijd bij is blijven wonen. Het apparaat vangt echter geluiden op uit een ander appartement in de grauwe flat waar Anna ondergebracht is. IJselijk geschreeuw dat haar herinnert aan haar verleden, daar ga je niet rustiger van slapen.

Gaandeweg ontstaat er twijfel of Anna wel zo’n betrouwbare verteller is. Niet voor niets zegt ze ergens tegen Helge: hoe weet je dat je herinneringen echt zijn?

Babycall is een beklemmende film die het niet van visueel spektakel moet hebben. Het verrassende verhaal doet denken aan klassiekers als Polanski’s Repulsion.

Het verrassende eind is wat uitleggerig, maar als geheel is de film een geslaagde verbeelding van de psychische verwarring die kan voortkomen uit traumatische ervaringen.

Aanvullende informatie:
Noorwegen, Duitsland, Zweden, 2011
Speelduur: 92 minuten
Regie en scenario: Pål Sletaune
Met: Noomi Rapace, Kristoffer Joner, Vetle Qvenild Werring
Beeld: 1:2,35 (anamorf)
Geluid: DD 5.1, Noors gesproken
Uitgave: Lumière