Someday is een vrij nieuw Nederlands muzikaal gezelschap. Onlangs verscheen hun eerste album: Rolling Stone. Een collega tipte me dat dit debuutalbum wel eens erg interessant zou kunnen zijn voor een recensie; het resultaat lees je nu.
De band Someday is ontstaan in 2008, toen zanger/gitarist Karim ter Veer en gitarist Woodrow Wegkamp besloten om samen te gaan musiceren. Beiden hadden al wat muzikale ervaringen opgedaan en de zin in muziek schrijven en maken resulteerde al vrij snel in een uitbreiding op personeel gebied. De bandnaam Someday is ontsproten aan de geest van Woodrow en sprak beide heren aan vanwege de hoop, de gedachte en de betekenis die schuilt in en achter het woord zelf: ‘ooit’.
Maar inderdaad; ‘ooit’ is werkelijkheid geworden. Aangevuld met drummer Maarten Kroymans, Maurice Kramer op toetsen en Nard Koeman die de snaren van de basgitaar plukt is de band de Shamrock Studios van Holger Schwed ingedoken. De kans om een echt album uit te brengen met professionele begeleiding (van onder andere zanger en tekstschrijver Nate Campany, bekend van Ilse de Langes hit So Incredible) lieten de vijf muziekverslaafde artiesten niet liggen. Schwed heeft het debuutalbum, dat Rolling Stone gedoopt werd, ook gemixt.
Muzikaal is Someday een mooie mix van emoties die uiteindelijk echt vrolijk weten te stemmen. Natuurlijk is er vergelijkingsmateriaal met de inspiratiebronnen van de heren hoorbaar. John Mayers gitaarwerk, de vocalen van Lenny Kravitz en de soul van Otis Redding, ze werden van tevoren beloofd en komen allemaal terug. Maar voor het overgrote deel weet Someday wel een eigen geluid neer te zetten. En dat is toch wel belangrijk als je als band groter wil groeien in Nederland.
Van fijne popsongs tot ballads, of zelfs folk-beïnvloede soulmuziek, alles is aanwezig op Rolling Stone. Soms een tikje zoet naar mijn smaak, maar zeker geschikt als fijne radiomuziek. Muziektechnisch kan ik de band geen verwijt maken afgezien van het wat ‘gepolijste’ repertoire. Leuk is de toevoeging van instrumenten als de trompet, saxofoon of zelfs een Hammond en een Wurlitzer. Komt de diversiteit absoluut ten goede. En die wat brave sound is wel een goede manier om faam te vergaren. De voorbeelden van behaalde successen met winnaars van talentenshows zijn vast meegenomen in het uiteindelijke marketingconcept van de band. Het nummer The Things We Say is al als single uitgebracht, maar I Want You Right Now, Learning To Love of het met discobeats doordrenkte You’re In My Head kunnen zo de radio op en kunnen zeker op een publiek rekenen. En dat is knap voor een vrij nieuwe band uit eigen land.
Vocaal wisselt het album nog wat af, alsof Karim (die zeker potentie en een eigen sound heeft) getemd wordt (door productie of platenmaatschappij?). Op de track Rolling Stone of Broken weet hij me meer te overtuigen van durf dan op de commerciële nummers. Nu is het wachten op het grote publiek en de hoeveelheid ‘airplay’, maar potentie heeft Someday zeker. De mixage is redelijk tot goed, hoewel ik het album met de beste wil niet als erg dynamisch kan positioneren. Voor liefhebbers van mildere poprock met een populaire soultint zeker de moeite waard om te luisteren. Nog wat meer een eigen gezicht op het eventuele vervolgalbum en deze heren verdienen een plaatsje naast Kane, Van Velzen en andere successen die ons land rijk is.
Label: Universal Music
Speelduur: 45:06 minuten
Website
