Alom bekroond, bejubeld en een enorm succes in de filmtheaters, de nieuwste film van Michael Haneke is niet onopgemerkt gebleven. Geen wonder, want dit verhaal over de gevolgen van ziekte op een liefdesrelatie is in alle ingetogenheid extreem aangrijpend en voor iedereen herkenbaar. De hoogbejaarde hoofdrolspelers, Emmanuelle Riva en Jean-Louis Trintignant zijn subliem.
De film begint bij het eind. Brandweerlieden breken een hermetisch afgesloten appartement open en vinden een al geruime tijd overleden oude vrouw in bed, temidden van bloemblaadjes. Na de afronding van de titelsequentie, in stilte want Haneke voegt nooit zomaar muziek toe, volgt een typerend shot van de eigenzinnige Oostenrijkse filmmaker. Minutenlang kijken we vanaf het podium naar een zaal die gaat luisteren naar een pianorecital. Toen ik de film voor het eerst zag wist ik er nog niets van. Toch was meteen duidelijk om welke van de vele mensen in het beeld het verhaal zou gaan draaien. Heel aparte ervaring.
George en Anne zijn musici. De (echte) pianist, Alexandre Tharaud, speelt een oud-leerling van Anne. Eenmaal weer thuis krijgt de vrouw tijdens het ontbijt een absence. Er blijkt sprake van een hersenbloeding, de start van een gestaag aftakelingsproces. Herhaaldelijk geeft Anne aan niet meer verder te willen leven, en zeker niet meer naar het ziekenhuis te moeten. George neemt de zorg op zich en huurt assistentie in als dat nodig wordt.
Het blijkt niet gemakkelijk verpleegkundigen in te huren die een acceptabele mate van respect opbrengen. De verder aimabele George is daar onverbiddelijk in: zijn liefde gaat voor alles. Begrip van de buitenwereld is sowieso beperkt. Met name de door Isabelle Hupert gespeelde dochter begrijpt er niks van en weigert de situatie te accepteren. Machteloos ziet ze haar ouders aftakelen en in isolatie op hun eind afstevenen. Mooi is dat er rond dat eind ondanks dat je het resultaat al gezien hebt vraagtekens blijven bestaan. Met een duif die het huis binnenvliegt wordt een metafysische laag toegevoegd aan het toch al zo rijke verhaal.
De film is vooral aangrijpend door het opgeroepen beleven van ‘echtheid’. Dialogen en spel zijn volstrekt realistisch, vol gevoel, zonder te overdrijven. Zoals altijd bij Haneke zijn de shots lang en statisch, en breken ze onverwacht af. Waar het altijd aanwezige geweld in zijn vorige films (waaronder La pianiste en Das weisse Band) nog op afstand gehouden wordt, is het in deze film alledaags en voor iedereen herkenbaar, en daarmee niet te vermijden.
De meegeleverde extra’s leveren interessante achtergrondinformatie. Zo leren we dat Haneke putte uit eigen ervaring met een tante bij wie hij opgroeide. Het appartement waarin bijna de hele film zich afspeelt blijkt een exact nagebouwde kopie van de woning van zijn ouders in Wenen. Ondanks beperkt (en daarmee erg realistisch) licht zijn de beelden voortdurend messcherp. Deze unieke film kreeg een waardige blu-ray release. De verplichte trailers bij het opstarten (inclusief, heel ongepast, die van de film zelf) zijn vergeven.
Aanvullende informatie:
Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk, 2012
Speelduur: 127 minuten
Regie en scenario: Michael Haneke
Camera: Darius Khondji
Met: Jean-Louis Trintignant, Emmanuelle Riva, Isabelle Huppert, Alexandre Tharaud
Extra: Introductie door Philippe Rouyer (9 min), Making of (24 min), Jean Louis Trintignant spreekt over Amour (7 min), Interview met Emanuelle Riva (14 min)
Beeld: 16:9, 1080p
Geluid: DTS-HD master 5.1, Frans gesproken
Uitgave: Cinéart
Distributie: TWIN Pics
