Het begin van de jaren negentig betekende voor veel bands uit Seattle een ommezwaai op muzikaal gebied. De grunge-scene was van underground naar mainstream aan het verschuiven en het succes dat hierdoor lonkte deed veel metalbands uit de stad bezwijken voor het nieuwe genre. Sanctuary bracht in die tijd haar tweede studioalbum uit, waaruit bleek dat de band niet zwichtte voor de commercie.
Dit tweede album van de band Sanctuary heette Into The Mirror Black en zou meteen ook de –voorlopig - laatste studioplaat van de band worden. Dankzij teveel druk vanuit de platenmaatschappij om toch over te stappen op het maken van grunge viel de band in 1992 uiteen. De opgelegde druk was de oorzaak van spanningen tussen de bandleden.
Drie van de bandleden (Warrel Dane, Jim Sheppard en Jeff Loomis) zouden nog in datzelfde jaar de band Nevermore oprichten. In 2010 is Sanctuary overigens weer bijeengekomen en een nieuw album is weer in de maak. Maar goed, terug naar 1990. Into The Mirror Black vormde een unieke brug tussen diverse muzikale stijlen. Het album valt het best te omschrijven als een technisch hoogwaardige versmelting tussen Bay Area thrashmetal, Europese powermetal en ouderwetse heavy metal.
Zanger Warrel Dane haalt wonderbaarlijke hoogtes maar kan ook bewust timide of zelfs fluisterend zingen. Het gitaarwerk op de negen tracks die het album sieren is enorm strak en –hoewel niet al te zwaar geproduceerd- verantwoordelijk voor een flink gevoel van ritme. Van A tot Z is Into The Mirror Black een metalplaat die klopt. De zwaardere nummers (zoals Seasons Of Destructions of de geweldige titeltrack) worden afgewisseld met toegankelijke tracks waar ritme een constante factor is (Future Tense of Taste Revenge), terwijl andere tracks bol staan van tempowisselingen.
Een ballad-achtige track als Epitath is weliswaar niet het beste stuk van dit album, maar zorgt ook voor afwisseling. En de luisteraar wordt met de afsluiter Communion op een echte heavy metaltrack getrakteerd, inclusief memorabele solo. Zoals ik al schreef, de productie van Into The Mirror Black is niet de zwaarste (een vergelijking met de jaren tachtig-albums van Iron Maiden schiet me te binnen), maar daardoor is het technische spel van de muzikanten wel heel erg goed te volgen.
De herpersing (voor het eerst sinds de originele releasedatum 23 jaar geleden) op 180 grams vinyl klinkt erg helder, gedetailleerd en gezien het genre zelfs erg goed. Ook valt weer eens goed op dat de hoeveelheid stilte (zwart) rondom de muziek op Haarlems zwart goud positief bijdraagt aan de beleving van de muziek. En het album mag eigenlijk niet ontbreken in de collectie van de thrash- en gewone metalliefhebber. Het derde studioalbum met de titel The Year The Sun Died wordt eind van dit jaar nog verwacht.
Muzikale waardering: 8,5
Klankmatige waardering: 7,5
Label: Music On Vinyl
Speelduur: 46:37 minuten
MySpace: http://www.myspace.com/sanctuaryfans
