Veel metalbands die ergens in hun muzikale loopbaan van stijl wisselen komen daar niet goed mee weg. De oude garde van fans blijkt dan toch niet meer zo trouw en de naam die is opgebouwd werkt vaak ook tegen. Soms loopt het echter wel anders. Zo ook voor Anathema. Hun album Eternity uit het midden van de jaren negentig luidde een definitieve omslag in qua stijl. Peaceville brengt het album opnieuw uit op een dubbel-LP.

Eternity is dus Anathema’s definitieve omslag van doom metal naar de progressieve atmosferische kant. Met het afscheid van zanger Darren White werd in de tijd daarvoor al een lichte stijlverlichting te horen gebracht met het – overigens geweldige - doom album The Silent Enigma uit 1995. Dat werk was echter nog vrij zwaar, terwijl de band van de familie Cavanagh en vrienden achter de schermen al een andere stijl ambieerde. Eternity werd de bakermat voor het succes dat Anathema nu geniet binnen het progressieve rockgenre.

Dat is ook al te horen vanaf de opener Sentient, die naadloos aansluit op het fraaie Angelica. Alsook op de titeltrack, verdeeld over drie nummers/delen. En natuurlijk het sterke Hope, dat samen met David Gilmour werd bewerkt en door Roy Harper werd geschreven. Eternity werd een mix van nog steeds zwaar gitaargeluid, maar dan gecombineerd met veel sfeer, minder dreiging en een rijkere orkestratie.

Het was ook het eerste verschijning van Les Smith op keyboards. Dit sessiewerk leverde hem een plek op in Cradle Of Filth en op A Fine Day To Exit (2001) zou Les weer terugkeren bij Anathema voor een vaste bezetting tot 2011. Duncan Pattersons stempel is op Eternity goed hoorbaar, de baspartijen nemen een prominente plek in. Naast de vocalen van Vincent Cavanagh, die ook nog steeds aan het zoeken was naar een definitief eigen geluid.

En daar wrong – en wringt nog steeds - de spreekwoordelijke schoen. Deels is de zang erg sterk, worden emoties goed overgebracht en voegt Vincent echt wat toe. Maar de onervarenheid of onzekerheid op vocaal gebied is op dit album nog goed hoorbaar. Zoals op Far Away of het fijne Hope, dat muzikaal gezien toch wel een hoogtepunt van Eternity genoemd mag worden.

Cavanagh was zich er blijkbaar van bewust dat zijn eigen zangzuiverheid nog niet op een hoogtepunt was en vervalt vaak in het monotoon uitspreken van de teksten. Een opnieuw opgenomen versie van het album met de nu veel sterkere zang zou best eens interessant kunnen zijn. De kracht van de composities blijft echter sterk aanwezig en de opvolger van dit album (Alternative 4 uit 1998) liet ook zien dat de gekozen weg de juiste bleek.

Net als op het origineel uit 1996 is de geluidskwaliteit overigens wat matig, de mix is rommelig en van veel dynamiek is helaas geen sprake. Afgezien van de twee erg fraaie akoestische bonustracks die in 1996 ook al op de digipack stonden en ook op deze heruitgave aanwezig zijn. Dat wetende is de meerwaarde van de heruitgave niet erg groot, maar het medium en de fraaie gatefold hoes met de origineel door de band gewenste albumart vergroten de waarde van dit product. Daarmee is deze versie van Anathema’s Eternity op 180 grams vinyl gerechtvaardigd voor fans.

Muziek: 7 ½
Klank: 6

Label: Peaceville (VILELP434)
Speelduur: 68:42 minuten
Website: www.anathema.ws