Aan het einde van de zestiger jaren van de twintigste eeuw werd één van de eerste supergroepen opgericht. Blind Faith ontsproot aan het verscheiden van de band Cream en de wens om meer blues georiënteerde folkrock te maken. De controverse rondom dit vaak opnieuw uitgebrachte album en hun makers, alsmede de pers en de visie van het publiek zorgden ervoor dat de band geen lang leven beschoren was.
Het is Music On Vinyl die het debuut- (en enige)album van Blind Faith opnieuw perst op 180 grams zwart goud. Origineel uitgebracht in 1969 op RSO Records (een versie die ik ook bezit) is een heruitgave van dit album anno 2013 wellicht niet heel erg interessant, zo lijkt het. Een blik op de enorme lijst van heruitgaven op zowel cd als LP staaft deze aanname, ware het niet dat het Music On Vinyl gelukt is om aan deze herpersing een tweede LP toe te kunnen voegen. Deze bonusplaat herbergt vijf tracks die tot nu nog niet eerder op vinyl zijn verschenen.
Blind Faith werd in 1968 opgericht en bestond tijdens de opname van dit abum uit twee prominente leden van Cream (Eric Clapton en Ginger Baker), Steve Winwood (ex-Traffic) en Rick Grech (ex-Family). De band pionierde flink op het gebied van blues/ rock fusion en bracht in 1969 –na al vaak samen op het podium te hebben gestaan- hun eerste studioalum uit, waar zes vrij lange tracks op stonden met een flinke hang naar jammen. De standaard drie tot vijf minuten tracks waren niet aan de heren besteed, het spelplezier was belangrijker dan de commercie.
Het album heeft prettige luistertracks met een hoog pleziergehalte. Tracks als Can’t Find My Way Home en Well All Right blijven erg in het geheugen hangen en de ruim 15 minuten durende afsluiter Do What You Like mondt uit in diverse prettige solo’s van bas en percussie. De bonusnummers bestaan uit de track Sleeping In The Ground in twee versies, Time Winds (fijne bluesy Winwood-track) en een elektrische versie van Can’t Find My Way Home. De vierde plaatkant is een jamsessie (getiteld Acoustic Jam) die de hele plaatkant beslaat. Fijn studiomateriaal voor liefhebbers van de plaat.
De band hield uiteindelijk op te bestaan dankzij de druk die de band voelde dankzij de talloze vergelijkingen met Cream. Zowel de pers als het publiek vroeg om die stijl en dat werkte uiteindelijk tegen het voortbestaan van de band, die toch een eigen weg wilde bewandelen. De plaat werd wel een hit, hoewel de originele hoes voor controverse zorgde. Met name in het altijd puriteinse Amerika, waar de originele hoes met een vroeg puberaal topless meisje dat een zilveren fictief ruimtevaartuig vasthoudt natuurlijk nooit in de winkels mocht liggen. Een alternatieve hoes met bandfoto werd daar gebruikt, terwijl in Engeland beide versies in de bakken lagen. Deze herpersing draagt overigens de originele coverfoto.
De herpersing op Music On Vinyl klinkt overigens beter dan de originele persing, die ook niet slecht klonk. Te wijten aan de betere kwaliteit van het vinyl en de huidige kennis en apparatuur. Op deze nieuwe versie is meer lucht om de instrumenten hoorbaar, terwijl ongewenste achtergrondgeluidjes tot een minimum beperkt zijn gebleven. Meer ‘zwart’ om de muziek heen, om maar een vakterm te gebruiken. Daarbij is het uitgebreide boekwerk en natuurlijk de bonusplaat met extra materiaal een echte must-have voor liefhebbers van het album. Aanbevolen!
Muziek: 9
Klank: 8
Label: Music On Vinyl
Speelduur: circa 78 minuten
Websites:
Official Ginger Baker Archive
Eric Clapton
Steve Winwood
