Van 1972 tot 1975 waren de uit Cleveland afkomstige Raspberries in staat om de Amerikaanse hitlijsten meermaals te bestormen. Zoals wel meer gebruikelijk was, ontstond de band uit een samenvoeging van succesvolle high school bandjes en hun klanken vol Britse invloeden sloegen terecht flink aan. Hun verzamelalbum uit de tijd dat ze alweer uit elkaar waren gegaan is door Mobile Fidelity Sound Lab uitgebracht op hun eigen Silver Label.
Het album Raspberries’ Best Featuring Eric Carmen bevat tien Raspberries tracks, waarvan er maar liefst zeven in de Amerikaanse hitlijsten hebben gestaan. Vrijwel alle tracks zijn alleen door Eric Carmen geschreven, die ook de vocalen, een deel van het gitaarspel en de piano van de band verzorgde.
The Raspberries maakten een muzikale mix van power pop en soft rock, hoewel sommige tracks toch wat steviger rocken. Zeker die uit hun eindperiode. De bandleden zagen zich flink beïnvloed door de Britse grootheden van die tijd, zoals The Beatles, Small Faces, The Hollies en niet in de laatste plaats The Who. In de V.S. heerste indertijd de stroming die nu bekendstaat als de British Invasion en zoals zoveel jongeren die muziek maakten zagen de bandleden van de jeugdige band de kans om een demotape uit te brengen. Deze werd opgepikt door diverse platenlabels en Capitol Records werd uiteindelijk de ‘thuisbasis’ van de band.
In 1975 waren het uiteindelijk de spanningen onderling en de ambities (vooral van Carmen) die zorgden voor het uiteenvallen van The Raspberries. Alle leden gingen hun eigen weg (of poogden dit) en Eric Carmen had het jaar daarop zijn eerste solo-hit met All By Myself. Reden voor Capitol Records om zijn naam extra prominent op dit verzamelalbum te zetten. In 2004 kwamen The Raspberries weer samen voor een reünie, die tot 2008 duurde. De tracks die op Raspberries’ Best te horen zijn geven de luisteraar een compleet beeld van alle vier de albums die de band tussen 1972 en 1974 heeft uitgebracht.
Afgezien van stevige rocktracks met een flinke Steve Townshend-invloed zoals Go All The Way zijn er ook ballads te horen. Het fraaie, ietwat zoete nummer I Can Remember is daar een mooi voorbeeld van, de pianoballad laat goed horen hoe sterk de composities van Carmen op elk vlak konden zijn. De gelijkenis met The Beatles is snel gemaakt wanneer je de groepsvocalen hoort op Tonight, terwijl Drivin’ Around weer meer naar de surfsound van The Beach Boys neigt. Ook Ecstasy en Overnight Sensation (Hit Record) zijn nog steeds de moeite van een luisterbeurt meer dan waard. Het beste was de band toch echt wanneer er een lekker ritme in een track zat, The Raspberries wisten plezier en harmonie uit te stralen op deze tracks. En dat blijft de luisteraar bij.
Ondanks dat de originele mastertapes niet altijd in goede staat verkeerden, weet Mobile Fidelity Sound Lab deze LP handig aan haar minder ‘audiofiele’ kapstok Silver Label Series te hangen om hem toch uit te kunnen brengen. Het geluid is dus niet over de hele LP even sterk, de gitaren en zang zijn af en toe aan de schelle kant en het laag is eerder dun dan aanwezig. Het geeft de LP wat charme en doet weinig tot niets af aan de beleving van de muziek. Wat volgens mij exact de reden is geweest dat men bij MoFi deze plaat graag opnieuw wilde uitgeven. Verwacht dan ook geen hoogwaardige klanken, maar vooral veel ongebreideld plezier van Raspberries’ Best. De muziek is echt de moeite waard en de hoes met veel artikelen en achtergrondinformatie, gecombineerd met een LP in toepasselijk doorzichtig rood, biedt genoeg vertier.
Muziek: 8
Klank: 6
Label: Mobile Fidelity Sound Lab Silver Label
Speelduur: 43 minuten
Website
