De band Henry Fool werd vlak voor de eeuwwisseling opgestart door Tim Bowness en Stephen Bennett. Tijdens veel gezellige kopjes koffie raakten de twee artiesten opnieuw in de ban van de albums die ze zelf in hun jeugd hadden gedraaid en beide heren hadden het verlangen om terug te keren naar de vrije manier van musiceren, zoals hun grote voorbeelden dat ook deden. In 2001 verscheen het eerste Henry Fool album, dat onlangs door Andy Jackson werd geremastered en opnieuw is uitgebracht.
Het album, dat werd opgenomen tussen april en september 2000, kwam tot stand na een completering van de line-up van Henry Fool. Tim Bowness (bekend van het project No-Man, dat hij samen met Steven Wilson bezet) en Stephen Bennett (ook veel te horen op No-Man albums) vulden de gelederen van Henry Fool aan met Pendragon drummer Fudge Smith, bassist Peter Chilvers (Brian Eno), gitarist Michael Bearpark en Myke Clifford op saxofoon en fluit.
De wens om een album te maken dat progressieve rock uitdraagt met veel invloeden van bekende bands uit het verleden resulteerde in een grotendeels instrumentaal album, dat af en toe werd voorzien van vocalen. Henry Fool werd geproduceerd en gemixt door Tim en Stephen zelf, en twee tracks kregen een mix van ‘collega’ Steven Wilson.
Muzikaal gezien is Henry Fool’s eerste album een eclectische mix van invloeden uit de late jaren zestig en de eerste negen jaar van de jaren zeventig. De progressieve invloeden van bands als Genesis (uit de Peter Gabriel periode), Pink Floyd en Soft Machine zijn duidelijk hoorbaar. Maar ook invloeden van een later tijdperk (No-Man) zijn hoorbaar, door de veel gebruikte distortion, dromerige fluitpartijen, ambient samples en kalme, gevoelige vocalen van Bowness. De veel toegepaste mellotron en af en toe verrassende improvisaties doen weer sterk denken aan King Crimson, terwijl de saxofoon een hommage is aan Miles Davis uit zijn Bitches Brew periode en erna.
Het geheel mondt uit in een ervaring die het midden houdt tussen psychedelische progressieve rock en Kraut-/ jazzrock. En Henry Fool wist het kloppend te maken. De zestien tracks zijn aaneengemixt en bieden zo een continue beleving, met een mini-suite erin verwerkt in de vorm van Lateshow. Een lange track in vijf delen, die eindigt in het fraaie Grounded. Hoewel het album als geheel het best tot z’n recht komt, zijn tracks als Poppy Q, Blindman Two, Heartattack en Jazz Monkey echt bovengemiddeld fraai.
Overigens valt het erg mooie spel van bassist Chilvers goed op in het geluidsbeeld, zelfs tijdens de drukkere passages. En waar we van drummer Fudge Smith juist erg strakke drums gewend zijn als het gaat om zijn werk bij Pendragon, zo klinkt hij binnen Henry Fool een stuk vrijer en mag hij zijn kunsten de vrije loop laten, wat het album extra charme meegeeft.
Henry Fool is dus een feest van herkenning als het gaat om invloeden. Zowel voor liefhebbers van de oude progressieve bands als voor liefhebbers van 'jongere' bands en artiesten. De door Andy Jackson geremasterde cd is voorzien van liner notes van de twee oprichters en heeft nieuw artwork gekregen dat door Jarrod Gosling (I Monster) werd gemaakt.
Ik ben niet in het bezit van de originele 2001-uitgave, maar kan deze versie van het album met een gerust hart aanbevelen aan iedereen die een goede geluidskwaliteit kan waarderen. En ben je liefhebber van bands als No-Man, Pink Floyd, Steven Wilson, Genesis, King Crimson, Mogwai en alles wat daar op lijkt? Dan mag je deze cd simpelweg niet missen in je collectie. Echt niet.
Muziek: 8 ½
Klank: 9
Label: KScope
Speelduur: 51:38 minuten
Website
