Time And A Word was het tweede album van de progressieve rockers Yes. Na het debuut van het jaar ervoor waren de artiesten in 1970 hongerig naar het toepassen van andere stijlen. Net als veel andere bands die de late jaren zestig hadden overleefd of net startten. Het resultaat was een album dat onmiskenbaar als groeiplaat betiteld zou gaan worden. Time And A Word was tot op heden vrij lastig om in goede staat te vinden, maar is nu door Music On Vinyl opnieuw aan vinyl toevertrouwd.

De hang naar het gebruiken van andere invloeden was indertijd eerder regel dan uitzondering. Bands zochten hun heil in R&B, soul, jazz of klassiek. Dat laatste gold ook voor de Engelse band Yes, die op dit tweede album meteen ook voor het laatst in de originele bezetting speelde. Yes gebruikte een studio-orkest om hun plaat vrijwel geheel te ondersteunen.  Door het toepassen van veel strijkers die een vrij prominente plek innemen op de acht tracks die het album laat horen, werd de rol van gitarist Peter Banks ineens een stuk kleiner.

De beslissing om een orkest te gebruiken kwam van Jon Anderson, die tevens verantwoordelijk was voor het leeuwendeel van het schrijven van Time And A Word. Vlak nadat het album definitief af was, zorgden de onderlinge spanningen ervoor dat Banks vriendelijk doch dringend werd verzocht om zijn kunsten elders te gaan vertonen. Zijn opvolger, Steve Howe, nam het stokje (plectrum) van hem over en werd zelfs opgenomen op de Amerikaanse cover van dit album, terwijl de Europese versie een kunstzinnige zwart-wit foto bevat.

De muziek die Yes op Time And A Word liet horen werd indertijd niet vol lof ontvangen. De critici wisten niet goed wat ze aan moesten met de nieuwe effecten, de toevoeging van klassieke instrumenten en de wat aparte productie. Puur op de tracks afgerekend mag het album - zeker vanuit het heden beschouwd - worden betiteld als groeiplaat van een nog wat zoekende progressieve rockband. Toch bevat het album enkele sterke tracks en fraaie composities. Zo wordt er op de track The Prophet redelijk succesvol gebruik gemaakt van klassieke invloeden van de in 1934 overleden componist Gustav Holt (te weten het stuk Jupiter uit de Planets Suite). Vermengd met de indertijd zeker gedurfde technische experimenteren en de opzwepende rock is het een bijzonder nummer.

Helaas is ook goed hoorbaar dat de band nog niet klaar was voor het grote werk en ook slaagde de producer er niet in om het album coherent te laten klinken. Er is een hoorbaar verschil tussen het spel - en de klank - van de band en het orkest. Ze waren er simpelweg niet klaar voor. Daarnaast getuigen twee covers op een tweede album niet van een grote mate van zelfverzekerdheid. Het nummer Everydays is van Stephen Stills en laat vooral horen hoe goed Chris Squire de bas bespeelde. De gedurfd benaderde openingstrack is van Richie Havens.

De plaat bevat echter wel twee juwelen van tracks, die liet horen dat Yes zeker potentie had. Astral Traveller wordt vooral gedragen door de flink in de mix aanwezige basgeluiden, maar biedt een stuk meer coherentie dan de rest van het eigen werk op Time And A Word. De titeltrack (met gastzanger David Foster) is ook nog redelijk samenhangend, maar wel wat zoetig en commercieel. Het tweede sterke eigen nummer is de afsluiter van de eerste plaatkant. Poppy Dreams is een wat vrolijker aandoende en sterkere track die eenzelfde belofte van meer kwaliteit met zich meedroeg. De definitieve uitwerking hiervan zou pas op latere albums hoorbaar worden, na nog een wijziging in de bezetting van de band.

Het was ergens wel jammer dat Yes al zo vroeg op zo’n extreme wijze experimenteerde. Het resultaat is namelijk Time And A Word geworden. Een album dat het beste omschreven kan worden als een ruwe diamant. De muziek én de band bezaten namelijk enorm veel potentieel, maar de ruwe kantjes moesten er nog zeker van worden afgeslepen. Toch biedt de plaat een hoop muzikaal plezier.

De mix, waarin de basgitaar en het orkest een prominente rol spelen, was wat gruizig maar weet ook de fijne gitaarsolo’s van Banks en niet te vergeten de heldere, voor Yes kenmerkende vocalen aan het licht te brengen. De geluidskwaliteit van deze herpersing is redelijk, ware het niet dat het recensie-exemplaar niet helemaal goed gecentreerd was en er her en der wat tikjes en kraakjes in de plaat zijn geperst. Niet storend veel, maar het valt wel op. En dat mág anno 2014 simpelweg niet bij nieuw vinyl.

Muziek: 7
Klank: 6 ½
Persing: 5
Label: Music On Vinyl
Speelduur: 40 minuten
Website