De nieuwe cd van Sven Hammond Soul is alweer hun derde. Op het album, dat The Usual Suspects werd gedoopt, breekt het gezelschap rondom Sven Figee los en mengt de band stijlen als rock, funk en natuurlijk soul op een niets minder dan energieke wijze. Als een stoomlocomotief laten de heren vooral met flink gitaarwerk een denderend geluid horen dat aanstekelijk werkt.

De band van de Hammondorganist wordt op het nieuwe album niet door meerdere vocalisten vergezeld, maar slechts door één. Dat werd Ivan Peroti, de tekstschrijver en zanger met wie Sven Hammond Soul al eerder samenwerkte op The Apple Field uit 2011. Een goede keuze, zo bewijst The Usual Suspects. Daarnaast werd voor de productie en mixage gebruik gemaakt van de kundige diensten van Tony Platt, die zijn sporen heeft verdiend met het produceren van albums voor onder andere AC/DC, Motörhead, Gary Moore, Celtic Frost, Foreigner en zelfs Iron Maiden.  Het album werd opgenomen in de Brusselse ICP Studio’s, ging vervolgens naar Platt in Londen voor de mix en werd gemastered door Ray Staff in de eveneens in Londen gevestigde Air Studio’s.

Dat recept van kundigheid lijkt garant te staan voor een succesvolle productie, ware het niet dat de artiesten zelf moeten zorgen voor de basis. Wat betreft Sven Hammond Soul zit dat wel goed, hoewel The Usual Suspects een stuk verder gaat dan alleen maar de soul die de bandnaam doet verwachten. Opener Miss America laat daar al geen twijfel over bestaan. Pompende funkrock met soulinvloeden die doet denken aan de muziek die Lenny Kravitz in de jaren negentig liet horen.

De stem van Ivan Peroti past daar zeker bij en ook op het verdere album is hoorbaar dat deze artiest de afnemers van zijn songteksten weet te overstijgen. Nee, Alain Clark of een commerciële hype als Ben Saunders kunnen hier niet aan tippen.  De titeltrack klinkt toegankelijk en schreeuwt om airplay, terwijl de bewust gekozen zware productie eerder complementeert dan tegenwerkt. Live zou het immers ook zo klinken en de door Platt gekozen weg is de juiste voor deze muzikale stijl.

Met tracks als Golden wordt eerder een link met het verleden gelegd en een prettig in het gehoor liggend nummer als After Smoke doet weer denken aan de eigen stijl van Mothers Finest gitarist John Hayes. Ook vrolijker noten worden geraakt, de eerste single van The Usual Suspects Happy People (clip hieronder) brengt vrolijke soul zonder al teveel zware klanken. Diepere soul klinkt door op het fraaie Heaven, dat weer aangeeft dat de combinatie van Sven Hammond Soul en Peroti erg geslaagd is. Bad News blijft ook erg hangen, mede dankzij het catchy refrein.

Eén van mijn persoonlijke favorieten is toch wel de track Pussy, waarop de band losgaat in wat een heerlijke jamsessie lijkt te zijn. Hier is ook de kwaliteit van de individuele bandleden hoorbaar, waarbij bassist Glenn Gaddum jr. en drummer Joost Kroon extra sterk naar voren komen. De afsluiter van het album is en beetje vreemde eend in de bijt. Op My Name klinken namelijk enkel de stem van Peroti met op de achtergrond de rustige orgelklanken van Sven Figee. Bijna sacraal klinkt het nummer, dat een ode aan de zoon van de zanger is. Een memorabele afsluiter, die niet misstaat tussen de twaalf andere tracks.

Ik kan op The Usual Suspects geen enkele matige track ontdekken. Dertien nummers lang wisselt Sven Hammond Soul funkrock en soul af met vele invloeden van blues, pure rock en zelfs jazz. Het recept heeft geresulteerd in een kruidige maaltijd die het beste heet kan worden genuttigd. Dat betekent dat wie deze cd heeft beluisterd wel zin móet krijgen in de zomerse podia die helaas nog ver voor ons lijken te liggen. The Ususal Suspects helpt om die tijd te overbruggen. Klankmatig is het album wat aan de rauwe kant, verwacht dus geen audiofiele parel maar wel een langspeler met een bewust gekozen live-sound die weet te pakken.

Muziek: 8
Klank: 7 ½
Label: VG-Music  (Rough Trade)
Speelduur: 51:38 minuten
Website