Het werk Maximizing The Audience viert dit jaar zijn dertigste verjaardag. De Belgische componist schreef het stuk in 1984 voor een toneelstuk dat nog datzelfde jaar in Venetië in première ging. Music On Vinyl heeft deze dubbel-LP, die gevuld is met minimalistische klassieke muziek, opnieuw geperst en brengt het uit op hun Classical label.

Wim Mertens heeft inmiddels een flink repertoire weten op te bouwen. Naast zijn werk als componist is de uit Neerpelt afkomstige zuiderbuur verantwoordelijk geweest voor een slordige vijftig albums, waarop hij zelf ook te horen is als pianist, gitarist en countertenor. Daarnaast is man, die dit jaar de leeftijd van 61 jaar bereikt, ook nog eens musicoloog en heeft hij enkele boeken op zijn naam staan.

Het is echter niet voor niets dat Music On Vinyl heeft gekozen voor dit album, want met Maximizing The Audience evolueerde Mertens indertijd nogal. Voorheen waren er geen vocalen toegevoegd aan zijn werken en hadden alle tracks een speelduur tussen 2 en 9 minuten. Dit gegeven doorbrak Mertens met Maximizing The Audience, die het album ook onder zijn eigen naam uitbracht. In plaats van Soft Verdict werd dit album dus van de echte naam van de componist voorzien.

Dat Mertens ook echt minimalistische muziek maakte, blijkt wel uit de eerste van vier plaatkanten. Het ruim 18 minuten durende Circles bestaat uit een - in het begin tergend - langzame opbouw met enkel het geluid van een klarinet, dat langzaam door een tweede klarinet wordt bijgestaan en pas vanaf het midden ter ondersteuning dient voor de lange tonen van de sopraan saxofoon. Bepaald geen lichte kost, maar wel muziek met een langdurig hoogtepunt.

Het tweede nummer (op kant 2) is Lir, dat enkel bestaat uit het pianospel van Mertens. Alweer extreem minimalistisch en ik vermoed dat fans van Ludovico Einaudi of Philip Glass hier meer in zien. De titeltrack is echter het grote voorbeeld van de vernieuwing in de stijl van Mertens. Nog steeds grijpt de Belg hier terug naar simpele melodieën die langzaam worden uitgebouwd, maar met de toevoeging van een tweede piano, percussie, viool en saxofoon klinkt het geheel al een stuk rijker. En dan nog de twee stemmen van Ine van de Bergh en Valerie Koolemans-Beijnen, die wat ijl en soms direct op de luisteraar afkomen. Dit is ook de track die Wim componeerde voor het toneelstuk The Power of Theatrical Madness van Jan Fabre.

Het korte nummer The Fosse is wat mij betreft het hoogtepunt van Maximizing The Audience. Melancholiek van slechts een piano, gecombineerd met de fraaie vocalen van Minne Pauwels. Dit raakt je. Op de vierde plaatkant staat Whisper Me. Ook al een met zang ondersteunde track, Martens zingt hier zelf en speelt tegelijkertijd piano. Het minimalisme komt hier extra naar voren, hoewel de invulling deze keer wordt ondersteund door cello, viool en een Franse hoorn.

De muziek van Wim Mertens op Maximizing The Audience spreekt tot de verbeelding en klinkt dertig jaar na de eerste uitgave geenszins gedateerd. Liefhebbers van minimalistische klanken - dus ook ambient - zullen hier een fijn album aan hebben. Ik had het origineel niet ter vergelijking in mijn bezit, maar de klank van de herpersing is vrij dynamisch en soms wat direct. De persing is wel van goede kwaliteit en het recensie-exemplaar vertoonde geen enkel kraakje, tikje of oneffenheid. Waarvoor hulde. De luxere sleeve die het label gebruikt is daarnaast ook erg fraai uitgevoerd en geeft het album wat extra cachet.

Muziek: 8
Klank: 8 ½
Persing: 9
Label: Music On Vinyl
Speelduur: 72 minuten
Website