In de onuitputtelijke muziekgeschiedenis van Amerika weet Mobile Fidelity Sound Lab af en toe enkele albums opnieuw uit te mogen brengen. Een duo dat door een grillige speling van het lot samen is gekomen en die geschiedenis waardevol aan heeft weten te vullen, is Hall and Oates. MoFi pakt het remasteren en opnieuw uitbrengen van hun back catalogue op vanaf 1980, toen Voices verscheen. Een jaar later kwam Private Eyes uit, dat nu ook is verschenen op het audiofiele label.

Het was in Philadelphia waar Daryl Franklin Hohl en John William Oates zichzelf in dezelfde servicelift bevonden, terwijl ze moesten schuilen voor een spontaan losgebarsten vuurgevecht tussen twee rivaliserende bendes. Hoewel ze nog actief waren binnen hun eigen bands, werd in die kleine ruimte in oktober 1969 de basis gelegd voor wat één van de succesvolste muzikale verbintenissen van de jaren zeventig en tachtig van de twintigste eeuw zou worden. Vanaf 1970 werkten de twee samen als Hall and Oates en brachten een vrolijke vorm van popmuziek die was ontstaan uit een versmelting van soul, R & B en rock and roll. Zelf namen ze voor hun eigen stijl graag de term 'rock and soul' in de mond, wat de lading ook redelijk dekte.

Na een decennium van acht albums, enkele hits, de opkomst van de disco en uiteindelijk zelfs een door platenmaatschappij RCA opgelegd solo album van Daryl Hall werd het tijd voor een omslag die tot succes moest leiden. Voices was hiervan het eerste product. In plaats van het opnemen van hun nieuwe album in een studio in Los Angeles - iets dat tot 1980 vanzelfsprekend was voor de twee -, wilden Hall and Oates hun passie voor de thuisstad New York laten doorklinken op deze negende langspeelplaat. Het werden dus de Electric Lady Studios, mede omdat dat pand toch dichtbij hun huis lag. Nieuwe invloeden van onder andere Halls vriendin, haar zus en een eveneens nieuwe producent in de vorm van Neil Kernon (met wie de twee nog lang zouden samenwerken) zorgden ervoor dat Voices al zeer snel klaar was.

Het album had een meer heldere klank dan voorgaande Hall and Oates producties en leverde meteen singles op die succesvol waren. De invloeden van soul, R & B, rock en zelfs nieuwe dansbare stijlen en een lichte hint van de opkomende new-wave stroming zorgden voor een toegankelijke sound waar het publiek van kon genieten. Dus was het logisch dat Kiss On My List, You Make My Dreams, de Righteous Brothers cover You’ve Lost That Lovin’ Feeling en Everytime You Go Away (later door Paul Young met veel succes vertolkt) aansloegen. Daarnaast heeft het album ook nog leuke tracks te bieden die Hall and Oates laten zien en horen voor wat ze geworden waren: sterke songwriters met een geheel eigen basis die hun niet in de weg stond om vernieuwend te werken.

In plaats van op hun lauweren te rusten en het daaropvolgende album - Private Eyes uit 1981 - volledig in dezelfde stijl uit te brengen, wist het duo hun stijl te perfectioneren en daarmee de blauwdruk te leggen voor wat het komende decennium voor veel hits zou zorgen. De tiende plaat van Hall and Oates klinkt met een stuk meer fundament en ingelaste ruimte voor de melodie en de begeleidingsband compleet. Met een voor die tijd perfecte combinatie van rock, new-wave en zelfs disco zetten de heren zichzelf definitief op de hitkaart van de V.S. en ver daarbuiten.

Tracks als I Can’t Go For That (No Can Do), de titeltrack, Did It In A Minute en Your Imagination laten nog steeds de soulbasis van de twee doorklinken, maar brachten ook vernieuwing. In een nog meer toegankelijke vorm dan het voorgaande album, hoewel de kenmerkende refreinen en slimme melodielijnen nog steeds herkenbaar waren. De productie van Private Eyes klonk ook nog eens rijker, waardoor niet alleen de voor het duo kenmerkende zangstijl, maar ook de muziek beter naar voren kwam. Dat de gitaar extra goed hoorbaar was op dit album zorgde voor de uiteindelijke poperpop-klank dat deze LP extra cachet gaf.

Het was voor Krieg Wunderlich en Rob LoVerde van Mobile Fidlity Sound Lab nog een flinke kluif om de apparatuur zo goed mogelijk ingesteld te krijgen voor het remasteren van zowel Voices als Private Eyes. Wat hielp, was dat alle originele mastertapes calibratietonen bevatten. Hierdoor kon LoVerde het door MoFi gebruikte tapedeck exact afstellen zoals dat tijdens de originele opnamesessies het geval was.

Lastiger was echter dat er totaal verschillende tapes voor beide albums werden gebruikt in 1980 en 1981, en dat Voices ook nog eens was opgenomen met Dolby ruisonderdrukking.  Het resultaat van die originele mastertapes is dan ook hoorbaar op beide albums. Voices klinkt op 180 grams MoFi vinyl dus wat softer, minder vol en dynamisch. Terwijl Private Eyes juist helder, voller en tonaal rijker is geworden.

Vooral het tweede album van Hall and Oates dat opnieuw wordt uitgebracht op gelimiteerd vinyl ligt dus beter in het gehoor. Hoewel ook op dat album niet ieder nummer perfectie weet te bereiken, zo heeft de titeltrack Private Eyes bijvoorbeeld een scherp randje in de vocalen. Dit album weet wel de muziek beter tot z’n recht te laten komen dan Voices en biedt zelfs fraaie gelaagdheid.

Beide LP’s zijn een aanwinst voor liefhebbers van deze vrolijke muziek, die op sommige vlakken zelfs als tijdloos omschreven mag worden. En anders mag u het gerust een guilty pleasure noemen, zolang de muziek maar genoten kan worden. Want met een duo als Hall and Oates kan dat zeker, ook drie decennia na de originele releasedata.

Hall and Oates: Voices
Muziek: 8 ½ 
Klank: 7
Kwaliteit persing: 8 ½
Speelduur: 43:55 minuten

Hall and Oates: Private Eyes
Muziek: 9
Klank: 8
Kwaliteit persing: 8
Speelduur: 42:53 minuten

Label: Mobile Fidelity Sound Lab
Website