Op zijn nieuwe album Gloria gaat Broeder Dieleman verder op de klaarblijkelijk reeds ingeslagen weg. Donkere composities met een klein karakter, een beklemmend stemgeluid met een Zeeuws-Vlaamse tongval en omlijstingen van onder andere piano, akoestische gitaar en banjo. De juiste omschrijving van de muziek die de uit Zeeland afkomstige troubadour grotendeels ten gehore brengt op z'n tweede langspeler. De streng gereformeerde achtergrond klinkt daarbij nogal door, maar wordt wel met een kritische blik benaderd. Snowstar Records brengt Gloria uit op cd en vinyl.
Gloria is geen album dat je enkel als achtergrondmuziek op zal zetten. Afgezien van het door Tonnie Dieleman gebruikte dialect is het album minder toegankelijk, om een eufemisme toe te passen. Geen gepolijste opname, geen strakke mix. Producent Pim van de Werken heeft precies doorgehad hoe de door folk en gospel geïnspireerde klank van Broeder Dieleman moet zijn: ingetogen, lo-fi en dwingend. Jazeker, als luisteraar van Gloria wordt je gedwongen om ruim een half uur lang mee te gaan in de overpeinzingen, neergepende observaties, vraagstukken over geloof en maatschappij en niet in de laatste plaats de uitwassen van de rijke fantasie die Tonnie in zijn alter ergo Broeder Dieleman kwijt kan.
De op minimalistische wijze door muziek en enkele vogelgeluiden omlijste nummers op Gloria weten de luisteraar dan ook op unieke wijze mee te voeren langs emoties als heimwee (Aalscholvers, met het pakkende refrein “Mag ik naar uus”), religie en de daaruit voortvloeiende vraagstukken (In Het Leger Van De Heer), desillusie en afsluiting (zoals op het prachtige, tot een intens einde gebrachte Adriana) en sociale wenselijke houdingen en opvoeding (de voor zijn dochters geschreven track Voor Janne En Lieve, waarin de boodschap “Fuck de haters” aangeeft dat vader Dieleman zijn kroost leert om vooral hun eigen weg te bewandelen). Ook twijfel en onrust komen tekstueel en muzikaal aan bod op Gloria, maar Broeder Dieleman weet de beklemmende, nogal melancholische toon die het album grotendeels inneemt te temmen met het een track als Kauwtje, waarbij hij zichzelf mentaal in het kleine vogellichaampje wurmt. Met meesterlijk, lichtvoetig pianospel sluit Gloria af met een berustend Genade Genoeg, om tot een definitief einde te komen op –hoe kan het anders- het instrumentale nummer In Excelsis Deo. Filmische muziek, hoopvol en zelfs lichtelijk vrolijk dankzij de toegevoegde vogelzang.
Gloria is een echte plaat om tijdens de steeds duisterder wordende nazomermaanden voor te gaan zitten. Wie –net als uw trouwe recensent- nog niet eerder aan het wat monotone stemgeluid van Broeder Dieleman is blootgesteld, zal daar in eerste instantie zeker aan moeten wennen. Overigens wordt Tonnie op Gloria wel bijgestaan door Janine van Osta (Wolf in Loveland), Ersha Sollgar en Adam Casey (The Boy Who Spoke Clouds). Hoewel de gitaar en de piano voornamelijk worden toegepast, zijn er op Gloria ook zwemen van orgel en vreemdsoortige percussie hoorbaar. Het maakt van het tweede langspeelalbum van Broeder Dieleman een beklijvend geheel, met een cynische ondertoon en een vleugje hoop. Prima vermaak voor de tere ziel, wanneer de blaadjes gaan vallen.
Muziek: 8
Klank: 5 (7 ½ wanneer het bewuste doel wordt meegerekend)
Label: Snowstar Records
Speelduur: 35:56 minuten
Website: www.broederdieleman.com
