De welbekende vier aansluitingen die men op de achterzijde van menig luidspeker aantreft zijn door de jaren heen verworden tot een soort status-symbool, met name wanneer het een kwartet vergulde joekels betreft.
Het zogeheten bi-wiring werd eind jaren '80 populair gemaakt door enkele fabrikanten die hun luidsprekers van meerdere aansluitparen hadden voorzien om zo de weergevers in kwestie te kunnen 'bi-' of 'tri-ampen'. Het wisselfilter was daar op ontworpen en die weergevers zouden pas optimaal presteren wanneer elke unit (en het daarbij behorende passieve of actieve filtercircuit) ten minste werd aangestuurd door een eigen kabel, maar liever nog door een eigen versterker plus kabel.
Gezien het laatste voor veel audiofielen te kostbaar was (en is), werden (en worden) dergelijke weergevers voornamelijk met bi-wire kabels aangestuurd, vanuit één versterker. Bi-wire heeft een 'must' status behaald waardoor de meeste weergevers nu van vier aansluitingen zijn voorzien. Bi-wiring is helaas niet de automatische zegen die het door velen wordt geacht te zijn. De fabrikant zal voor een complex wisselfilter soms een geforceerd bi-wire ontwerp moeten maken waar vervolgens door veel gebruikers geen gebruik van wordt gemaakt.
(Single-wire aansluiting van een Bi-wire terminal)
Steeds meer luidsprekerfabrikanten gaan daarom uit puristische overwegingen terug naar een enkel paar aansluitingen. Alhoewel daarmee het opwaardeerpad richting multi-amping is afgesloten, schept het duidelijkheid en voorkomt het signaal-degradatie door verbindingsbruggen die ofwel van inferieure kwaliteit zijn, of zich na verloop van tijd gaan loswerken (overigens verdienen goede 4 mm pluggen vanuit het oogpunt van contactzekerheid de voorkeur bij luidsprekerkabel).
Wanneer men luidsprekers via bi-wiring gaat aansluiten, halveert het kabelbudget per strekkende mono-meter en dat kan een beduidend nadeel zijn. Bij single-wire kabel aan een bi-wire ingang moeten de links tussen de HF en LF aansluitingen uit goede kabel zijn vervaardigd. Men kan proberen om de positieve pool van de luidsprekerkabel direct met de hoogfrequent-aansluiting te verbinden terwijl de negatieve pool direct aan de laagfrequent-unit gaat (zie de weektip: Single-wire With A Twist). Bi-wire aansluitingen vormen een optie die wanneer ze onbenut blijven in feite suboptimaal zijn.
