Al meer dan veertig jaar bestaat het collectief dat Gong heet. Ooit opgestart door Daevid Allen die het eveneens legendarische The Soft Machine verliet om vanuit Frankrijk opnieuw te beginnen. Nadat de geestelijk vader van Gong vorig jaar overleed aan de gevolgen van kanker, komt het overgebleven deel van Gong opnieuw met een album uit.
Rejoice! I’m Dead is de wat dubieuze titel van het zilveren schijfje dat de overgebleven leden van Gong uitgebracht hebben. Misschien vreemd, dat het deels toch wel bejaarde kwintet waaruit Gong nu nog bestaat op die wijze hun overleden geestelijk vader eren. Maar wie de band een beetje kent, weet dat het collectief altijd groter was dan de individuele leden van de band. De titel alleen al is dus een ode aan alles waar Gong in ruim vier decennia heeft gestaan.
Hoewel Rejoice! I’m Dead bij lange na de kracht en intensiteit niet biedt die Gong tijdens hun jaren zeventig-periode bij Virgin Records zo groot maakte, zijn vrijwel alle invloeden en elementen die de band zo uniek maakten wel terug te vinden op het album. Het is ook niet onlogisch dat wanneer artiesten hun leven lang een psychedelische jazzrock-stijl aanhielden met een unieke eigen sound, ze dat geluid vast blijven houden en weinig meer innoveren.
Wie dus een totaal nieuw geluid verwacht van Gong, zal met Rejoice! I’m Dead teleurgesteld worden. Het album is meer een compilatie van muzikale stijlen die de band over de afgelopen veertig jaar hebben gebezigd en uitgediept. Zo spelen Kavus Torabi (die naast de gitaar het vocale leiderschap van wijlen Daevid Allen overneemt), Fabio Golfetti, Dave Sturt, Ian East en Chett Nettles op Rejoice! I’m Dead onveranderd door op de wijze die reeds gevestigd was binnen het collectief.
Het titelstuk Rejoice! steekt kwalitatief met kop en schouders boven de rest van het album uit. Op deze lijvige track komen alle kwaliteiten van weleer samen, waarbij funky grooves, eclectische uitspattingen en experimentele, avantgardistische verkenningen oude tijden doen herleven. Hoewel de zangstijl van Torabi niet helemaal lijkt te passen binnen het collectief (misschien toch wat onwennig?) is dit waar die-hard Gong-fans hun vingers bij aflikken. Ook The Unspeakable Stands Revealed neigt naar die kwaliteit, maar mist net de overtuiging die de titeltrack wel biedt.
Verder lijken de overgebleven heren van Gong wat zoekende op Rejoice! I’m Dead. Af en toe komt het geheel verre van coherent op de luisteraar over en ondanks het feit dat de meegeleverde infosheet meldt dat alle leden van Gong aan ieder nummer hebben meegeschreven is er van veel diepgang weinig sprake. Het nummer Beatrix bijvoorbeeld. Een prachtige opbouw met een serene hoofdrol voor de saxofoon, die al na twee minuten speelduur stopt. Dat had juist het intro moeten zijn van een lange progressieve track waarop de melodie van de sax verkend en makkelijk uitgebreid had mogen worden.
Hoewel de plaat als geheel niet overtuigt, is er voor de echte Gong-fan genoeg te genieten. Beschouw Rejoice! I’m Dead als ode aan het verleden en als eerbetoon aan Daevid Allen, waarbij de overgebleven leden van het collectief Gong - met leuke gastoptredens van Steve Hillage, Didier Malherbe en Graham Clark - het zonder leider moesten stellen. Wat zoekende wellicht, maar nog steeds volwaardig Gong. Klankmatig is het *gebrande schijfje dat ik ter recensie ontving geen echte hoogvlieger te noemen, maar ondermaats klinkt het album ook niet. Eerst luisteren en bij gebleken geschiktheid aanschaffen.
Muziek: 6 ½
Klank: 7- *
Label: Madfish
Speelduur: 59:54 minuten
Website: www.gongband.net
