Een nieuw album van Steven Wilson! De gemiddelde progliefhebber heeft ongetwijfeld uitgekeken naar de vijfde langspeler van de muzikale duizendpoot, wiens agenda voller moet zijn dan van wie ook. To The Bone stapt echter af van de gebaande progressieve paden en toont Wilson toegankelijker dan ooit tevoren. Zij het voor een ander publiek.
Voor zijn vijfde langspeler (eigenlijk zijn zesde, wanneer je het als EP gereleasete 4,5 meerekent, waarop onder meer de nummers staan die niet pasten op het vierde album Hand. Cannot. Erase.) liet Wilson zich inspireren door albums van progressief ingestelde popalbums die muzikale invulling gaven aan Stevens jeugd. Niet beperkt door zijn excessieve progressieve uitspanningen in het verleden - zowel solo als met bijvoorbeeld zijn band Porcupine Tree, waarvan we sinds 2009 al geen nieuw werk hebben gehoord - brengt Wilson op To The Bone elf track ten gehore die refereren aan zijn muzikale jeugd.
Wilson omschrijft zijn invloeden voor To The Bone met onder andere referenties aan Peter Gabriels album So, Kate Bush’ The Hounds Of Love, Talk Talks Colour Of Spring en Tears For Fears’ Seeds Of Love. Tekstueel zou Steven zichzelf niet zijn als hij de luisteraar geen maatschappijkritische spiegel voor zou houden en To The Bone doet dat dan ook. De teksten handelen over het feit dat de waarheid in onze huidige maatschappij een flexibel begrip zou zijn, beschouwen het leven van vluchtelingen en overpeinst terrorisme en religieus fundamentalisme. Geen lichte kost, die door Wilson toch op luchtige wijze wordt gepresenteerd met erg ‘poppy’ klinkende composities. Die toegankelijkheid alleen al is een kunst an sich.
De kritiek van vele die hard progrockfans te spijt, is To The Bone een prima album geworden. Het getuigt niet alleen van durf om grotendeels af te stappen van je vaste muzikale stijl, maar ook om jezelf op deze wijze bloot te geven aan een vrij vaste fanschare die niet voor veel veranderingen vatbaar is. Wie de verwijzingen naar bekende popalbums uit het verleden te letterlijk neemt, komt overigens ook bedrogen uit. Vrijwel nergens gaan vergelijkingen met bijvoorbeeld een album als Seeds Of Love of The Colour Of Spring op. Het zou fout zijn om Steven Wilson daarop af te rekenen, dit is immers zijn interpretatie van die invloeden en wat hij er zelf van gemaakt heeft. En voor de echte fans van Wilson, er zitten genoeg herkenbare muzikale stijlen vermengd met de toegankelijke, zelfs commercieel aandoende nummers op To The Bone.
Begeleid door een andere lichting muzikanten dan op zijn voorgaande albums (Marco Minneman, Guthrie Govan en Dave Kilminster zijn op het hele album niet te horen) weet Steven Wilson zoals gezegd toch een eigen geluid te behouden. Albumopener en titelnummer To The Bone (mede geschreven Andy Partridge van XTC) geeft meteen blijk van een andere stijl, waarin vocalen sterk op de voorgrond mogen treden en zelfs een vrouwelijk achtergrondkoor ondersteuning biedt. Krachtige rockelementen zijn hoorbaar op nummers als People Who Eat Darkness of Refuge, dat is voorzien van prachtig drumwerk door Jeremy Stacey en Wilson-typische gitaarerupties ondersteund door een harmonica bevat. Zangeres Sophie Hunger verfraait de track Song Of I met haar stem en ook Ninet Tayeb maakt haar naam weer waar op meerdere tracks. Links met recenter Steven Wilson-werk kunnen weer gelegd worden op de prachtig opgebouwde laatste track van het album: Song Of Unborn. En ook niet onbelangrijk, het album luistert als geheel erg lekker weg.
Hoewel de eerste single van To The Bone (Permanating) een vrolijke mix van ABBA- en ELO-invloeden herbergt, bracht dat nummer fans wellicht vroegtijdig op een verkeerd spoor wat het complete album betreft. Toegegeven, de vijfde Steven Wilson-langspeler vergt een stuk minder inspanning van de luisteraar om genoten en doorgrond te kunnen worden, maar is desalniettemin zeker aangenaam en als geheel fraai. Ook klankmatig, trouwens. De persing op Caroline-vinyl (jazeker, Wilson is als solo-artiest weg bij Kscope) is meer dan prima. Wie een progressieve rockplaat met popinvloeden verwacht zal het album als minder beschouwen, maar wie die categorisering omdraait kan genieten. En misschien is de volgende Steven Wilson-plaat gewoon weer een progressieve knaller, wie weet? Gedurfd? Ja. En dat mag iemand als Steven Wilson ook zijn.
Muziek: 7,5
Klank: 8,5
Kwaliteit persing: 8,5
Label: Caroline International
Speelduur: 59:46 minuten
Website: www.stevenwilsonhq.com
