In 1968 bracht Miles Davis Miles In The Sky uit. De plaat was een voorbode voor Miles’ overstap richting het jazz-fusion genre en op het album stuurde hij zijn ‘tweede’ band meer en meer richting elektronische klanken. Music On Vinyl bracht Miles In The Sky onlangs opnieuw uit op zwart goud, en de plaat herbergt audiofiele klanken.

Miles In The Sky is de opvolger van Nefertiti, het album uit maart 1968 waarop Miles Davis en zijn band herkenbare, maar eveneens dissonant klinkende thema’s omzetten in een nog diep in hard-bop gewortelde jazz. Toch lonkte daar al de fusion, wat in juli van datzelfde jaar tot uiting kwam op deze langspeler. Jazeker, toen maakten succesvolle jazzmuzikanten meerdere albums per jaar. Miles In The Sky definieert feitelijk de post-bop als genre. Zoekend in muziek, de verandering van klanken en het toevoegen van techniek, waarbij vooral ook het ritme werd vereenvoudigd naar dat van (jazz-)rock, met veelal de vierkwartsmaat als basis.

In totaal vier tracks en ruim vijftig minuten beslaan de beide plaatkanten op Miles In The Sky, waarvan de naam een knipoog is naar het Beatles-nummer Lucy In The Sky With Diamonds. Miles was uiterst creatief in deze periode, wat mede te danken was aan de geniale invulling van de tweede Miles Davis band die hem vergezelde. Met Herbie Hancock op de analoge- en elektronische toetsen, Wayne Shorter op tenorsax, Ron Carter op bas en Tony Williams op drums moet het een feest geweest zijn om te mogen componeren en spelen. George Benson vergezelde de band met zijn gitaarspel op een nummer en de productie lag in handen van (natuurlijk) Teo Macero.

Muzikaal beschouwd biedt Miles In The Sky veel om van te kunnen genieten. Pure jazz, waarbij melodielijnen en thema’s duidelijk volgbaar zijn, vol met bijna ‘funky’ grooves en experimentele elektronische klanken. Vanaf albumopener Stuff wordt meteen duidelijk dat Miles In The Sky een meer populaire kant opzoekt. Het swingt aan alle kanten en niet alleen Miles’ spel komt uiterst sterk naar voren, want ook Wayne Shorter laat zich hier van zijn beste kant horen. Het maakt hongerig naar de rest van de plaat, zonder dat je de zeventien minuten van die eerste track wil missen. De invloed van Wayne Shorter op Davis was indertijd groter aan het groeien, en Paraphernalia kwam dan ook van zijn hand. Aangevuld met Bensons gitaar is het vooral de excellent uitgevoerde percussie die hier bijblijft, ondanks dat iedere speler hier een solo heeft.

Met het iets minder vernieuwende Black Comedy, dat wel weer stevig richting hard-bop neigt, en de prachtige afsluiter Country Son met zijn prettige toegankelijkheid en fraaie wisselingen in tempo’s, zijn de vier tracks voorbij eer je er erg in hebt. De kracht van een goed album. In de hele historie van Miles Davis neemt Miles In The Sky dan ook een belangrijke plaats in, hoewel essentieel net iets teveel eer zou zijn. Het is een transitieplaat, stukken toegankelijker dan Bitches Brew dat niet veel later zou verschijnen. Fijne jazz die bijblijft en groei laat horen, waarbij de kritische noot geplaatst mag worden dat bijvoorbeeld de elektronische kant van de muziek best verder uitgediept had mogen worden. Maar dat zou de toekomst nog leren.

Klankmatig is het album, dat origineel op Columbia Records verscheen, niets minder dan audiofiel te noemen. De Music On Vinyl persing die ik ter recensie kreeg opgestuurd klinkt fantastisch open, levendig helder en zeer dynamisch, waarbij ook fijne dynamiek op fraaie wijze uit de inktzwarte achtergrond van de groeven wordt opgepikt. Dat maakt van deze herpersing een koopje voor jazzliefhebbers die graag ook een goede weergave genieten. Aanbevolen.

Muziek: 8 ½
Klank: 9
Kwaliteit persing: 10
Label: Music On Vinyl
Speelduur: 50:56 minuten
Website: www.milesdavis.com