Servants Of The Sun is alweer het zesde album van de Chris Robinson Brotherhood. Op het nieuwe album klinkt het gezelschap ouderwets met een combinatie van southern rock ’n roll met blues en soul. Een vrolijke, licht psychedelische sound is het gevolg. Zomerse klanken, maar dan vanuit Californië.

Sinds het fijne debuutalbum Big Moon Ritual en het daaropvolgende (maar tegelijkertijd opgenomen) The Magic Door uit respectievelijk juni en september 2012 is de band rondom Chris Robinson steeds blijven groeien en heeft het gezelschap diverse albums en concerten achter de rug. Allemaal dankzij onenigheid in de band Black Crowes, die vanaf 2011 een pauze inlaste. Chris zag zijn kans schoon om zijn eigen weg te volgen en componeerde onvervalste southern rock, met een bluesy inslag.

Op Servants Of The Sun is die ingeslagen weg niet gewijzigd. CRB lijkt zelfs meer dan ooit tevoren op koers, wat blijkt uit een strak spel en catchy refreinen. Als een echte Brotherhood zetten de heren Robinson en mede-vocalist en -gitarist Neal Casal de essentie van acht jaar componeren, toeren en feest maken op papier, teneinde het ultieme Chris Robinson Brotherhood concert ten gehore te brengen in tien nummers.

Die essentie is terug te horen op Servants Of The Sun, waar de Chris Robinson Brotherhood een vrij vrolijke (wellicht door wat geestverruimende kruiden ingegeven) set van directe, onvervalste zuidelijke rock ’n roll blues vermengt met invloeden van folk en psychedelische rock. En omdat de band de wens had terug te keren naar de kale essentie van hun artiestenbestaan, hoe ze live klinken in plaats van in de studio, is Servants Of the Sun bedoeld om zowel autobiografisch als psychedelisch fantasierijk op de luisteraar over te komen.

Verwacht hier dus geen knallers van hits die bijblijven of een oorwurm kunnen worden. Nee, Chris Robinson Brotherhood doet het het beste op het podium, en die energie spat van het album af. Gewoon fijne, leuk afwisselende songs met een extravert karakter, die het best genoten kunnen worden tijdens een lange road trip of (natuurlijk) tijdens een festival of concert. De nummers zijn vol van ritme, tonale rijkdom en afwisseling, zonder de eigen sound uit het oog te verliezen. En oud-Black Crowes bandlid Adam McDougall versterkt het geluid van de CRB op Servants Of The Sun ook nog eens met zijn toetsaanslagen.

Zo maakt CRB het zichzelf mogelijk om keyboards en gitaareffecten die in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw niet hadden misstaan (Some Earthly Delights of The Chauffeur’s Daugher) af te wisselen met uptempo funky bluesrock (Coming’ Round The Mountain), blue countryrock (Dice Game) en zelfs pure poëzie, omgeven door een waas van geestverruimende klanken (A Smiling Epitath). Her en der zijn de links met een vroege Little Feat, The Allman Brothers Band of zelfs The Doors eenvoudig te leggen. Het lijkt de band nogal gemakkelijk af te gaan.

Lijkt… Want ondanks dat er geen slechte tracks of dissonante klanken op Servants Of The Sun te horen zijn, kan ik me niet aan de indruk ontdoen dat de muziek af en toe té gekunsteld of geprogrammeerd overkomt. En daarin ligt nou juist het gevaar, wanneer je als band een live optreden wil vatten in een studio-opname. Dat gaat simpelweg ten koste van de spontaniteit, die live ongetwijfeld wel nog steeds aanwezig is. Dat gezegd hebbende, is Servants Of The Sun nog steeds een lekker in het gehoor liggend album, die een deel prijsgeeft van wat CRB live zeker waar weten te maken.

Klankmatig past alles prima bij de sfeer die de Chris Robinson Brotherhood neer wensen te zetten. Een tikkeltje warme sound, die redelijk dynamisch en toch open naar voren treedt. Het album klinkt zonnig, vrolijk en zal op de diverse podia waarschijnlijk pas echt uit de verf komen. Met die belofte is Servants Of The Sun een prettig vooruitzicht voor fans van zuidelijke bluesrock.

Muziek: 7 ½
Klank: 8
Label: Megaforce/ Silver Arrow Records
Speelduur: 49:39 minuten
Website: chrisrobinsonbrotherhood.com