Drie decennia na het oprichten van no-man (jazeker, met kleine letters geschreven) en maar liefst elf jaar na het vorige album, brengt de band van Steven Wilson en Tim Bowness nu Love You To Bits uit. Het nieuwe album combineert elektronische muziek met progressieve invloeden en is dansbaar. Heel Erg Dansbaar!

Na het geweldige Schoolyard Ghosts uit 2008 leken fans niet meer te kunnen rekenen op een nieuw hoofdstuk in het no-man oeuvre. Steven Wilson was druk bezig met een eigen solocarrière en ook Tim Bowness maakte solo naam met zijn met ambient en dreampop doorspekte muziek. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en in september werd Love You To Bits ineens aangekondigd. Blijkbaar vonden de twee elkaar weer in een muzikaal epistel dat, net als alle vorige no-man albums, weer niet in één enkel genre te vatten is.

Zoals ik in de inleiding al schreef, is Love You To Bits nogal dansbaar. De ogenschijnlijk schaarsgevulde trackbezetting, bestaand uit twee liederencycli die elk in vijf nummers zijn opgedeeld, vermengen de signatuur van de popmuziek uit de jaren tachtig met jaren negentig dance, aangevuld met wat progressieve elementen van een meer recente periode. Naar het schijnt is het zevende hoofdstuk uit de no-man geschiedenis al heel lang in de maak geweest, wat waarschijnlijk voor deze kruisbestuiving van stijlen heeft gezorgd.

Maar in plaats van te falen door stijlen willekeurig te mixen, weet no-man juist uit te pakken met een nogal welluidend geheel, dat als een van de leukere muzikale verrassingen van 2019 aangemerkt mag worden. De op het eerste gezicht simpele (doch doeltreffende) tekstuele invulling, die per liederencyclus op sommige punten meermaals wordt herhaald, wordt ondersteund door alle elementen waarin de twee multi-talenten zich in hebben gespecialiseerd in de afgelopen kwart eeuw. Dus worden de twee hoofdtracks Love You To Bits en Love You To Pieces nooit saai en krijgt elke genrebeïnvloeding een eigen plek in het totale geheel.

Ondersteund door Ash Soan op drums, Pete Morgan op bas, David Kollar op gitaar, Adam Holzman op elektrische piano en The Dave Desmond Brass Quintet als blazerssectie bieden de twee lange nummers op Love You To Bits genoeg diversiteit voor liefhebbers van diverse stijlen. Natuurlijk zit er na het nogal toegankelijke en poppy album To The Bone van Steven Wilson logica in sommige muzikale keuzes op dit tweeluik, maar een complete vergelijking gaat direct mank. Strak drumwerk, elektronische uitstapjes, de stem van Tim Bowness en zelfs een heerlijke funky gitaarsolo vallen de luisteraar ten deel. Onder andere. Stil blijven zitten is onmogelijk. Een ander absoluut hoogtepunt van het album is de solo van Adam Holzman op het tweede deel van liederencyclus, dat na een EDM-achtige intro met progressieve elementen volgt, vervolgens uitmondt in een dromerig vervolg dat abrupt eindigt aan het einde van de tweede plaatkant.

De magie die zowel Wilson als Bowness op Love You To Bits weten te produceren is te danken aan een fraaie invulling van de vocalen door Tim en het bewust kiezen en plaatsen van stijlen en instrumenten in de compositie. Dat maakt van het album een uniek muzikaal product, dat ook nog eens erg verslavend werkt. De productie is dik in orde en de persing op zwart vinyl is muisstil en goed verzorgd. Ideaal om alleen in te zwelgen, of als verrijking voor bezoekers van een willekeurige dansvloer.

Muziek: 8½
Klank: 9
Kwaliteit persing: 9
Label: Caroline International
Speelduur: 35:52 minuten
Website: no-man.co.uk/