Het instrument als verteller. Jazzgitarist en componist Marc van Vugt laat op zijn eerste soloalbum The Lonely Coyote de gitaar spreken. Meerdere, zelf. Waar Marc normaal graag 'groots' schrijft, durft hij nu de melodie en de klank van de snaarinstrumenten aan het woord te laten. En doet dat met verve en op prettig intieme wijze.

Marc van Vugt werd verliefd op de gitaar toen hij als 11-jarige jongen het eerste akkoord van A Hard Days Night hoorde. Zozeer verliefd zelfs, dat de verse tiener meteen al wist dat het instrument zijn leven zou gaan vormen en begeleiden. Voornamelijk jazz-georiënteerd, maar met kennis van pop en elektronische muziek en een voorliefde voor improvisatie. Inmiddels is Van Vugt een internationaal opererend artiest, componist, docent en songwriter. En is hij gelauwerd met diverse prijzen en onderscheidingen.

Marc speelde met en componeerde voor grote en kleine ensembles en orkesten, toerde over de hele wereld en bracht met zangeres Ineke Vandoorn meerdere albums uit.

The Lonely Coyote, dat als subtitel het nogal toepasselijke ‘Guitar Tales’ draagt, laat Marc de snaren van maar liefst acht gitaren invulling geven aan wat hij met dertien tracks wilde vertellen. Als rasmuzikant weet Van Vugt dat elk instrument een eigen 'stem' heeft en dat deelt hij graag. Zo kan je bijvoorbeeld duidelijk het verschil horen tussen de stalen snaren van Marcs Lowden O32 uit 1990 (gebruikt op de verhalende en overpeinzende track Onnozele Kinderen) en de met nylon snaren uitgevoerde Mariano Conde uit 2011 (gebruikt op onder andere het warme, bijna Latijns-Amerikaanse nummer Simiane). Marc van Vugt speelt op veelal verfijnde wijze met lyriek en dynamiek, laat de snaren en de kasten van zijn instrumenten fluisteren of schreeuwen en voegt echo en zelfs compressie toe om de verhalen van zijn tracks te vertellen. Dat maakt van The Lonely Coyote een erg toegankelijk en vooral boeiend album.

In de stijl van sommige groten bij labels als ECM (o.a. Pat Metheny, Bill Connors, Ralph Towner en Egberto Gismonti) weet ook Van Vugt in zijn composities en uitvoeringen een eigen gezicht te behouden, terwijl de luisteraar een keur aan stijlen aangeboden krijgt. In dertien qua speelduur zeer toegankelijke nummers, want de langste track duurt nog geen 5 minuten. Slim en functioneel.

Daarnaast is het een combinatie van fijne melodielijnen, klankmatige uitdagingen en duidelijk hoorbare ervaring die samen met een eveneens hoorbaar speelplezier zorgen voor luistergemak en -genot. Van de speelse klanken op Sunny Side Up dat met vijf gitaren is gevuld tot aan het bijna melancholische en progressieve Tea dat met alleen een twaalfsnarige gitaar werd gespeeld, via eigenwijze tracks als bijvoorbeeld de albumopener Benggg (waarop Marc dezelfde twaalfsnarige Guild F512 gitaar ondersteunt met een geprepareerde citer) blijft The Lonely Coyote op prettige wijze de luisteraar voorzien van fantasieverrijkende klanken.

Ik refereerde eerder aan het bekende jazzlabel ECM, maar die vergelijking gaat in het geval van dit album nogmaals op. Namelijk voor de erg fraaie productie en mix van The Lonely Coyote. Natuurlijk essentieel voor het volledig kunnen laten ‘spreken’ van de instrumenten, maar meer dan een aparte vermelding waard. Op een goede hifi-set komt het album echt tot volledige wasdom en word je als luisteraar dieper in de verhaallijnen meegevoerd. Het maakt dit solodebuut interessant om te ontdekken.

Muziek: 8.3
Klank: 9.7
Speelduur: 43:37 minuten
Label: Baixim Records
Website: www.marcvanvugt.com
Luister dit album via Tidal
Luister dit album via Qobuz