Winnaars van prijzen op belangrijke filmfestivals zoals Cannes zijn altijd veelbelovend. ´Depuis qu´Otar est parti´ won daar in 2003 (vrij vertaald) de ´grote prijs van de week van de kritiek´. Wat het ook moge inhouden, regisseuse Julie Bertuccelli debuteerde met deze film sterk en dat bleef niet onopgemerkt. Met Depuis qu´Otar est parti is het 98 minuten lang genieten van een 90-jarige.
Woonachtig in Tbilisi (Georgie), in 1 huis met haar dochter en kleindochter, brengt Moeder Eka (gespeeld door de 90-jarige Esther Gorintin) de meeste tijd door wachtend op een telefoontje van haar vertrokken zoon Otar. Het Sovjet tijdperk is voorbij en het leven is er niet eenvoudiger op geworden. Armoede bepaalt de dagelijkse gang van zaken en Eka steekt niet onder stoelen of banken dat Stalin het allemaal beter voor elkaar had. Otar, in Georgie een afgestudeerd arts, zocht zijn heil als illegaal bouwvakker in Parijs. Zijn wekelijkse telefoontjes houden haar op de been. Totdat dochter Marina het nieuws verneemt dat Otar door een ongeluk om het leven is gekomen. In overleg met kleindochter Ada besluit ze dat het beter is haar moeder dit niet mee te delen. Alles moet blijven zoals het is, maar dat blijkt steeds lastiger vol te houden. Zeker wanneer Eka besluit Otar te gaan bezoeken in Parijs, want in plaats van telefoontjes ontvangt ze nu alleen maar brieven. Het wantrouwen blijkt sterker dan de leugen.
Centraal in de film staat de 90-jarige actrice Esther Gorintin. Op zeer late leeftijd is ze aan het acteren geslagen en doet dat in Depuis qu´OTAR est parti erg overtuigend en innemend. Opvallend is de tweetaligheid van alle drie de hoofdrolspeelsters. De gehele familie is wild van Frankrijk en ze spreken naast hun moedertaal Georgisch vloeiend Frans. De verhaallijn vertoont overeenkomsten met ´Goodbye Lenin!´, maar is veel meer dan een hunkering naar de goede oude tijd. Het is een familiegeschiedenis die de erfenis van het politieke verleden zwaar meedraagt op de schouders. Het is wrang dat de oude Eka roept om Stalin maar begrijpelijk tegelijkertijd gezien de armoede waarin ze nu leven. Het is ook niet verwonderlijk dat de oude Eka een leugen wordt voor gehouden ´voor haar eigen bestwil´. Ze is immers gedurende haar hele leven niet anders gewend geweest.
Dat Eka uiteindelijk zelf op onderzoek uitgaat in Parijs is een belangrijke boodschap van de filmmaker. Er is ruimte voor verandering en vernieuwing als je alle leugens niet meer voor zoete koek aanneemt. Het slot van de film sluit daar in ieder geval prachtig op aan.
Hoewel de film duidelijk (politieke) boodschappen vertoont en het verhaal een trieste inval heeft, is de film luchtig van toon en sfeer. De karakters worden innemend weggezet en de slotakkoorden van de film zijn vergevend en optimistisch. Het heeft geen zin om te verdrinken in het leed dat is geweest, een nieuwe generatie dringt zich aan en maakt er iets beters van. Om deze cryptische omschrijvingen van Depuis qu´Otar est parti te begrijpen moet je de film ook zien. Gelukkig kan dat nu ook thuis, de DVD ligt te koop in de winkel.
Aanvullende informatie:
Speelduur hoofdfilm: 98 minuten
Frankrijk, Belgie, 2003
Regie: Julie Bertucelli
Productie: Yael Fogiel, Diana Elbaum
Muziek: Peter Lundbäck
Met: Esther Gorintin, Nino Khomasouridze, Dinara Droukarova, Temur Kalandadze, Sasha Sarishvili, Duta Skhirtladze
Extra´s: deleted scenes, making of (zonder ondertiteling!), fotoreportage over Tblisi, bioscooptrailers.
www.homescreen.nl
