Met het album How Lost blaast de Britse band The Fauns in één keer het toch wel een beetje vergeten genre 'shoegaze muziek' nieuw leven in. En misschien is het op het eerste gehoor niks nieuws onder de zon, maar wat een fantastisch album is dit als je er even goed voor gaat zitten!

De Keuze van Kroese is een (semi-)wekelijkse rubriek van Menno Bonnema. Op vrijdag bespreken we een nieuw muziekalbum (lp, cd of bluray audio) getipt door (online) platenzaak Kroese – kroese-online.nl.

The Fauns

Onlangs kocht een Engels muziektijdschrift. Zo’n magazine met allemaal lijstjes. Ik ben namelijk dol op lijstjes. Om bevestigd te zien dat mijn favoriete artiesten en albums goed hoog gepositioneerd staan, of om me lekker te ergeren aan het feit dat dat ene album van The Chameleons er wéér niet in staat. Maar goed, dit keer betrof het een lijst van de beste 500 albums van de jaren negentig. Meestal kun je dan al voorspellen wie er zoal n de top tien staan en wie op de numero één: R.E.M. (Out of Time of Automatic for the People) of Radiohead (OK Computer). Maar wat schetst mijn verbazing? Terwijl ik door de top-10 blader, van 10 naar 1 natuurlijk, passeren al vroeg die usual suspects, om uiteindelijk bij de hoogste notering te eindigen: My Bloody Valentine met Loveless. Wow! Jawel, zo’n beetje de uitvinders van een destijds nieuw sub-new wave genre: shoegaze – muziek om bij naar je schoenen te staren.

Eind jaren tachtig waren ze daar plotseling: The Jesus and Mary Chain, My Bloody Valentine en, iets later, Slowdive, allemaal bands met heerlijk scheurende gitaren. Zoals gezegd was shoegaze echt een subgenre dat later een beetje een stille dood leek te zijn gestorven. Leek!

Lost in Translation

Het was uitgerekend de film Lost in Translation van filmmaker Sofia Copolla die het genoemde subgenre weer een beetje uit de vergetelheid wist te brengen, met inderdaad nummers van My Bloody Valentine – maar vooral met het hallucinerende ‘Girls’ van de (ook weer) Britse formatie Death in Vegas. Ik kan me nog steeds niet aande indruk onttrekken dat de film Lost in Translation mede door de perfect gekozen shoegaze muziek tot een absolute cultfilm uitgroeide. Ok, steracteurs als Bill Muray en Scarlett Johansson droegen ook hun steentje bij.

Daarna werd het weer stil rond de schoenstaarsongs. Maar gelukkig kwam er een kentering. Eerst van de oude bekende Slowdive, die in 2017 met hun album Dead Oceans een fenomenale wederopstanding beleefde en dat niveau ook wist vol te houden. En later kwam er vanuit België The Haunted Youth die met hun album Dawn of the Freak regelrecht in een pot vol met shoegaze-honing leken te zijn gevallen.

How Lost

Maar nu ter zake. The Fauns is een band uit het Britse Bristol en bepaald nieuw zijn ze niet. Al in 2009 verscheen hun debuutalbum Laser Ghost Recordings (een knipoog denk ik naar het album Laser Guided Melodies van die andere shoegazer Spiritualized). Het album kreeg complimenten van de pers, maar deed verder weinig bij het publiek. In 2013 verscheen het tweede album ‘Lights’, en weer gebeurde er weinig. De wel degelijk aanwezige kleine schare fans had min of meer de moed al opgegeven over het verdere bestaan. De zes bandleden hadden ieder zo hun eigen vaste baan er nog naast en leken zich daarop te concentreren. Tot dan ‘plotseling’ begin van dit jaar het derde album ‘How Lost’ verscheen. Ook die lijkt weer wat onder de radar te blijven hangen en dat is…volkomen onterecht!

The Fauns lijken in dezelfde pot honing te zijn gevallen als The Haunted Youth, alleen dan nog wat dieper. Dat leidt op How Lost tot nog wat donkerdere new wave. Ik zou bijna willen zeggen, als een variant op de Engelse voetbal-slogan ‘football is coming home' (wat overigens weer niet lijkt te lukken), 'shoegaze is coming home'. Waarbij ik gelijk opteken dat die eigenlijk nooit het land verlaten heeft.

Mixtape

Tjonge jonge, wat kunnen die Engelsen toch goed hun eigen popgeschiedenis in een blender stoppen, om er vervolgens heerlijke nieuwe popsongs uit te trekken. Dat begint al met het openingsnummer ‘Mixtape’, waarbij de band meteen lijkt toe te geven waar Abraham de mosterd vandaan heeft gehaald. Werkelijk alles wat de jaren tachtig en begin jaren negentig zo opwindend maakte zit er in: Cocteau Twins, Chris & Cosey, Lush, Curve, noem maar op, ik moet zelfs denken aan ons ‘eigen’ Clan of Xymox (tegenwoordig Xymox). Maar dit is veel meer dan eenvoudig een bepaalde sound kopiëren, The Fauns gaan verder waar ooit de meute gestopt is. De geluidsopname is bijvoorbeeld veel beter dan ik ooit gehoord heb bij al die jarennegentigbandjes. Zangeres Alison Garner fluistert keihard in je oren – ja, dat kan – en het is absoluut heerlijk (‘Shake your hair’). 

Titelnummer ‘How Lost’ is niet minder dan een ode aan de onvolprezen Cocteau Twins. ‘Afterburner’ daarna lijkt een niemanddalletje, maar ontpopt zich na een paar keer draaien toch als een oorwurm die er maar niet meer uit lijkt te willen gaan. Met ‘Doot Doot’ brengt de band een ode aan al die prachtige muziek uit de jaren tachtig. Mooi dat ze niet kiezen voor een al te platgetreden nummer, maar juist voor dit meer obscure ‘Doot Doot’ van Freur.

Met ‘Clear’ wordt het shoegaze-pedaal wat losser gelaten en krijgen we een prachtig droomnummer te horen, waarbij je het vermoeden krijgt dat Brian Eno achter de knoppen gezeten heeft. Wat mij betreft het mooiste nummer. Maar dan hebben we ‘Modified’ nog niet gehad. Dat zou eigenlijk het nummer moeten worden dat de band bij een veel groter publiek weet te brengen. Donkere discotheekmuziek, zo zou je het kunnen omschrijven. Het is ook de titel van het één-na-laatste nummer, waarbij al weer, na een rustige opstart, zo’n heerlijke groove neerdaalt. Bij ‘Spacewreck’ eindigt dit album na een kleine 45 minuten, helaas. En nog een keer weet de band mij schijnbaar moeiteloos mee te trekken in deze heerlijke luistertrip.

Doe jezelf een lol: koop een paar een nieuwe schoenen, trek ze aan in de woonkamer, zet ‘How Lost’ op en kijk een hele fijne drie kwartier naar beneden. Als deze plaat niet in de eindlijstjes belandt, eet ik mijn linkerschoen op!

Muziek: 9,0
Klank: 8,5
Label: Invida
Speelduur: 44 min.44 sec.
Te bestellen bij Kroese Online