Wanneer er na vier jaar weer een nieuw album van gitaarvirtuoos Al Di Meola verschijnt, mag je jezelf afvragen waarmee de artiest zal komen. De man heeft al zo ontzettend veel muziek uitgebracht dat het gevaar van herhaling op de loer ligt. Twentyfour streamde de afgelopen dagen al meermaals via Qobuz, in hoge resolutie. Tijd voor een oordeel.

Wie enigszins muziekliefhebber is, moet onder een steen hebben geleefd als de naam Al Di Meola geen belletje doet rinkelen. De inmiddels 70 jaar jonge gitaarvirtuoos werd in de vroege jaren zeventig ontdekt door Chick Corea en maakte een vliegende start in diens band Return To Forever, waarin natuurlijk ook Stanley Clark en Lenny White speelden. Met een zich tot in perfectie toegemeten eigen stijl en een Berkely College Of Music diploma op zak was het voornamelijk jazzrock en fusion waarin de in de V.S. geboren Al zich bekwaamde.

Nu, meer dan een halve eeuw later, mag Al zich gelauwerd zien. Hij mocht meerdere prijzen in ontvangst nemen, speelde samen met onder andere Paco de Lucia en John McLaughlin (wiens Friday Night In San Fransisco nog steeds hoorbaar is tijdens vele audioshows), Herbie Hancock, Stomu Yamashta en Gonzalo Rubalcapa. Naast jazzrock en fusion waren ook Spaanse en Zuid-Amerikaanse stijlen toegevoegd aan het repertoire van Di Meola, terwijl hij zijn unieke en vooral kenmerkende spelstijl steeds verder wist te ontwikkelen.

Nu is daar dan Twentyfour. Een album dat vier jaar duurde om tot stand te komen. Naar verluidt was het de pandemie die ervoor zorgde dat dit album dat als akoestisch project had moeten eindigen uitgroeide tot wat het nu geworden is. Geen introspectief of ‘klein’ album vol zelfreflectie en mijmeringen over de uitdagingen van onze (toen nog wat minder rooskleurige) tijd, maar een album dat een weelde aan muzikale verkenning bezit.

Fun fact: op High End München lanceerde platenspelerfabrikant Clearaudio
een 'Celebrity Al di Meola Edition'-draaitafel in de vorm van een gitaar

Vijftien tracks telt Twentyfour, waarop de meeste instrumenten door Al Di Meola zelf bespeeld worden. De artiest vond een uitdaging en inspiratie in het feit dat er een tijd lang niet gereisd kon worden en was dus op zichzelf aangewezen waar het gaat om componeren, in plaats van op de invloed van begeleidende artiesten te kunnen leunen. Uiteindelijk vond Al, nadat alle tracks al op papier stonden en er al veel was opgenomen, toch verrijking in de vorm van speciale gasten zoals Richie Morales, Amit Kavlikar, Gumbi Oritiz, Hernan Romero, Tommy Brechtlein en het Lago Di Como kamerorkest onder leiding van dirigent-arrangeur Fabrizio Festa.

Het resultaat is dan ook geen lichte kost, maar wel erg prettig voor wie goed kan luisteren. Al maakt voornamelijk gebruik van akoestische gitaren, maar vult dat zonder te overdrijven aan met toetsen, percussie (op zeer diverse wijze ingevuld), basgitaar, harmonica, het orkest met haar vervoerende arrangementen en zelfs zang op de track Eden, afkomstig van een introspectief zingende Ivan Lopez (Siuxx). Al daagde zichzelf en nu ook de luisteraar uit door zijn toch wel vaak naar ultieme snelheden neigende spelstijl op diverse manieren in te zetten, waarbij Al zich nu echter duidelijk wist in te houden. Zelfrestrictie in dienst van het grotere geheel, knap.

Warmte, flamenco, elektronische beats (Close Your Eyes of Genetik), orkestspel (Ava’s Dance In The  Moonlight), het is allemaal aanwezig op Twentyfour. Zonder te overdrijven zet het album als het ware een showcase neer van alles wat Al Di Meola in zijn carrière heeft meegenomen, tot perfectie gecultiveerd in een warme smeltkroes van diverse muzikale stijlen. Met toch dat fraaie stukje introspectie en zelfreflectie, wat tot volle bloei mocht komen op het solowerk For Only You. Smullen. En zelfs de elektrische gitaar mag af en toe duelleren met zijn akoestische tegenhanger, al dan niet gelardeerd met volle percussie ter verrijking.

Met vijftien tracks brengt Twentyfour de luisteraar nog een kleine, zij het prettige, uitdaging: een speeltijd van meer dan 80 minuten. Het is vanwege de diversiteit in spelstijlen, gebruikte instrumenten en aanvullingen dat het hier moeiteloos verstrijkt, die tijd. De luisteraar welllicht in vol ontzag achterlatend, want om een dergelijk album op zeventigjarige leeftijd uit te brengen getuigt van vrijwel onnavolgbare kwaliteit.

De klank van het album mag overigens ook worden geroemd, want de in 24-bit/96kHz bemonsterde Flac-bestanden die Qobuz aanbiedt zijn een lust voor het gehoor. Dat draagt dus zeker bij aan de algehele beleving van een album dat in precies het juiste jaargetijde het levenslicht mocht zien.

Muziek: 8,8
Klank: 9,1
Label: earMUSIC
Speelduur: 82:26 minuten
Website: https://www.aldimeola.com/
Beluister dit album via Qobuz

Kijk ook eens op de Special van Qobuz, onze partner in premium streaming audio. 
En wist je dat Qobuz deze zomer begonnen is met de maandelijkse publicatie van een HIFI.NL-playlist?