REVIEW

Jennifer Gentle - Valende

Jan Luijsterburg | 03 februari 2005
Jennifer Gentle komt niet uit Amerika of het Verenigd Koninkrijk, en is ook geen meisje of vrouw. Nee, Jennifer Gentle is een bandje uit Italie, bestaande uit twee mannen, en ze brengt haar derde album uit op het fameuze Amerikaanse Sub Pop label. Jennifer is dan ook een heel bijzonder bandje.

Jennifer Gentle - ValendeDe naam is afkomstig uit een vroege tekst van Pink Floyd, toen Syd Barrett daar nog de scepter zwaaide. De later in waanzin en anonimiteit verdwenen Barrett is meteen een belangrijke inspiratiebron voor Marco Fasolo (gitaar en zang) en Alessio Gastaldello (drums). Zwaar psychedelisch, zestiger jaren en volkomen geschift.
Stemmen alsof de longen gevuld zijn met helium, ouderwets plonkende elektrische gitaren, een antiek orgeltje, exotisch rinkelend slagwerk en vooral veel lullige geluidjes. Kazoos, ballonnetjes die klinken als een saxofoonsolo, handgeklap en natuurgeluiden, in de vorm van vogeltjes, vuur en water.

De eerste twee albums van Jennifer Gentle zijn samen uitgegeven onder de titel Ectoplasmic Garden Party, en met zo`n titel weet je het wel: dikke joints komen in gedachten.

Valende herbergt zeer verschillende sferen, die mooi symmetrisch verdeeld zijn over de CD. Aan het begin en het eind staan snelle en waanzinnig psychedelische rocksongs, met elektrische instrumenten anno jaren zestig vorige eeuw. Met de Marc Bolan-achtige heliumzang en vooral erg veel humor.

In het grote middendeel gaat het er veel atmosferisch aan toe, akoestisch en folkachtig. Het centrale stuk The Garden is pure pastorale hippy-extase. Het stuk wordt onderbroken door een lange, geïmproviseerd klinkende passage: zeven-en-een-halve minuut teringherrie, die bands als Gong in herinnering roept. Al heel lang niet meer vertoond, een trip die een hedendaags publiek weer aardig de gordijnen in zal jagen.

Jennifer Gentle - ValendeAan het eind keren we weer wat terug op aarde, met de tikkende klok in Liquid Coffee (dat is toch de lekkerste, vind ik zelf) en het weer heftig stuiterende Nothing Makes Sense, dat een beetje klinkt als de klassieker They`re coming to take me away (hi hi, ha ha), weet u nog wel, maar nu ‘on speed’, vol waanzinnig smurfengezang.

Dit is echt een raar plaatje. Thuis opgenomen, geheel volgens de regels van John Meek, de legendarische eerste onafhankelijke Engelse producer uit de jaren zestig, zonder wie Jennifer Gentle nooit geklonken had als op deze bijzonder leuke CD.


Aanvullende informatie:

10 tracks, speelduur 44:32
Label: SubPop 
Distributie: de Konkurrent 
Website band: www.jennifergentle.it





EDITORS' CHOICE