U dacht dat Bagdad in Irak lag? Mooi dat Amerika ook een plaatsje met die naam heeft, net zoals America in Limburg ligt. Het Amerikaanse Bagdad blijkt in deze film een minuscuul gehucht in de Mojave woestijn, bestaande uit een motel annex benzinestation en een caravan. Als daar ineens een forse Beierse vrouw in traditionele kledij aan komt lopen, compleet met hoedje met veer, kijkt men vreemd op. Het begin van een aangenaam voortkabbelend ‘feel good’ verhaal.

De chaotische, slapstickachtige beginbeelden tonen hoe Jasmin, want zo heet ze, daar verzeild raakte. Een wilde ruzie met haar man, met wie ze op vakantie is, loopt ter plekke uit op een acute scheiding. Als de man in beeld komt staat de camera steevast scheef. Hij gaat er met de auto vandoor, zij met een koffer. Daar blijken niet haar maar zijn kleren in te zitten. Brenda, de immer snauwende eigenares van Bagdad Cafe heeft het niet gemakkelijk in het leven. Net de nietsnut die haar man is de deur uitgewerkt, zit ze tot haar oren in de dagelijkse zorgen met twee kinderen en een kleinkind. Dat er iemand langskomt die de nacht door wil brengen in het motel is ze niet gewend. Met tegenzin verleent ze onderdak aan de vreemde, nauwelijks verstaanbare vrouw die te voet uit de woestijn komt aanwaaien.

Vervolgens verandert alles. Jasmin komt helemaal los in de relaxte omgeving, en transformeert van een stijve, preutse vrouw in de wellustige lieveling en model van de plaatselijke artiest. Ze poetst de boel flink op in het vervallen zooitje, en veroorzaakt middels goochelshows een ware run op het anders vrijwel verlaten café. Met Brenda wordt ze dikke vriendinnen.

Het verhaal is volkomen cliché, maar door het aanstekelijke spel en de rustige sfeer wordt je als kijker toch ingepakt en breng je een aangename tijd door in Bagdad Cafe. De film is gemakkelijk te zien als een naïef optimistische visie op de heilzame effecten van culturele vermenging. Gelukkig blijven veel motieven vaag en de omstandigheden armoedig, anders zou het irritant boodschapperig en klef worden. Beetje aan de zoetsappige kant is de film ondanks alle charme wel, maar dat is ook wel eens lekker.

Dit beeld wordt versterkt door het Duits gesproken commentaar dat regisseur Percy Adlon en hoofdrolspeelster Marianne Sägebrecht leveren op een meegeleverd extra geluidsspoor. Met name Sägebrecht is niet helemaal gespeend van zweverige ‘new age’ trekjes. De goochelact was dan ook haar idee, passend bij de magische sfeer die zowel het productieproces als het uiteindelijke product in haar ogen kenmerkte. In ieder geval geeft het vele jaren na de productie (de film stamt uit 1987) ingesproken commentaar een mooi en sympathiek, enigszins door nostalgie getekend beeld van het enthousiasme waarmee de film gemaakt is. Beeld en geluid zijn van prima kwaliteit. Gelukkig is de oorspronkelijke montage gebruikt, niet de aanzienlijk ingekorte versie die voor de Amerikaanse markt gemaakt is.


Aanvullende informatie:
Bagdad Cafe (oorspronkelijke titel: Out of Rosenheim)
Duitsland, 1987
Speelduur: 104 minuten
Regie: Percy Adler
Scenario en productie: Percy en Eleonore Adler
Met: Marianne Sägebrecht, CCH Pounder, Jack Palance
Beeld: 16:9 anamorf
Geluid: 5.1 (enhanced) en 2.0 (origineel), Engels gesproken
Uitgave: A-film