Alweer een vrij exotische naam (lees: voor uw recensent) in deze rubriek: Kerala Dust. Hoe verslavend kan minimal music zijn? Behoorlijk, zo blijkt.

De Keuze van Kroese is een (semi-)wekelijkse rubriek van Menno Bonnema. Op vrijdag bespreken we een nieuw muziekalbum (lp, cd of bluray audio) getipt door (online) platenzaak Kroese – kroese-online.nl.

Kerala Dust

Het was even bijkomen na twee vrij sublieme albums achter elkaar in deze rubriek, van Lord Huron (The Cosmic Seector Vol.1) en Ethel Cain (Willoughby Tucker, I’ll always love you). De echo van eerstgenoemde bleef nog even langer doorwerken door het concert van Lord Huron in Tivoli Vredenburg een paar weken na mijn review. Wow, wat een topband en -performance. Er werd maar weer eens bewezen dat een album live gespeeld nog meer dimensie kan krijgen, zeker als het in een goede concertzaal als in Tivoli (de Rondo dit keer, het was mij een raadsel waarom niet voor de grote, oude zaal was gekozen) plaatsvindt, en de bandleider en de band er enorm veel zin in hebben.

Na een weekje afkicken in de Ardennen en voornamelijk luisterend naar Franstalige muziek (op zich wel lekker, maar uiteindelijk toch iets te veel Céline Dion-klanken van de Waalse radiozender Contact, is het hoog tijd…for something completely new… Kerala Dust met het album An Echo of Love. Minimal music lees ik in de verhalen rond deze band. Hebben we dat hier al eerder gehad? Nee, volgens mij niet. Een verdere omschrijving als ‘het achterneefje van Nicolas Jaar’ doet vervolgens wel mijn nieuwsgierigheid groeien. Waar komt deze band nou weer ‘plotseling’ vandaan? In 2016 in London opgericht, zo leert de biografie, door Edmund Kenny. Eerst verscheen er in 2016 een EP met de titel Late Sun EP.

In 2020 verscheen het debuutalbum Light, West, gevolgd door het drie jaar later uitgebrachte Violet Drive. En toen begon het voor de band een beetje goed te lopen. Die band, inmiddels uitgebreid naar drie man met Harvey Grant en Lawrence Howarth, opereerde voortaan vanuit Zürich en Berlijn. Toen ook doken de vergelijkende namen van bands als Darkside (Nicolas Jaar dus) en Moderat op. Het tweede album werd door de band zelf omschreven als ‘We set out to make a soundtrack for the European Autobahn – a lovesick drive from Hamburg to Rome.’ Dan hebben we daar gelijk de derde treffende referentie: die van Kraftwerk. En dan volgt ook vaak de naam van die andere trendsetters, Can. De vergelijking met Jaar snap ik wel overigens: telkens weer die pulserende, vlijmscherpe, soms gortdroge beats, met daarover een ‘simpele’ gitaarrif of een orgeltje.

Ergens las ik de omschrijving van Kerala Dust als ‘een ontmoeting tussen krautrock, techno, blues en americana’. Poe, als je die muziekstijlen in een blender gooit moet er wel iets bijzonders uit tevoorschijn komen. Die americana kan ik er niet echt in terugvinden, de rest begrijp ik wel. Ikzelf had vrij snel een link gelegd met ons ‘eigen’ My Baby, wat betreft het bluesgedeelte, en met Warhaus uit België. Die laatste band geeft je dezelfde drive om te gaan dansen. Maar terug naar Kerala Dust zelf; die heeft bij tijd en wijle iets vervreemdends. Dat werd ook al duidelijk bij de cover die de band maakte van Fleetwood Mac’s The Chain. Met openingsnummer ‘Echoes of Grace’ zit je gelijk in dat aparte sfeertje van de band. Als dan ook nog de zanger eerst in het Frans begint en niet veel later het typische orgelgeluid van Kraftwerk opduikt, zorgt dat gelijke voor een soort mindfuck.

‘A deep Eurosound’, omschreef de band zelf ook al eens haar muziek. Mmm, ja, kan ik me iets bij voorstellen. Techno met een diepe eighties sound zou ik zelf willen zeggen. Als liefhebber van muziek uit die tijd lijkt het alsof je vanzelf een trip down Memory Lane uit die tijd maakt. Ik hoor The The, Thomas Dolby, New Order, zelfs The Sisters of Mercy en Chris & Cosey. Of dichterbij: Arno Hintjes zijn TC Matic, Jah Wobble, Tuxedomoon. Tja, als ik dan ‘Down with the Night’ hoor, komt zelfs Joy Division binnensluipen.

Het is veel dat je tegenkomt op dit album, dat ook op rood vinyl verscheen. Wat telkens terugkeert is die ingetogen en monotone manier van zingen van Edmund Kenny (daar moet je van houden), de pulserende beats en die akelig lekker in je hoofd blijven hangende bluesgitaar.

‘Bell’ en ‘I Remember you a Dancer’ zijn regelrechte (en onweerstaanbare) dance nummers, die zelfs aan Rufus Del Sol doen denken. Op het moment van dit schrijven staat de band te spelen in De Melkweg. In mijn ochtendkrant ga ik ongetwijfeld lezen dat ik iets moois gemist heb…

Muziek: 8,0
Klank cd: 8,5
Label: Play It Again Sam
Speelduur: 41 minuten
Te bestellen bij Kroese-Online