Opstomend naar de 40 moet je bewijzen dat je naast een jeugdig en aantrekkelijk uiterlijk ook van binnen nog jong bent. Je springt, danst, schreeuwt en toont alle expressie die in je lichaam huist. En daarmee ben je een ster.
Een echte ster die een zaal vol mensen bespeelt, toespeelt en waar je voor speelt. Op het podium van de Prins Willem Alexanderzaal van het Nederlandse Congresgebouw stond voor alle liefhebbers op 3 november j.l. Patricia Kaas.
Zevenendertig is zij onderhand. Dat ik de nadruk leg op de leeftijd heeft te maken met haar repertoire keuze van dit moment. Het neigt meer en meer naar blues en rock en ze vergeet haar roots waar ik zo van genoot, het Franse chanson waarmee ze de opvolgster van Piaf kan zijn. Het optreden kenmerkte zich door jeugdigheid. Omgeven door een letterlijk oogverblindende lichtshow die de toehoorders de ogen liet sluiten, omgeven door musici die perfect op elkaar en op Patricia waren ingespeeld, omgeven door publiek dat massaal uit de stoel kwam. Toch was er dit jaar niet de emotie van vroeger. Een kleine medley met de rustige lieve nummers waar ik zo van geniet, waaronder “Entre dans la lumière” en “Une fille de l’Est” waren niet genoeg om de gebruikelijke rillingen op te wekken. De herrie die het publiek maakte tijdens de grande finale ook niet. De show was mooi, de muziek de moeite waard en het geluid prima in orde.
Hetzelfde heb ik meegemaakt met Mary Black en met Janis Ian. Ook die twee dames hebben het op een gegeven moment op de heupen gekregen en brachten meer pure rock dan hun eigen werk. Mary Black werd dat niet in dank afgenomen en keerde een jaar later ijlings terug naar haar roots. Janis Ian heb ik niet meer live gezien na een abominabele performance in een voorprogramma van dezelfde Mary. Patricia Kaas kan makkelijker overschakelen en rekenen op meer acceptatie. Haar stem die bij vlagen het keelgeluid van een bootwerker overtreft is gigantisch. Haar volume enorm. Uithalen die een hardrock artiest doen verbleken. Om daarna af te zakken tot een intieme uitnodiging aan haar lippen te gaan hangen. Het blijft een stem die mij treft, keer op keer. En ik was niet de enige getroffene als ik rondkeek in de zaal. Een swingend geheel dat na ruim anderhalf uur met moeite afscheid nam van hun idool. De lekkerste Kaas van Frankrijk. Aan haar uiterlijk en energie te zien nog lang geen 40+ Kaas.
De uitputtende show loopt al maanden, is gestart in Frankrijk en hij loopt door tot ver volgend jaar in de Oekraïne. Ondertussen zal er een live CD verschijnen van de Sexe Fort tournee. Naar ik hoop ook een DVD die ik kan toevoegen aan de collectie. Blijft te wensen over dat Patricia in de toekomst weer een stapje terug zal doen in volume en muziekkeuze en zich meer zal toeleggen op de muziek die haar in het verleden deed rijzen tot de ster van Frankrijk. Het beeld dat ik van haar heb uit vorige concerten en uit de film “Ladies en gentlemen” mag zo terugkomen. Gezien de gemiddelde leeftijd van de bezoekers aan het concert denk ik dat ik niet alleen sta met deze vraag. Ach, het zal allemaal wel goed komen als ze de veertig dichter nadert.
Laten we met zijn alleen in ieder geval hopen dat Patricia elk jaar een plek op onze podia wil innemen. Het is en blijft een rasartieste de met gevoel en passie de zaal naar haar hand zet. En waar je niet anders dan verliefd op kunt worden. Zoals ze zelf als slotwoord sprak: “A tout a leur!”. Dat is beloofd Patricia, ik hou je er aan.
A tout a leur
René van Es
Hoofdredacteur hifi.be
