In Frankrijk heeft de plaatselijke middenstand het massaal moeten afleggen tegen de enorme supermarkten die zich vestigen aan de rand van de steden.
Panden die volgens een vaste formule zijn gebouwd en waar een enorme rij kassa’s (ik telde er ooit 72 op een rij) zorgen voor een continue stroom euro’s, die in de kassa lade terecht komt. De supermarkt heeft een grote aantrekkingskracht op toeristen, die zich afvragen waarom het Nederlandse aanbod in de super zich beperkt tot vijf soorten yoghurt, terwijl er in Frankrijk wel vijftig soorten te koop zijn in één winkel. Eindeloze gangpaden met eten, drank, kleding, gereedschap en CD’s strekken zich uit. Gericht naar die euroverslindende kassa’s.
Ik heb een lieve vrouw, dat staat buiten kijf, maar in een Franse supermarkt verandert ze in een kind dat luilekkerland betreed. Met schier eindeloos geduld tilt ze alle vijftig soorten yoghurt op, plaatst ze soms in haar kar, plaatst ze ook soms weer terug in het schap, loopt even door, keert terug, denkt na en ……….. koopt vla. Dat was de yoghurt. Erger wordt het bij de jam, het gebak, de kaas, vleeswaren en vooral het fruit. Hebberig gaat er meer in de kar dan wij thuis op zaterdag voor een hele week halen. Duwend aan het monster op wielen zucht ik mij door de super heen. Tot ik aan de leuke dingen kom. CD’s, DVD’s en drank.
CD’s scoor ik elk jaar. Afgaand op het hoesje en het uiterlijk van de Franse Chansonnière verzamel ik wat zilveren plaatjes. Die ik vervolgens niet kan draaien omdat ik a. geen CD speler mee neem op vakantie en b. mijn auto door Fiat in een helder en toekomst gericht ogenblik is uitgerust met een cassette speler. De verrassing is thuis des te groter als de dame op de hoes zich ontpopt tot of een nieuwe liefde of tot een soort krijsende diva die gelijk een sirene slechts lokt maar nooit bevredigt. Ook leuk zijn DVD’s. Waar wij Nederlanders gewoon de Engelse titels handhaven, verzinnen de Fransen een Franse titel. Zo kom ik regelmatig thuis met DVD’s die ik al gezien heb, maar waarvan de titel zo verminkt is dat herkenning onmogelijk was. Aan de andere kant, soms scoor ik meesterwerkjes die de “foute” films snel doen vergeten.
Dan komt de drank. Mijn persoonlijke luilekkerland. Eindeloos geduld kan ik hebben tijdens het zoeken naar wijn. Op fles na fles probeer ik met mijn gebrekkige kennis van de Franse taal te ontcijferen wat de smaak kan zijn. Speelt in Nederland de prijs nog wel eens een rol, in Frankrijk gaat dat minder op. De prijzen zijn al lager en het is tenslotte vakantie. Na de wijn komen de whisky’s in beeld. Dan de cognac, de likeur en ten slotte champagne. Mijn vrouw probeer ik heftig te overtuigen dat het allemaal aanbiedingen zijn als de vijfde fles whisky in de kar gaat. Tussen de vla, de toch gevonden yoghurt, de vleeswaren en vooral het fruit. Haar schuine blik, die ik inmiddels ken van de vele bezoeken aan evenzoveel Franse supermarkten, spreekt voor zich. De caissière, die de zaak niet vertrouwt en mij steevast aankijkt of ik de minst behandelde alcoholist van Nederland ben, vraagt om mijn paspoort. En de Carte Blue, die het moderne equivalent vormt van een stroom euro’s. Met een zwier zet ik mijn handtekening onder een bon, groot genoeg om de zaterdag bijlage van de Telegraaf op te drukken, om mij daarna met een klap in de zinderende hitte op de parkeerplaats te storten.
De koelbox doet dienst als tijdelijk onderkomen voor bederfelijke waar. Blokker vouwkratten vormen de tijdelijke basis voor het vervoeren van de gekochte spiritualiën. Alle ramen moeten open omdat Fiat, wederom met het oog gericht op de toekomst, een airco niet standaard inbouwde. Nog even snel de tank volgooien en dan terug naar ons tijdelijke onderkomen. Daar wacht niet alleen het ontkurken van een fles, vandaag gekocht of in de dagen ervoor, daar wachten ook alle tijdschriften die ik heb opgestapeld omdat ik thuis niet tot lezen kwam. Een jaargang Stereophile is niets. HiFi News, HiFi+, HVT, Music Home, Vi-Fi, alles wat er lag is meegenomen. Plaatselijk aangevuld met Franse bladen. Gezeten op ons terras zorgt mijn vrouw steevast voor iets lekkers bij het aperitief. Wij klinken elkaar toe, genieten van de laatste middagzon, lezen ons boek en wachten tot de maag zo hard rommelt dat de fik in de BBQ kan. Waar een zorgvuldig uitgezocht flesje bij open gaat om de Franse heerlijkheden die wij veroverden in de supermarkt mee weg te spoelen. Vakantie! Wat een zaligheid.
Met vriendelijke groet,
René van Es
Hoofdredacteur hifi.be
