“Is it Ella or is it Memorex?”. Kent u die reclame slagzin nog? In de tijd dat cassette bandjes de macht overnamen van de tapes maakte Memorex reclame met een foto van Ella Fitzgerald die een glas kapot stond te zingen.
De Memorex bandjes zouden zo goed zijn dat je met het afdraaien van het bandje weer een glas in stukken kon krijgen. Thuis stopten we de Memorex in onze Akai, Sony of voor de beter gefortuneerde in een Nakamichi. Zelf heb ik nooit een glas kunnen laten springen, misschien omdat Ella in die tijd aan mij voorbijging. Ik was veel te veel betrokken bij popmuziek en verslond Muziekkrant Oor van voor tot achter. Waar Ella niet in genoemd werd voor zover ik mij herinner. Pas met het onlangs beluisteren van “Let no man write my epitaph” is de belangstelling voor Fitzgerald echt gewekt. Zeker nadat ik na mijn oproepje voor de CD spontaan twee aanbiedingen kreeg. Een kopie (foei foei) van de CD opname zoals die als heruitgave is verschenen op gold disc. En vanuit België kreeg ik de originele langspeelplaat toegezonden door een Antwerpse audiofiel. Met beide ben ik zeer in mijn nopjes. De CD blijkt nergens verkrijgbaar te zijn, dus een kopie is de enige uitkomst. De LP komt uit een 2e hands collectie van een Antwerpse winkel, maar is nog goed genoeg om met veel plezier te draaien. Dank aan beide heren die mij aan Ella hielpen.
Cassettebandjes bezit ik al lang niet meer. Wel een Nakamichi deck dat nodig een service beurt nodig heeft. Dat bewaar ik uit nostalgisch oogpunt. In een ver verleden verkocht ik er wel eens een in de winkel. De enige plek waar ik nu nog een bandje in kan doen is de speler in de auto. Tot nu toe is die speler een ongebruikt onderdeel in onze 5 jaar oude Punto. En zal dat ook wel blijven. Na mijn exercities met cassettes, zelf had ik onder meer een Superscope en een Akai deck, begon ik aan de Sony Minidisc. Die vond ik handig en veel prettiger dan een cassette. En het klonk nog veel beter ook. Jammer dat de Minidisc zo weinig opgang maakte. Als de auto-industrie had toegehapt hadden we een schitterend medium gehad om mee te nemen. Weinig kans op beschadiging, niet goed genoeg om alles maar te kopiëren en lekker klein. Ik zie de CD speler straks ook uit de auto verdwijnen, daarvoor zal een iPod slot komen of een MP3 aansluiting. De minidiskjes gingen dezelfde weg als de bandjes: het huis uit. Samen met de recorder.
Het leuke is dat een oude Ella opname zoiets weer allemaal naar boven haalt. Met enig speurwerk in de kast vind ik zelfs de oude advertenties in Stereotest uit 1975. Het blaadje is vergeeld en voldoet niet aan de hedendaagse maatstaven. Het is niet glossy en heeft een te klein formaat om op te vallen in de schappen. Het A5 formaat is nu voornamelijk te vinden in de erotische hoek van de boekhandel. In die tijd had het blad weinig concurrentie. Hein ten Bosch, eigenaar en uitgever, verzamelde om zich heen een aantal coryfeeën uit de audio waaronder Dick Bakker en Aalt Jouk van den Hul. Zij schreven onder pseudoniemen hun teksten. Ook vertaalde het blad teksten uit het Engels. Iets wat HVT (=Stereotest) nog steeds doet, al is het met regelmaat van uitgever en eigenaar verwisselt. Sommige dingen veranderen nooit. Zelf mocht ik een blauwe maandag voor Stereotest schrijven. Mij voornamelijk bezighoudend met Dynaco bouwpakketten die via Raf werden geïmporteerd. Ik heb er heel wat in elkaar gezet voor Hein. Zelfs live op een beurs “Vaardige handen” in Assen. Ik soldeerde daar onder het oog van vele huisvrouwen versterkers in elkaar. Omgeven door breiwerken, wol, kleedjes, pottenbakken en bloemschikken. Ik was er net zo wereldvreemd voor de bezoekers als de bezoekers voor mij. Iets dat niet veranderde toen ik ooit eens een Drentse vriendin had. Na een paar bezoeken aan het gehucht waar ze woonde, vluchtte ik voorgoed terug naar de autodampen van het Rijswijkse Plein in Den Haag. Het zelfde plein waar ik een paar jaar geleden op een Audio Note set luisterde naar…………… Ella.
Met vriendelijke groet,
René van Es
Hoofdredacteur hifi.be
