Al een paar weken klinkt nu de prettige, melodieuze, mid-tempo mild-psychedelische country rock van Canyon door de kamer. Niet hemelbestormend of vernieuwend, maar in al hun eenvoud, want virtuozen zijn het niet, heel sympathiek. Een aantal liedjes nestelt zich snel in het hoofd, en er is sprake van emotie zonder in op de loer liggende pathetiek te vervallen. De sombere teksten over verlies en vervreemding zijn lekker vaag, zodat de muziek het werk kan doen.

Vijftigers die al ruim 25 jaar muziek maken, je verwacht dat ze wat bedaarder worden. Zo niet Wire. Hun nieuwe CD knalt als nooit te voren. De energie en urgentie uit de begintijd, midden in de Britse Punk explosie van 1977, is helemaal terug.

De New Yorkse filmregisseur Jim Jarmusch is cool, en in meer dan één opzicht. Als boegbeeld van de Amerikaanse onafhankelijke cinema weet hij steeds weer niet alleen de tijdgeest perfect te verbeelden, nee hij lijkt hem soms zelfs te bepalen. Hij werkt met de hipste figuren van de tijd, vaak muzikanten. Maar vooral is hij ook cool in de zin van relaxt, sloom, op het flegmatieke af.