Statues

"Nothing comes close to this familiar feeling!" Dit zinnetje, eindeloos herhaald, opent het fantastische nieuwe album van Moloko, ruim twee minuten lang, onder aanzwellend bombastisch Pet Shop Boysachtig keyboard en orkestgeweld. Een vroege climax, waarna het eigenlijke liedje begint en zich vastzuigt in je geheugen. Al snel een familiar feeling indeed, en inderdaad, nothing comes close. Een perfecte beschrijving van een hit in de vorm van een hit. Vol  vertrouwde geluidjes, zoals het typische gitaarloopje uit `...and Stones` van the Blue Aeroplanes, een Deep Purple orgeltje, een funkbas en wat al niet.

Statues is het vierde album van Moloko, duo uit Sheffield, en het eerste dat zangeres Roisin Murphy en producer/muzikant Mark Brydon niet als geliefden, maar als vrienden maakten, zo melden ze in de biografie op hun site www.moloko.co.uk. Wellicht door die veranderde omstandigheden is Statues een aanzienlijk serieuzer affaire geworden dan de voorgaande CD`s. Aanzienlijk minder bezopen dan de hoesfoto doet vermoeden, waarop Roisin met twee pints de zee uit loopt. In de eigen woorden: "Statues (...) is a record of epic emotions and epic musical ambition." Ze hebben er vanaf eind 2000 aan gewerkt, en resultaat is er naar. Geen losse schetsjes en grappen, maar tien fraai afgewerkte songs. Een bonte cocktail van  stijlen, vaak dwars door elkaar. Voor een aantal nummers werd een groot orkest ingezet, waarvoor uitgeweken moest worden naar een andere studio. Moloko is zo`n band die misschien te mainstream is voor de snobistische liefhebber en te ingewikkeld en subtiel voor het grote publiek. Mijn advies: laten vallen die vooroordelen, want wat hier gebeurt is tamelijk bijzonder.

Een algemene aanduiding doet onrecht aan de veelzijdigheid van dit album. Daarom even de nummers langsgelopen. Na Familiar Feeling volgt het aanstekelijke, hoekige funknummer Come on. Cannot Contain This wordt vast de tweede single. Een prachtig staaltje blanke soul, een beetje als Eurythmics op hun best, met een pakkend refrein: "I just cannot contain this." Weer zo`n prachtig zinnetje die overal op kan slaan en vooral tot de verbeelding spreekt. En een spanningsboog om een pijl mee af te schieten. Titelnummer Statues is een verstilde kippenvelballade met veel strijkers, die Gòrecki van Lamb in herinnering roept. Die weemoedige sfeer wordt weer resuluut weggestampt met de electrobeats en disco van Forever More, dat zich geleidelijk ontwikkeld tot een uitbundig swingend soulnummer, barstensvol schelle blazers en een ronkend Hammond orgel. Het compacte Blow by Blow sluit daar mooi op aan: een ouderwetse, schitterend georkestreerde slijper. 100% doet de naam eer aan: een nieuw hoogtepunt, volgepropt met pakkende riffjes en riedeltjes zonder over-the-top te gaan. Buitengewoon swingend, met een salsa-achtig refrein en een onverwachte break. The Only Ones is weer een soulballad, versierd met harpen, hobo en strijkers, heerlijk lijzig gezongen door Roisin Murphy die laat horen hoeveel expressie ze kan leggen in haar typisch knarsende, onverwacht veelzijdige stem. De intro van I Want You voelt na één keer horen al als een klassieker. Vervolgens ontpopt het nummer zich als een stamper vol funkgitaartjes, om bijna symfonisch te eindigen. Het sluitstuk Over & Over begint weer met zo`n losstaande intro, hoogzwangere strijkers in de stijl van Craig Armstrong, als bij voorbeeld in zijn soundtrack van Romeo + Juliet. Volgt er een tranentrekkende, weemoedige ballade die wel sterk refereert aan het verdriet over de verloren gegane liefde. Een geweldige baslijn trekt de aandacht. En dan komen de strijkers er weer bij. Je hoopt dat het nooit stopt, zo`n nummer. Gelukkig duurt het bijna tien minuten voor het zo ver is, nadat de strijkers lang nageebt hebben, maar dan is het voorbij. Over. Snik. Hopelijk niet voor Moloko. Voorlopig is Statues een kroon op hun werk.

Over de cd:
10 tracks
57:25

www.moloko.co.uk
www.molokostatues.com

Label: Echo
Distributie: Roadrunner