Wire - Send
Veertigers die al ruim 25 jaar muziek maken, je verwacht dat ze wat bedaarder worden. Zo niet Wire. Hun nieuwe CD knalt als nooit te voren. De energie en urgentie uit de begintijd, midden in de Britse Punk explosie van 1977, is helemaal terug. De vergelijking met de debuutplaat Pink Flag ligt voor de hand, niet alleen omdat het nieuwe werk op een eigen label met die naam verschijnt. Waar de energie destijds door gebrekkige instrumentbeheersing vooral door geschreeuw bepaald werd, zijn het nu de muziek en vooral de klank die het hem doen. De korte, veelal supersnelle nummers buitelen over elkaar heen als ooit bij de Ramones: de laatste klap van het ene nummer valt zowat samen met de eerste van het volgende.
De klank. Die is echt ongelofelijk smerig. Het deed me denken aan een melig interview op de DVD Vieuphoria van The Smashing Pumpkins, (https://hifi.be/recensies/1541) waarin Billy Corgan de kijker rondleidt in de studio, en een flink aantal vervormingsapparaten demonstreert. Bij ieder kastje sluit hij de uitleg af met de gebruiksaanwijzing: "and we run EVERYTHING through it". Distortion in alle soorten tegelijk op alle geluidskanalen. In het geval van Wire door zorgvuldige manipulatie met de computer. En het werkt fantastisch, mede omdat de nummers extreem simpel gehouden zijn. Vaak is er maar één accoord, zodat de groove centraal staat. Een onontkoombare muur van geluid en energie, "in-your-face", zoals dat heet. Pas aan het eind van de veertig minuten durende draaikolk wordt wat gas teruggenomen, in You Can`t Leave Now en het lange 99.9.
Send is te zien als het eerste openbare product van het derde leven van Wire. Het eerste was van 1977 tot 1980, toen ze drie platen maakten op het fameuze Harvest label van EMI. De nieuwe Pink Floyd werden ze bepaald niet. Als studenten van de kunstacademie waren ze te geleerd om als punkers van de straat door te gaan, en bleken dan ook te avantgarde voor het grote publiek. Na het fantastische album 154, waarop het experiment gekoppeld werd aan goede songs, kapten ze ermee. Bruce Gilbert en Graham Lewis maakten vervolgens een groot aantal platen met industriele ambient soundscapes, onder meer onder de namen Dome en Cupol. Colin Newman vertegenwoordigde meer de liedjeskant van Wire, zo bleek uit zijn soloalbums, waarop ook Wire drummer Robert Gotobed, die nu trouwens Grey heet, meespeelde. Van 1987 tot 1992 waren de heren weer bij elkaar, en maakten een aantal platen voor het Mute label, die achteraf te zien zijn als voorlopers in de dansmuziek. Een plaat als Drill, met louter remixen van één en hetzelfde nummer, was een noviteit. Langere en tragere nummers, met de nadruk op elektronische instrumenten. Platen die wel wat beperkter houdbaar bleken dan die uit de eerste periode.
In 2000 pakten ze de draad en de gitaar weer op met een tournee. Daarna ontstonden nieuwe nummers, die alleen via hun website www.posteverything.com verkocht werden op de ep`s Read and Burn 01 en 02. Send bestaat voor ongeveer de helft uit nummers van die ep`s. Met het hervonden elan past Wire weer uitstekend in de tijdsgeest, waar snelle, aan punk verwante muziek weer helemaal in is, neem bijvoorbeeld The Hives, The Strokes of The White Stripes. Wire lijkt in niets op punkcoryfeeen die op hun oude dag hun glorietijd nog eens dunnetjes over proberen te doen, uit nostalgische dan wel financiele overwegingen, zoals The Buzzcocks of The Sex Pistols. Wire is helemaal van nu, en ze hebben hun hardste, en misschien wel hun beste plaat gemaakt. Hoewel, dat blijft toch wel 154, denk ik. Send is een beetje 154 op 45 toeren.
Over de CD
11 tracks, 40:32
Label, tevens website van de band: Pink Flag, www.pinkflag.com
Distributie: de Konkurrent, www.konkurrent.nl
