Friendship - Clark Terry & Max Roach

Met het verscheiden van jazz groten als Nina Simone, Herbie Mann en, zeer recentelijk, alt saxofonist Benny Carter realiseer ik me eens te meer dat het aantal nog in leven zijnde jazz giganten uit de veertiger, vijftiger en zestiger jaren van de vorige eeuw niet zo groot meer is. Twee tot dit illustere clubje behorende ‘oude mannen’ die zeer recentelijk nog samen deze CD opgenomen hebben zijn de trompettist en flugelhorn spelende Clark ‘Mumbles’ Terry en de drummer Max Roach. Beiden hebben met alle groten uit jazz wereld gespeeld maar het vreemde is dat zij, hoewel zij elkaar regelmatig tegenkwamen op festivals, tot voor kort nauwelijks met elkaar gespeeld hebben. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat er lezers zijn die deze twee grootheden niet kennen maar om een miniem stukje van de rijke historie van beide heren te noemen; Clark Terry heeft zijn eigen bands gehad en verder o.a. gespeeld in de orkesten van Duke Ellington en Count Basie terwijl Max Roach ooit nog gespeeld heeft in het quintet van de vader van de bebop; saxofonist Charlie Parker.

‘Friendship’ is één van de door de legendarische Japanse producer Yasohachi ‘88’ Itoh opgenomen CD’s die uitgebracht zijn op het tot de Sony Japan stal behorende ‘88’ label. Van deze op 10 maart 2002 in de Avatar studio’s in New York met Neumann buizen microfoons ‘live to two track’ gemaakte opname ( zowel analoog als DSD ) is – in Japan althans - ook een SACD en een LP versie uitgekomen. Ik doe het met de CD uitvoering en die is dankzij de zorg van de bekende New Yorkse jazz engineer Davis Baker fraai van klank. De beide senioren - Clark Terry was ten tijde van de opname 81, en Max Roach 78 jaar oud – worden op deze CD bijgestaan door Clark Terry’s pianist Don Friedman en bassist Marcus McLaurine.

Zonder iets af te willen doen aan de kwaliteiten van deze twee laatstgenoemde heren – de ballads op deze schijf klinken heerlijk - zijn het toch Clark en Max die op deze CD de show stelen. Dat begint meteen al in het door hen beiden geschreven en gezamenlijk uitgevoerde openingsnummer dat toepasselijk ‘Statements’ gedoopt is. Het is het eerste van zes door hen als duo uitgevoerde nummers, waarvan er enkelen - zoals ‘Brushes and Brass’ en ‘Simple Waltz’ - door henzelf geschreven zijn. Gedurende één van deze nummers, ‘To Basie With Love’, wisselt Clark flugelhorn en gestopte trompet af. Max Roach speelt solo op het door hemzelf geschreven nummer ‘Lil Max’ en hij klinkt als in zijn beste jaren. Ook Clark Terry gaat solo en wel op twee nummers; ‘When I fall in Love’ en ‘The Nearness of You’. Qua techniek zijn er trompettisten die hem voorbij streven maar zijn kracht ligt in de fluweelzachte toon en de vloeiende techniek. Die komt ook fraai tot uiting in wat misschien wel het mooiste nummer van deze compilatie is; zijn melancholieke uitvoering van het aan trompettist Clifford Brown opgedragen ‘I remember Clifford’. Max Roach, die in de periode van het overlijden van Clifford deel uitmaakte van dezelfde band speelt op dit nummer niet mee. Naar verluid was hij te zeer door emoties overmand.