REVIEW

Brassed off

Jan Luijsterburg | 06 januari 2004

Brassed off

Brassed offDe Britse cinema heeft een rijke traditie van sociaal bewogen films over arbeiders die een onmogelijke strijd leveren tegen de macht van het grootkapitaal. Margaret Thatcher was de grote vijand, maar het is de vraag of er veel veranderd is met de huidige Labour regering. De grote onvermoeibare vechtersbaas in dit boze genre is Ken Loach. Mike Leigh benadrukt meer de psychische kant van de zaak, en Stephen Frears schnabbelt bij als Hollywood regisseur. Een andere uit het oude socialistische hout gesneden filmmaker is Mark Herman, de maker van Brassed off.

Hij wilde al lang iets met de sluitingen van mijnen in Yorkshire doen, en vond de dramatische kapstok om het verhaal aan op te hangen in een krantenbericht over een brassband die naar aanleiding van een mijnsluiting opgeheven werd. Het verhaal werd gesitueerd in het plaatsje Grimley in 1993. Door de armoede en de dreigende werkloosheid valt het voor dirigent Danny (Pete Postlethwaite) niet mee de motivatie van zijn muzikanten, allemaal mijnwerkers, op peil te houden. Dat terwijl hij de finale wil bereiken van het nationale kampioenschap voor Brassbands dat in Londen gehouden wordt. De gemoederen worden flink bezig gehouden door een eenmalige oprotpremie die de werkgever aanbiedt. Chantage vind de een, terwijl het geld erg aanlokkelijk is voor de ander.

Brassed offDan wandelt de knappe Gloria (Tara Fitzgerald) binnen met een flügelhoorn die zij virtuoos blijkt te kunnen bespelen. Ze verteld niet dat ze is teruggekeerd naar haar geboortedorp om een onderzoek te verrichten voor de eigenaars van de mijn, waarmee ze wil aantonen dat sluiting helemaal niet nodig is. Haar charmes brengen menig blazershart van het mannengezelschap op hol, vooral dat van oude bekende Andy (Ewan McGregor), al laat hij dat niet meteen merken. Als blijkt dat ze voor de vijand werkt is dat een lastig punt, maar ze is inmiddels onmisbaar voor het orkest.

De financiele ellende van Danny`s zoon Phil (Stephen Tompkinson) neemt dramatische vormen aan als schuldeisers zijn huis leeghalen, zijn vrouw en kinderen er vandoor gaan. Hij probeert wanhopig wat bij te verdienen als clown Mr. Chuckles op kinderfeestjes, wat ontluisterende taferelen oplevert.

Brassed off is een echte tragikomedie. Tegenover vele komische momenten is het naast alle andere ellende vooral de gezondheid van de fanatieke Danny die centraal komt te staan. Steeds vaker heeft hij last van onbedwingbare hoestbuien, en dan weet je het wel bij mijnwerkers. Als hij in het ziekenhuis belandt weet de band op eigen kracht toch nog Londen te bereiken, terwijl ze nog zo zeker wisten dat ze bij sluiting van de mijn op zouden houden. Geen kijker met een hart houdt het dan nog droog.

Brassed offDe film heeft werkelijk alles mee. Geweldige acteurs, een doorleefd en perfect uitgebalanceerd script over een actueel en relevant onderwerp. Maar de ultieme troef is de prachtige muziek. Componist Trevor Jones schreef niet alleen de ondersteunende filmmuziek, maar dirigeerde en arrangeerde ook de harmoniemuziek die in de film uitgevoerd wordt. In werkelijkheid wordt er gespeeld door The Grimethorpe Colliery Band, een echt mijnwerkersorkest. Naast een bewerking van het oorspronkelijk voor gitaar en geschreven Concerto For Aranjuez van Rodrigo kunnen we genieten van klassiekers als Danny Boy, Pomp And Circumstance, Land Of Hope And Glory en de Wilhelm Tell Ouverture. Koper is een mooi metaal.

Aanvullende informatie:
Engeland, 1997.
Speelduur: 99 minuten
Scenario en regie: Mark Herman.
Productie: Steve Abbott.
Camera: Andy Collins.
Geluid: Dennis McTaggart.
Montage: Michael Ellis.
Muziek: Trevor Jones.
Met: Pete Postlethwaite, Tara Fitzgerald, Ewan McGregor, Stephen Tompkinson.
Beeld: 16:9 anamorf
Geluid: Dolby surround 3.0
Extra: interviews met regisseur en cast
Uitgave: Cinemien/Homescreen www.cinemien.nl / www.homescreen.nl

 

 


EDITORS' CHOICE