Vertrekken zonder iets te zeggen, daar heeft het meisje Muriel wel een handje van. Ze verlaat het ouderlijk huis zonder enige toelichting om naar de stad te gaan. Ouders en vriendje blijven verbijsterd achter. Als ze al iets zegt is dat zelden de waarheid.

In Brussel vindt ze onderdak bij de opportunistische Laura, die de kamer van haar in het ziekenhuis opgenomen moeder verhuurt. Laura heeft een onstuimig liefdesleven en een hard tikkende biologische klok. Haar minnaars hebben ofwel zelf kinderen of willen er geen. Oscar valt in die laatste categorie. Dat wordt dus niks.

Confrontaties met mensen uit het verleden, moeder en het vriendje, verlopen van stroef tot rampzalig.
Het kost Muriel haar baantje in het museum. Ze bezit niet de vaardigheden om zich staande te houden in een wereld waarin mannen dingen tegen je zeggen als `Ik val normaal altijd op aantrekkelijke meisjes, maar dit heeft ook wel iets.` Ze laat over zich lopen en trekt zich zo veel mogelijk terug.
Met Oscar klikt het wel. Ze helpt hem met affiches plakken en brengt hem weer in contact met zijn vader.
Haar onvermogen om nee te zeggen brengt haar in een dilemma. Dan maar weer vertrekken, om een totale chaos achter te laten.

Ondertussen bloeit Muriel`s moeder op. Na vijfendertig jaar saai huwelijksleven laat ze zich eindelijk promoveren in de fabriek, en gaat vreemd met haar chef. Haar dochter laat ze echter niet in de steek.

Meisje is een enorm fysieke film. Meer nog dan het precies in elkaar gestoken verhaal scoort de directe manier waarop de vrouwenlichamen gefilmd worden op de meest intieme momenten. Onflatteus en kwetsbaar, op de WC, masturberend, in het ziekenhuis onder een scanapparaat of overtollige haartjes wegknippend. Het verhaal krijgt hierdoor een grote intensiteit, die goed past bij de dramatische veranderingen die alle vrouwen in de film doormaken.

Opvallend is dat alle verhaallijnen hun spiegelversies hebben. Het contact tussen Oscar en zijn ouders is zo als het ware commentaar op Muriel`s perikelen met haar moeder en sullige vader. Dat het niet te schematisch overkomt is te danken aan het moedige, uitstekende acteerwerk van de Vlaamse actrices. Charlotte Vanden Eynde zet Muriel in al haar complexe introvertheid overtuigend neer, en kan in enkele dansscènes tonen dat ze een vulkaan is die ook loos kan gaan. In het dagelijks leven is ze danseres bij Anne Teresa de Keersmaeker. 

Dorothée van den Berghe is een Vlaamse met een Nederlands verleden die eerder een aantal korte films maakte. Één ervan, Bruxelles minuit, over liefdesverdriet, is als bonus te vinden op deze prachtige, ontroerende DVD.

Aanvullende informatie:
Nederland/Belgie, 2002
Speelduur: 93 minuten
Regie: Dorothée van den Berghe
Productie: Jeroen Beker, Frans van Gestel, Jan de Clercq
Scenario: Dorothée van den Berghe, Peter van Kraaij
Camera: Jan Vancaillie
Montage: Menno Boerema
Art direction: Johan van Essche
Muziek: Daan
Met: Charlotte Vanden Eynde, Els Dottermans, Frieda Pittoors, Mathias Schoenaerts, Wim Opbrouck
Beeld: 16:9, anamorf
Geluid: Dolby digital 5.1
Taal: Nederlands, tevens Frans nagesynchroniseerde versie.
Ondertiteling: Frans, Engels en Spaans
Distributie: A-Film www.a-film.nl