Het zal je maar gebeuren. Als pubermeisje abrupt uit je dagelijks leven in een provinciestadje gehaald worden om in Rome op een eliteschool vol verwende krengen je draai te moeten vinden. Het valt Caterina niet mee, en dat allemaal omdat vader, een frustreerde leraar met schrijversambities, via haar toegang tot de intelligentsia probeert te krijgen – en zich daar dan ook nog eens belachelijk maakt.
De klas waarin Caterina terecht komt bestaat uit twee kampen, links en rechts. Links zijn ‘communisten’, schreeuwerige kinderen van hippie-achtige ouders die zich hullen in gothic-achtige kledij. Rechts zijn ‘fascisten’, door chauffeurs rondgereden modepopjes met uiterst bedenkelijke opvattingen. Caterina wordt eerst door het ene, en vervolgens door het andere kamp opgenomen, beide met desastreuze afloop. Haar vader speelt hier een bedenkelijke rol in. Uiteindelijk wordt duidelijk dat beide groepen niet veel van elkaar verschillen. Een statement over het politieke klimaat in Italie, waarin geen plaats is voor een gematigd standpunt.
Hoewel Caterina va in Città te zien is als een pleidooi voor zo’n meer genuanceerd standpunt, gepersonifieerd door de zeer normale en daarmee tot de positie van eenling veroordeelde Caterina, is de film zelf verre van genuanceerd. De personages zijn uitvergrote clichés, van de manisch doordraaiende, en voor zijn gezin tirannieke vader, de simpele moeder tot de milieus van de zelfgenoegzame rijken. Het turbulente leven van de grote stad wordt treffend gevat in een hectische, snel gemonteerde filmstijl. Caterina leeft in een krankzinnige wereld, zoveel wordt in ieder geval wel duidelijk.
Gelukkig is er dan nog de muziek. Caterina zingt aan het begin fanatiek in een koor in haar oude woonplaats. Ze beweegt er wat te onstuimig bij, voor de bekrompen provinciale omgeving. In Rome is de (klassieke) muziek naar de koptelefoon verbannen, maar uiteindelijk vindt ze er toch haar bestemming in. Komt het dank zij de muziek toch nog een beetje goed met de wereld. Mooi toch?
Ondanks alle ellende en problemen is de sfeer niet deprimerend – het is ergens toch een soort ‘feel good movie’. Regisseur Paolo Virzi wil erg veel in zijn film: commentaar leveren op het politieke klimaat, de klassenmaatschappij, materialisme en de kosten van ambities. Tegelijk wil hij zijn publiek behagen, en houdt het vriendelijk in dit ‘coming of age’ drama, waarin de vader eigenlijk meer aandacht trekt dan Caterina. Met al hun beperken kiezen de leden van het gezin toch voor elkaar. Caterina loopt wat klappen op, maar wordt er uiteindelijk niet slechter van.
Er is best wat aan te merken op de film. Het tempo is gehaast, wat vermoeiend; er hadden best wat verhaallijntjes uit gemogen. Caterina heeft een vervelend stemmetje en komt wat vlak over. De karakters hadden aan diepgang gewonnen als ze wat minder clichématig ingevuld waren, maar dat lijkt een bewuste keuze. Desondanks is Caterina va in Città een leuke film om naar te kijken, die aanzet tot nadenken en het hart duidelijk op de goede plaats heeft zitten. De boodschap is duidelijk welgemeend, en komt krachtig over. De DVD ziet er goed uit maar bevat geen extra’s.
Aanvullende informatie:
Italie, 2003
Speelduur: 98 minuten
Regie: Paolo Virzi
Scenario: Francesco Bruni, Paolo Virzi
Productie: Riccardo Tozzi, Giovanni Stablini, Marco Chimenz
Camera: Arnaldo Catinari
Montage: Cecilia Zanuso
Muziek: Carlo Virzi
Met: Sergio Castellitto, Alice Teghil, Antonio Carnevale, Margerita Buy
Beeld: 2.35:1 (cinemascoop) in anamorf 16:9 frame
Geluid: Dolby digital 2.0
Distributie film: Cinemien www.cinemien.nl
Uitgave DVD: Homescreen www.homescreen.nl
