Tweede soloalbum van de helft van het duo Arab Strap. Een gemakkelijker te onthouden titel dan 5.14 Fluoxytine Seagull Alcohol John Nicotine, zoals zijn eerste plaat heette. Middleton is nog steeds niet zijn eigen grootste fan. Het gaat weer van zelfhaat tot zelfspot, maar de liefde gaat hem toch ook niet in de koude kleren zitten: er is zowaar sprake van lichtpuntjes in de depressie. Muzikaal, maar ook in de teksten. 
In het eerste nummer kondigt hij het al aan. ‘You’re going to brake my heart I know it’, en dan is het meteen afgelopen met al die ‘shit songs’. Optimistische liedjes schrijven, op avontuur in het bos als het kleine mannetje op de kinderboekachtige hoes, dat was de bedoeling. Het is hier en daar goed gelukt, maar ellende blijft toch regelmatig de kop opsteken – je verandert jezelf niet zomaar, al wil je nog zo graag. Middleton is creatief als hij down is, dus we mogen ons met dit album gelukkig prijzen dat de liefde hem niet tot zwijgen gebracht heeft.
Grappig dat de man die in Arab Strap uit het Schotse Falkirk voor de muziek zorgt zich solo als zanger manifesteert, terwijl zanger Aiden Moffen zich solo als Lucky Pierre met instrumentale albums manifesteert.
Waar Moffen meestal meer spreekt (mompelt, stamelt), is Middleton vocaal een echte zanger, op melodie, met een warme, zachte stem. De tongval is in beider gevallen onmiskenbaar Schots, en de teksten schijnbaar ongegeneerd persoonlijk. Moffen heeft het meestal over seks en de ellende die zijn lusten met zich meebrengen, Middleton heeft het in zijn teksten vooral moeilijk met zichzelf. Eenzaam, zielig en lijdend aan een ultranegatief zelfbeeld (‘my face is a disease)’, dat nauwelijks te rijmen lijkt met een carrière als popartiest. Verwoord met een hoog ‘fuckin’ shite’ gehalte. 
Into the Woods had een stil, akoestisch album moeten worden, maar dat pakte hier en daar nogal anders uit. Tekenend voor de artiest die zich niet in de hand heeft. De liedjes lijken hem te overkomen, zo vanzelfsprekend komen ze over. De blijdschap die de liefde met zich meebracht zorgde voor uptempo nummers, er zijn folkelementen en een paar tracks zijn ronduit dansbaar, zoals het van een aanstekelijk elektroriedeltje en stevige beat voorziene No Modest Bear. Na de depressie van het eerste soloalbum is dit een buitengewoon gevarieerde en opwekkende set, waarbij de sfeer van de muziek soms haaks staat op die van de tekst.
Middleton is zo iemand die het gewoon heeft – dat ondefinieerbare dat de essentie van muziek uitmaakt. Zijn liedjes hebben altijd iets pakkends, hoe achteloos ze soms in elkaar gegooid en gespeeld lijken. Gelukkig voor hem niet meer continu zo triest, al zit ook daar altijd een flinke dosis relativerende humor bij. Het blijft een Schot.
Aanvullende informatie:
12 tracks, speelduur 46:33
Label: Chemikal underground records
Distributie: de Konkurrent
Website Malcolm Middleton: www.malcolmmiddleton.co.uk
