Het is niet te voorkomen, ook ik mis wel eens wat. Death Cab for Cuty, ik kende de merkwaardige naam, maar had nooit iets van het bandje uit Seattle beluisterd. Grote fout, zo blijkt bij het beluisteren van het vijfde album Plans. Zanger Benjamin Gibbard componeert betoverende melodieen, schrijft opmerkelijke teksten en heeft een hoge stem die gevoel overbrengt. Liefhebbers van meeslepende popmuziek op niveau, zeg maar Coldplay met wat minder pathos, hebben in Plans een aanwinst te ontdekken.

De Amerikaanse en Britse pers en fans hebben Plans niet massaal omarmd. Velen vinden het vorige album, Transatlanticism, het niet te overtreffen meesterwerk. Nieuwsgierig ben ik daar ook eens naar gaan luisteren, maar ik ben het helemaal niet eens met die voorkeur. Transatlanticism is, hoewel de gelijkenissen duidelijk zijn, meer een gitaarrock album, dat veel meer aansluit op andere bandjes die een groot dramatisch effect willen sorteren. Plans is meer ingetogen, met de nadruk op piano, akoestische gitaren en subtiele elektronica, en juist door de subtiele, minder nadrukkelijke aanpak is het emotionele effect extra groot, met een mooie balans tussen melancholie en extase. De prachtige opname, met diepe baslijnen, helpt zeer.

Het is ook een merkwaardig weerbarstig album, dat iedere keer als ik het draai een heel andere indruk achterlaat. Erg sfeergevoelig blijkbaar, en daardoor kwetsbaar. Zoals Gibbard het zingt: "So Brown Eyes I’ll hold you near ‘cause you’re the only song I want to hear / A melody softly soaring though my atmosphere". Het maakt het album extra boeiend en waarschijnlijk lang houdbaar.

Een overeenkomst met Transatlanticism is de zorgvuldige opbouw van het album, dat gedurende drie kwartier een fraaie spanningsboog opbouwt, waarbij de climax als bij een film tien minuten voor het eind ligt, zodat je daarna nog even kunt doorebben en bij wijze van naspel nog even te wentelen in de roes alvorens terug te keren naar de wereld buiten de CD.

De teksten van Gibbard zijn voor de een hoogstaande poezie, voor de ander pretentieuze prietpraat. Feit is dat hij af en toe voor de dag komt met beeldende volzinnen die wel enig hoofdkrabben oproepen, maar wel een duidelijk levensgevoel weergeven. Beetje hoogdravend soms, maar ook moedig om in deze tijd een zo eigen geluid neer te zetten. Niet altijd zijn de beelden echter even origineel. ‘Your heart is an empty room’ is een voorbeeld, en de vraag die voortkomt uit het prachtige What Sarah Said (ze zei: "Love is waching someone die", en de vraag luidt "So who’s gonna watch you die?") is zonder de muziek nogal plat. Maar in het nummer werkt het magisch, wat dan weer knap is.

De muzikale referenties zijn talrijk. Als veel van de huidige Amerikaanse bandjes klinkt Dead Cab typisch genoeg erg Brits. Strakke baslijnen die doen denken aan The Cure of Pinback (wat weer Amerikanen zijn, maar goed.) Veel melodieen zijn behoorlijk Beatles, McCartney met name (I Will Follow You Into The Dark en Crooked Teeth). Het afsluitende drieluik, hoogtepunt van het album (What Sarah Said, Brothers on a Hotel Bed en vooral Stable Song klinken precies als Prefab Sprout. Dat is bedoeld als compliment, want Prefab Sprout is een van mijn favoriete bands, ook al uitgerust met een typische naam.


Aanvullende informatie:
11 tracks, speelduur: 44:26
Label: Atlantic Records 
Distributie: Warner Music
Website band: www.deathcabforcuty.com