Erik de Jong, beter bekend als Spinvis, lijkt mij niet de meest vrolijke inwoner van Nieuwegein. Ook al klinkt hij op zijn meest recente schijf ‘Dagen van Gras, Dagen van Stro’ dan weliswaar minder in mineur dan op zijn uit 2002 daterende debuut.

De sfeer wordt getekend door absurdistische verhalen en aan elkaar geplakte teksttrouvailles die met name gevoelens oproepen van melancholie, weemoed en de mengeling die optreedt bij worstelingen die het individu niet alleen met zichzelf maar ook met de hem omringende anderen uitvecht.

De cd versie van dit album is eind vorig jaar al uitgebracht. De beslissing om met het bespreken te wachten op de vinyl uitvoering heeft niets te maken met de hoeveelheid nummers of de lengte van de songs want deze zijn in beide gevallen gelijk. Evenmin hangt het samen met de klankkwaliteit. Net als de eersteling is ook dit een zolderkamer project en ook al zijn er ditmaal door diverse muzikanten extern partijen ingespeeld, deze zijn later veelal bewerkt door Erik waardoor bijvoorbeeld de drums in het openingsnummer erg blikkerig klinken. De op 180 gram vinyl geperste lp - en ik neem aan dat dit ook voor de cd geldt - is dan ook geen audiofiel hoogstandje. Ook al zijn er momenten waarop de instrumenten - waaronder Hans Dagelet’s trompet en Saartje van Camp’s cello - onaangetast te horen lijken te zijn.

Het wachten op het vinyl is veeleer ingegeven door de gedachte dat een album dat teruggrijpt op het verleden - wie kent uit zijn jeugd niet de zwembad scène uit ‘Lotus Europa’ waarin de koning zijn macht doet gelden door zijn rivaal keer op keer onder water te duwen – in zwarte groeven behoort te zijn vastgelegd. Na het werk diverse malen beluisterd te hebben zie ik echter de teksten als de kern van dit album en dat roept bij mij de vraag op of deze wel gediend zijn bij een combinatie met de gemanipuleerde muziek en de stem met het beperkte bereik.

De Jong’s vocale kwaliteiten wekken bij mij al snel irritaties op, met name wanneer hij hoger probeert te zingen dan zijn stem hem toestaat. De fans zullen het niet met me eens zijn maar wat mij betreft komt zijn werk beter tot zijn recht in een dichtbundel. Een uitingsvorm die ook de leesbaarheid van de teksten een stuk groter zou maken.