Jajajajajajajajajajajajajajaja; jajajajajajajajajajajajajajaja. Niet meer uit je hoofd te krijgen, de Yeah Yeah Yeah Song die het nieuwe album van het trio Flaming Lips uit Oklahoma opent. Het is een briljante popsymfonie in dik vier minuten, kaliber Good Vibrations. Propvol krankzinnige haarspeldbochtwendingen en een ideaal recept voor een goed humeur. Dan moet de rest van de CD wel in het niet vallen? Nononononononononononononononono!

Vrolijke psychedelica, citaten uit de meest uiteenlopende muziekstijlen en woede over president Bush, dat zijn ingredienten van het na vele jaren (sinds 1983!) nog altijd groeiende bandje Flaming Lips. Ooit een rammelend en stevig gestoord punkclubje, maar met hun laatste drie albums, The Soft Bulletin en Yoshimi Battles the Pink Robots en deze dus uitgegroeid tot een belangrijke band.

Experimenteerzucht blijkt succes niet in de weg te hoeven staan, zie ook Radiohead. Nu brengen de Lips hun met science fiction elementen en psychedelica doordrenkte verhaal ook wel met buitengewoon veel verve, op plaat zowel als bij hun theatrale optredens.

Naast de grenzeloze fantasie van voorman Wayne Coyne is de rol van producer Dave Fridmann belangrijk. Fridmann bepaalt ook het geluid van Mercury Rev, en de gelijkenis is treffend. Waar bij Mercury Rev de laatste jaren de pathos de overhand krijgt spatten de Flaming Lips meer dan ooit alle kanten op, als het hoofd van het figuurtje op de binnenkant van de prachtig bonte hoes. Hoewel er meer gitaren gebruikt worden dan op de vorige albums is alles weer uiterst kunstmatig in elkaar gestoken, muziek die als een film op de montagetafel in elkaar gezet is. Fridmann kreeg als opdracht mee: maak een commerciele sound. Dat lukte soms, maar werd gelukkig ook vaak vergeten. Er wordt een scala aan antiek klinkende geluidjes gebruikt, van het Peter Frampton ‘gitaar met slangetje in de mond’, fuzz, flanger tot mellotrons, bakken echo en in Mr. Ambulance Driver een sirene die een heel nummer lang blijft loeien. Bij iedere luisterbeurt – en dit album kan er veel gebruiken – ontdek je weer nieuwe dingen in het propvolle geluidsbeeld. Ook productioneel gezien een waar hoogstandje.

Van suikerspinpop naar freaky noise, Prince meets Pink Floyd, Queen of de Beach Boys, Kraut-, prog- en postrock, niets te dol en alles door elkaar. Vrolijke lichtheid en zware thema’s zijn daarbij in een wonderlijke balans. Grootste verrassing is daarbij wellicht nog dat er afgesloten wordt met een prachtig, klassiek ingetogen liedje met een kop en een staart, zonder maffe grapjes. Ook dat kunnen ze dus! Wie meer wil weten over de gedachtekronkels die achter de lange, onnavolgbare songtitels verborgen zitten moet zeker de uitvoerige toelichtingen van Wayne Coyne lezen op de website www.flaminglips.com.

Weinig bands is het gegeven een zo eigen en omvangrijk universum te creeren. At War With The Mystics laat een groep muzikanten horen die tot volledige wasdom gekomen zijn. Een niet uit te vlakken drugsverleden laat onmiskenbaar sporen na, maar van enige vervlakking is hier geen sprake, integendeel. Geweldige, niet te missen plaat.


Aanvullende informatie:

12 tracks, speelduur 55:01
Label: Warner
Website www.flaminglips.com