Schoenmaker blijf bij je leest. Oftewel; Gordon Matthew Summer blijf maar gewoon Sting. Dat een professioneel zanger / gitarist geïnteresseerd raakt in de luit en daar dan ook op wil spelen kan ik mij levendig voorstellen. 
Dat hij vervolgens, ongetwijfeld na enige oefening, zijn contacten in de muziekwereld gebruikt om dit hobby project op lp uitgebracht te krijgen is een idee dat mij, zeker na het beluisteren van ‘Songs From The Labyrinth’, minder aanspreekt.
Het kan aan mij liggen en zijn echte fans zullen het ongetwijfeld niet met mij eens zijn maar ik blijf de popzanger Sting horen - die ik in zijn eigen metier overigens zeer waardeer - die gewend is om op te treden in een groot stadion. Ik mis de intimiteit van de zanger met de klassiek geschoolde stem die het introspectief vermogen heeft om zich volledig in te leven en door te dringen tot de ware essentie van deze teksten uit de zestiende eeuw.
De agressieve klank van de opname en de incidenteel toegepaste overdubs van de stemmen helpen al evenmin om in de goede stemming te komen.
Zelfs het spel van Stings Servische mentor Edin Karamazov die verantwoordelijk is voor het merendeel van de gepresenteerde instrumentale klanken kan deze lp niet redden.
