Op 26 september 2005 gaf Keith Jarrett voor het eerst in tien jaar een solo concert in zijn vaderland. Dat gebeurde in een uitverkocht Isaac Stern auditorium in Carnegie Hall, New York’s meest prestigieuze muziektempel.

Manfred Eicher’s platenlabel ECM was er bij om deze tour de force - met drie blokken van elk ongeveer dertig minuten - van deze jazzpianist pur sang te registreren en een jaar later uit te kunnen brengen op twee cd’s die uitblinken door hun geluidskwaliteit.

Wie het zwarte kartonnen hoesje vasthoudt en het beeld van de eveneens in zwart gehulde, achter zijn vleugel zittende pianist, tot zich door laat dringen kan niet anders dan terugdenken aan de eerdere soloconcerten - niet alleen op piano maar ook op onder andere orgel en klavecimbel - waarmee dit fenomeen de jazzwereld in het verleden verrijkt heeft.

Om enkele van de inmiddels vijfentwintig door ECM uitgebrachte soloalbums te noemen; ‘Sun Bear Concerts’, ‘Bremen Lausanne’, ‘Vienna Concert’ en mijn persoonlijke favoriet ‘The Köln Concert’. Door het vermoeidheidssyndroom, waar Jarrett in het eind van de negentiger jaren mee worstelde, had ik niet verwacht dat hij ooit nog aan een fysiek zware opgave als een langdurend soloconcert zou beginnen. Gelukkig heb ik ongelijk gekregen.

Opvallend aan ‘The Carnegie Hall Concert’ is - naast de constatering dat Keith hier aanmerkelijk minder hoorbaar kreunt tijdens het spelen - de veranderde aanpak. Niet langer gaat het om breed uitgesponnen lange melodieen waarin bijna eindeloos wordt doorgeïmproviseerd op een thema. De nieuwe solo partijen zijn gevat in relatief korte stukken, tien in getal. Daarvan is opener ‘Part I’ nog het langst; negen minuten en achttien seconden. Aan het eind volgen nog vijf toegiften waarvan alleen het afsluitende ‘Time On My Hands’ niet door Jarrett zelf geschreven is.

De muziek - waarin regelmatig elementen uit vorige solo concerten de revue passeren, vertrouwd lijken en tegelijkertijd toch weer nieuw zijn - wordt gelardeerd door de enthousiaste reacties van het publiek. Enerzijds soms wat te veel op de voorgrond staand, anderzijds de prachtige live sfeer van de avond extra benadrukkend. Met een Jarrett die, juist doordat hij zichzelf in ieder deel weer toe kan staan om te stoppen wanneer het stuk af is, boven zichzelf uitstijgt. Daarmee overigens de lat voor een volgende cd wel erg hoog leggend. Hier past nog slechts een bewonderend zwijgen.