Waar illegale praktijken al niet goed voor zijn. Nadat Nick Drake in 1974 overleed bezochten veel mensen de rouwende ouders. De interesse gaf troost, en menigeen kreeg in goed vertrouwen een kopietje mee van de thuisopnamen uit de periode voor Nick platen ging maken. Als die opnamen niet waren gaan rouleren op beroerde bootlegs en natuurlijk via internet was Family Tree er nooit gekomen. Zus Gabrielle schat namelijk in dat Nick het er niet mee eens was geweest.

Deze ruime selectie van 27 opgeknapte thuisopnamen, gemaakt in het ouderlijk huis en tijdens een verblijf na de middelbare school in Aix en Provence in 1967, kreeg een titel die zich mooi verhoudt tot Fruit Tree, de naam waaronder het verzameld werk al enige malen verscheen. Drake maakte tijdens zijn leven drie albums, Five Leafs Left (1969), Bryter Layter (1970) en Pink Moon (1972). Ze genereerden toen weinig aandacht, wat niet goed was voor het ego van de toch al tot depressies geneigde zanger. Na zijn dood door een al dan niet bewust ingenomen overdosis antidepressiva kwam alsnog de brede erkenning voor zijn unieke werk. De verstilde, kwetsbare fluisterzang op een basis van fenomenaal strak gitaarspel is letterlijk niet van deze wereld zo mooi.

Veel geïmiteerd, nooit geevenaard, werd Drake een invloedrijke figuur. Zijn platen werden met enige regelmaat opnieuw uitgebracht en er kwam wat restmateriaal bij. De eerste Fruit Tree box bevatte vier kort voor zijn dood opgenomen songs, waaronder het huiveringwekkende Black Eyed Dog. In 1986 volgde een compleet album Time of No Reply, dat in 2003 werd herzien, met nieuwe arrangementen en een andere tracklist, tot het fraaie Made to Love Magic. En nu dus de Family Tree.

Het moge duidelijk zijn dat dit album niet geschikt is als eerste kennismaking met Nick Drake. Mocht u zijn muziek nog niet kennen: luister eerst naar zijn andere albums. Family Tree is puur voor wie geïnteresseerd is waar dat unieke geluid uit voortgekomen is. Dat wil zeggen: de muziek die thuis gemaakt werd en de populaire blues en folk uit in de jaren zestig. De muzikale cultuur in huize Drake is vertegenwoordigd door twee prachtige liedjes van moeder Molly, door haarzelf gespeeld en gezongen, een duet van Nick met zus Gabrielle en een stukje Mozart waarin Nick op klarinet te horen is. Bluestraditionals krijgen bij Drake een geheel eigen, ingetogen karakter. De gecoverde songs van Bert Jansch, Bob Dylan en Jackson C. Frank staan dicht bij de eigen composities die spoedig volgden. De eerste aanzetten en pogingen zijn op Family Tree te horen.

Het begeleidend CD-boekje is een waar kunstwerkje geworden. Het zijn als het ware twee boekjes in één: een deel met drie uitvoerige herinneringen van mensen die Nick Drake goed gekend hebben in diverse stadia van zijn leven, en een deel met foto’s. De ruis is tot een acceptabel niveau teruggebracht, maar het blijven natuurlijk huisopnamen die niet voor publicatie bedoeld waren. Er zijn tal van omgevingsgeluiden, er wordt gelachen en gepraat, er valt iets om, maar dat maakt het ook wel erg authentiek. En goed te horen dat Nick Drake niet altijd melancholisch gestemd was.

Wie van plan is het volledige werk aan te gaan schaffen: binnenkort verschijnt een nieuwe, uitgebreide versie van Fruit Tree, ook op vinyl. Daarnaast zijn een DVD en boek aangekondigd. De herinnering wordt met succes levend gehouden en dat is heel goed.


Aanvullende informatie:
27 tracks, speelduur 61:36
Label: Island records
Distributie: Universal
Website: http://www.brytermusic.com