Al jarenlang vraag ik me met enige regelmaat af waarom Holly Cole niet net zo bekend is als de eveneens uit Canada afkomstige Diana Krall. Aan haar stem kan het niet liggen. Daar weet deze zangeres uit Nova Scotia alle voelbare emoties mee tot uitdrukking te brengen en op te roepen. 
Ook haar repertoire keuze is onberispelijk, zij het dat ze in de loop der jaren meerdere malen van haar, als strikt jazz pad, gestarte weg afgeweken is. Daarbij schrok zij niet terug van uitstapjes naar bijvoorbeeld pop, kerstmuziek of een tribuutalbum waarop het werk van Tom Waits centraal staat.
Je zou kunnen zeggen dat ze met het album ‘Holly Cole’ terug gaat naar haar basis; de periode waarin zij samen met bassist David Piltch en pianist Aaron Davis optrad als The Holly Cole Trio. Voor haar nieuwe album heeft ze de hulp ingeroepen van Greg Cohen, de man die in de negentiger jaren het album ‘Blame It On My Youth’ van Holly’s trio produceerde.
Zoals op de meeste albums van Holly het geval is zijn David en Aaron ook ditmaal weer bij het project betrokken. Het uit elf - merendeels Tin Pan Alley - songs bestaande repertoire van de 180 gram lp is samengesteld door Cole zelf en ook op deze plaat staan emoties centraal. Ditmaal zijn dat met name zelfbedrog en ontkenning waarbij de boodschap overgedragen wordt zonder dat hij daadwerkelijk benoemd wordt. Iets waar de dame, zoals haar fans weten, erg sterk in is.
Het enige zelf geschreven nummer is ‘Larger Than Life’ dat een knipoog is naar het werk van de door Holly bewonderde componist Cole Porter die op het album vertegenwoordigd is met het swingende ‘It’s Alright With Me’. Porter’s song opent met een blazers intro dat fraai tot uitdrukking brengt dat de begeleiding ditmaal afwijkt van eerdere Cole producties. Op voorstel van de producer wordt er gewerkt met een wat grotere band vanuit New York afkomstige individuen die niet alleen uitstekend kunnen soleren maar ook in staat zijn om als ensemble te spelen. Holly is solist tussen de solisten en heeft hier niet de neiging om af en toe uit te halen zoals ik die ken van eerdere albums. Ook de instrumentatie is met aan stem, piano, drums, bas en saxofoons toegevoegde accordeon, klarinet, basklarinet, trombone en Franse hoorn minder traditioneel. Een heerlijk album met elf hoogtepunten waarmee ze opnieuw verdient bekender te worden dan eh, kom hoe heet ze ook weer.
