Dave Grohl was ooit de drummer van Nirvana, maar is nu al jaren de voorman van zijn Foo Fighters. Die hebben niks met de dwarse genialiteit van Nirvana. Foo Fighters maken conventionele, op de jaren 70 gebaseerde melodieuze rock, met een maximum aan vitaliteit en speelplezier. Nu gaat altijd volgens hetzelfde stramien hard vooruit rocken op den duur vervelen, dus wordt op het inmiddels zesde album de variatie gezocht.

Dat is op zich niet nieuw; het voorgaande dubbelalbum In Your Honor bestond uit een rock en een akoestische CD. Nu worden hard en zacht afgewisseld, ook vaak binnen eenzelfde nummer, en ook andere nieuwe wegen worden bewandeld. Jammer is dat daar vaak niet zoveel avontuurlijks te beleven valt. Grohl klinkt afwisselend als Paul McCartney, The Posies of veel oudere westcoast bands. Degelijk. Het wel zeer geslaagde Long Road to Ruin doet zowaar zelfs denken aan Steely Dan!

Het best is het album als het ouderwets loos gaat. Herkenbaar Foo Fighters werk, hard, snel, energiek schreeuwend. Opener The Pretender, de single, is wat dat betreft meteen een voltreffer, en daarna gaat het een aantal nummers voortvarend verder. De eerste helft van het album is sowieso de sterkste. Daarna wordt het wisselvallig, soms wat vrijblijvend neuzelend en vooral minder herkenbaar. Ik zou veel van de nummers met een blinddoek voor nooit als afkomstig van Foo Fighters herkend hebben. Producer Gil Norton keerde na lange tijd terug bij de band, en legde het gedreven spel kraakhelder vast. Hoe hard en snel het er ook aan toe gaat, alles blijft transparant, zonder clean te worden.

Kortom, de Foo Fighters doen waar zij goed in zijn op dit erg goed klinkende album. Alleen de op zichzelf toe te juichen pogingen tot vernieuwing zijn helaas niet allemaal even geslaagd. Dat is vooral toe te schrijven aan beperkingen in het songmateriaal – aan enthousiast spel ontbreekt het allerminst.

Aanvullende informatie:
12 tracks, speelduur 51:14
Label: RCA www.rca.com
Distributie: Sony/BMG www.sonybmg.nl
Website: www.foofighters.com