Het regiedebuut van acteur Kim Rossi Stuart is een knap staaltje alledaagse ellende. Tommi is elf en ziet vreselijk af met zijn ouders. Vader (gespeeld door de regisseur) is een groot kind met een kort lontje, en moeder is weg. Als ze terugkeert geeft dat veel onrust. Zal ze blijven en de lusten die haar parten spelen kunnen beheersten? Een schrijnende situatie, volkomen geloofwaardig neergezet door fenomenaal acteerwerk, vooral ook van de kinderen.

Onmacht is het kernwoord in het getoonde gezin. Vader Renato bedoelt het helemaal niet verkeerd, maar is domweg niet in staat de wereld vanuit een ander perspectief te bekijken dan het zijne. Egocentrisme, maar niet uit onverschilligheid. Liefde is er best, maar als kind heb je toch behoorlijk het nakijken. Je kunt dan wel liever willen voetballen, maar als vader een zwemkampioen in je ziet kun je het vergeten.
Dat je ongevraagd als klankbord gebruikt wordt voor alle huwelijksellende moet je maar voor lief nemen. Iemand moet de verstandigste zijn, maar als je elf bent is dat een rol die je eigenlijk niet zou moeten hebben.

Consequent wordt het verhaal verteld vanuit de ogen van Tommi. Op school is hij een beetje en buitenstaander. Een liefdesbriefje geeft gedoe, en hij krijgt een bijzondere band met een zwijgzame nieuwe leerling.
Zijn persoonlijke leven speelt zich af op het dak, via halsbrekende toeren, langs diepe afgronden bereikbaar.

Tommi en zijn zus Viola krijgen de sores van hun ouders onversneden voor de kiezen. Dat moeder onbedwingbare neigingen heeft die haar steevast tot ontrouw brengen wordt niet bepaald subtiel overgebracht door vader. Als ze met veel dramatisch smeken terugkeert is het wachten op het moment dat het weer misgaat. Nu heeft Renato zijn vrouw Stefania niet nodig om zijn leven te kunnen vergallen, ook niet op zakelijk gebied. Zijn primitieve temperament volstaat. De kinderen houden zich wonderwel staande, de overlevingskracht is groot, maar de gedachte aan wat ze aan deze situatie over zullen houden legt een grauwe sluier over alle levenslust. Geen film die je in de koude kleren gaat zitten.

Anche libero va bene is gefilmd in een eenvoudige, ruwe stijl, die perfect aansluit bij de inhoud van de film. Geen technische hoogstandjes, maar ongepolijst dicht op de huid het onontkoombaar realistisch acteren vastleggen.

Als extra is er een kort interview uit het televisieprogramma cinema.nl. Niet aangekondigd op de omslag is er ook een reportage uit een Italiaans filmprogramma te zien, maar deze is niet ondertiteld en daarmee voor mij niet te volgen.


Aanvullende informatie:
Italie, 2005
Speelduur: 108 minuten
Regie: Kim Rossi Stuart
Met: Kim Rossi Stuart, Alessandro Morace, Marta Nobili
Beeld: 16:9 anamorf
Geluid: Dolby 5.1
Uitgave: Homescreen