Tussen 1946 en 1961 neemt Ruth Jones - beter bekend als Dinah Washington - voor Mercury Records een uiteenlopend repertoire op dat zowel pop, jazz, blues als R&B omspant. ‘Miss D’ is echter ook een uitstekende big-band zangeres.
Niet voor niets is zij op 18-jarige leeftijd ontdekt door bandleider Lionel Hampton. Oordeel zelf en luister naar een Speakers Corner Records re-issue op 180 gram vinyl van wat misschien wel de beste opname uit haar carrière is. In december 1956 stapt zij samen met bandleider Quincy Jones - zelf ook ooit trompettist en arrangeur bij diezelfde band van Lionel Hampton - en zijn bandleden in New York de studio in om ‘The Swingin’ Miss D’ op te nemen. In een aantal van de inderdaad over het algemeen swingende elf nummers klinkt diezelfde gulzigheid en gedrevenheid door waarmee ‘ The Queen’ - zoals zij door haar fans genoemd wordt - zich ook stort op kleding, mannen - ze heeft zeven huwelijken op haar naam staan - en eten. Die laatste passie wordt haar overigens enkele jaren later op indirecte wijze noodlottig wanneer zij, nog geen veertig jaar oud, sterft aan een overdosis dieetpillen.
Jerome Kern’s ‘They Didn’t Believe Me’ zet met de openende tonen van Don Elliott’s bongo’s het tempo neer van dit uitbundige nummer en hij begint even later op trompet aan het stuk waarin naast hem nog drie andere fabuleuze trompettisten excelleren; Nick Travis, Charlie Shavers en ‘the one and only’ Clark Terry. Het is het begin van een feest dat voortduurt tot aan de laatste noot van het door een drijvende kopersectie gedomineerde ‘Somebody Loves Me’. Heerlijke big-band muziek.
